τη κθ' μηνός μαρτίου

Ο άγιος Μάρκος ην επί της βασιλείας Κωνσταντίνου του μεγάλου ος, ζήλω τρωθείς, πολλούς βωμούς των ειδώλων καθείλε, και Εκκλησίας εδείματο. Ιουλιανού δε μετά ταύτα της βασιλείας κρατήσαντος, και πολλήν παρρησίαν τοις ειδώλοις απονέμοντος, ου μόνον τώδε τω Αγίω κακά ενεδείξατο, αλλά και ετέροις πολλοίς, διά την των ειδωλικών ναών καθαίρεσιν. Ο δε Αγιος, μικρόν υποχωρήσας, επειδή τινας ελκομένους επύθετο δι' αυτόν, επανήκε, και τοις μιαιφόνοις προύδωκεν εαυτόν. Οι δε λαβόντες και γυμνώσαντες και παντί τω σώματι πληγάς αυτώ επιθέντες, εις υπονόμους εμβάλλουσι δυσώδεις.

Μετά ταύτα, εκβάλλοντες αυτόν εκείθεν, εκδιδόασι τοις παισί, ταις ραφίσι κεντάσθαι. Είτα γάρω άπαν το σώμα διάβροχον ποιήσαντες, και τελευταίον επιχρίσαντες μέλιτι, εν ακμή θέρους, μετέωρον εν καλωδίοις ανήρτησαν, ίνα ομού γυμνή τη κεφαλή και όλω τω σώματι, εν σταθερά μεσημβρία, τας ηλικιακάς ακτίνας δεχόμενος φλέγοιτο, και σφηξί και μέλιτταις, οις επικέχριστο, είη τροφή...

Εκ του Συναξαριστού του προσαρτημένου στο Μηναίον μηνός Μαρτίου, μνήμη τινός Μάρκου αγίου τη σήμερον και στον μπράβο βίο του βρίσκω πολύ ενδιαφέρον. Και να υπογράψω κι εγώ εδωδά, τύποις... ο ίδιος!, "ως δορκάς εκ βρόχων" και πάνυ "εραστής πορνών γυναικών, και ξένος Θεού" (για να υπομνήσω και δυό στιχάκια από την έκτη και την εβδόμη ωδή αντίστοιχα του Μεγάλου Κανόνος, ο οποίος ψάλλεται στον σημερινό όρθρο - Πέμπτη του Μεγάλου Κανόνος γαρ!).-

σε κατασπαζόμενος

"Βουλήν προαιώνιον αποκαλύπτων
Γαβριήλ εφέστηκε,
σε κατασπαζόμενος, και φθεγγόμενος∙
Χαίρε γη άσπορε∙
χαίρε βάτε άφλεκτε" κτλ.

Και πιο κάτω, Εις τον στίχον, μετά δηλαδή και την λιτήν, καταλέγεται:

"όθεν πιστώς δεξαμένη τον ασπασμόν(!),
συνέλαβέ σε, τον προαιώνιον Θεόν".

Τα ως άνω αποσπάσματα, πρώτο και δεύτερο μιάς σειράς από τροπάρια του εσπερινού και του όρθρου της 25ης Μαρτίου, τουτέστιν της εορτής του Ευαγγελισμού, είναι ενδεικτικά μιας κάποιας ελληνίδος πνοής, την οποία φέρει ως υπογραφή η υμνολογία της εκκλησίας μας. Εμμένω στον 'ασπασμό', κυριολεκτικό και μεταφορικό, τον οποίον κατά δήλωσιν του έλληνος υμνογράφου (ο οποίος σαφέστατα και δεν ήτο αυτόπτης μάρτυς του γεγονότος, ει μη μόνον, αν το δεχτούμε, με τα μάτια της νοήμονος ψυχής να είδε κατιτίς...) δέχτηκε η άφθορός τε και ασπόρως τέξασα Κόρη...

*

Στην ελληνική αρχαιότητά τε και μυθολογία, είναι και η λωλή 'Ηρα (όπως είδαμε στο προηγούμενο post) που φέρεται να ανακτά ανά έτος την παρθενιά της, λουομένη (άκουσον-άκουσον) στα νερά της πηγής της Κανάθου, στα περίχωρα του 'Αργους (ίδε, Παυσανίας, Κορινθιακά, 38, 2):

«ενταύθα την 'Ηραν φασιν Αργείοι κατά έτος λουμένην παρθένον γίνεσθαι».

(Πρβλ. Ιλιάδ. 8,477. - Κερένιυ, σ.101).

Αλλ' ωστόσο, να κι εδωδά, τί φέρεται (στην σκέψη πάντα του έλληνος υμνογράφου) να αντείπε η Παναγία (την οποία, ως ένα βαθμό, θα έλεγα κι αθυρόστομη! ο φιλάγριος εγώ):

"Φάνη μοι (μού φαίνεσαι) ως άνθρωπος,
φησίν η άφθορος Κόρη,
προς τον Αρχιστράτηγον,
και πώς φθέγγη ρήματα υπέρ άνθρωπον;
μετ' εμού έφης γαρ, τον Θεόν έσεσθαι,
και σκηνώσειν εν τη μήτρα μου∙

και πώς γενήσομαι,
λέγε μοι,
χωρίον ευρύχωρον, και τόπος
αγιάσματος,
του τοις Χερουβίμ επιβαίνοντος;

Μή με δελεάσης απάτη (:με κάποια απάτη – είναι δοτική)∙
ου γαρ έγνων ηδονήν∙

γάμου υπάρχω αμύητος,
πώς ουν παίδα τέξομαι!".

Για να απαντήσει μεταξύ άλλων ο άγγελος:

"Τοις εμοίς πίστευε, αληθέσι ρήμασι, Παναγία υπεράμωμε".

Και η Θεοτόκος ξανά σε ένα τροπάριο της ογδόης ωδής του κανόνος του όρθρου:

"Ουκ οίδα συζύγου παντελώς ηδονήν!".

*

Για υπόλοιπα τροπάρια που αναφέρονται σε αυτόν τον καταγεγραμμένο ούτω πως 'ασπασμόν', τον οποίο καταφανώς εδέχθη η Κόρη, σε αφήνω να ανατρέξεις στο Μηναίον Μαρτίου, φίλε αναγνώστη. Αλλά, παράβαλε και το παλαιοδιαθηκικό απαύγασμα: "παν άρσεν το την μήτραν διανοίγον, άγιον Θεώ" (σχολιασμένο εδωδά). Ο ίδιος, ανήμερα του Ευαγγελισμού. Λάτρης της ασπόρου συλλήψεως.-

* 

P.S. Σ' όσους ρωτούν αν ο άγγελος ήταν νταγκλαράς (αρχιστράτηγος γαρ) θυμίζω το τροπάριο της Σαπφώς, δοσμένο αναλυτικά εδωδά. Ο ίδιος.

πατρός αδήλου

ενταύθα την 'Ηραν φασίν
Αργείοι
κατά έτος λουμένην
παρθένον γίνεσθαι *

Ακούμε πως στην πελασγική Αττική οι άντρες σμίγανε με τις γυναίκες ανάκατα∙ πως τα παιδιά δεν ξέραν τους πατεράδες∙ πως πρώτος ο Κέκροπας έκαμε τα ζευγάρια αντρόγυνα και πως, ίσαμε τη βασιλεία του, τα παιδιά γενεαλογούνταν από τη μεριά των Μανάδων. Οι μυθικές αυτές πληροφορίες βεβαιώνουνται ξαφνικά από το νόμιμο της Αττικής που επιτρέπει το γάμο με ετεροθαλή ομοπάτρια αδερφή, όχι με ομομήτρια όμως. [...] Από μιαν αρχαιότερη, μ' άλλα λόγια κατάσταση, που χαρακτηρίζεται από κάποιο τύπο Ομαδικού Γάμου, αληθινά αδέρφια στην πατριαρχική Αττική ξακολουθούνε νά 'ναι μοναχά τα γεννημένα από την ίδια μάνα.

Παναγής Λεκατσάς, Η Μητριαρχία. Και η σύγκρουσή της με την ελληνική Πατριαρχία (έκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2006 (1977), σ. 23).


-----
1. Οι ως άνω αντιλήψεις έχουν εκτοπιστεί από την Ανθρωπολογία και εμφανίζονται πια «μόνο σε μερικά φεμινιστικά κείμενα» (κατά πως σημειώνει στο οπισθόφυλλο ο ανθρωπολόγος Σ. Δημητρίου), αντιλήψεις οι οποίες όμως ασκούν ακόμη γοητεία σε μένα. Οι δυο λεξούλες πάλι του τίτλου ήδη από την αρχαιότητα ομολογούσαν αυτό ακριβώς το κατάλοιπο της εποχής της μητριαρχίας και γι' αυτό έχουν σχετική σημασία (ό.π., σ. 9).

2. Για το motto, άνοιξε και ίδε τα Κορινθιακά του Παυσανία (2, 38, 2). Η παράγραφος (σε μτφρ. έκδοσης Κάκτου) έχει ως εξής: «Στην Ναυπλία υπάρχει ιερό του Ποσειδώνα, λιμάνια και πηγή που λέγεται Κάναθος∙ εκεί, όπως λένε οι Αργείοι, κάθε χρόνο λούζεται η 'Ηρα και γίνεται παρθένα». Δεν είναι και λίγο να κερδίζει μια γυναίκα την παρθενιά της κάθε που λούζεται σε μια πηγή! Τέτοια πρέσβευαν οι Αργείοι μεταξύ των Ελλήνων. Κι ας ωκτείρει ο απόστολος τους 'Ελληνες... ['Ελλησι δε μωρίαν (-κατά την Α' προς Κορινθίους επιστολή (1, 23)-) ο εσταυρωμένος!]. Αυτός εγώ.-

για την αθανασία της ψυχής (δύο τα κρατούμενα)

'Οπως λουόμενοι απ' το λουτρό, έτσι όλοι
απ' το σαθρό τους μνήμα θα εγερθούν∙
πιστεύουν βλέπεις σε μια δεύτερη ζωή
κι είναι η πίστη τους ανήλεη και φριχτή. *

II, 123: Τα λεγόμενα των Αιγυπτίων βέβαια όποιος θέλει τα πιστεύει· εμένα πάντως βασική αρχή μου σε όλη μου την εξιστόρηση είναι να γράφω τα λεγόμενα των διαφόρων όπως τα ακούω. Οι Αιγύπτιοι ωστόσο λένε ότι στον κάτω κόσμο ηγεμονεύουν η Δήμητρα και ο Διόνυσος. Οι Αιγύπτιοι μάλιστα είναι οι πρώτοι που είπαν τούτη την κουβέντα, ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη και ότι, καθώς το σώμα καταλύεται, αυτή μπαίνει σε κάποιο άλλο ζώο που γεννιέται, και η περιήγηση αυτή συντελείται σε τρεις χιλιάδες χρόνια. Το δόγμα αυτό το χρησιμοποίησαν μερικοί 'Ελληνες, άλλοι παλαιότερα, άλλοι κατοπινότερα, σαν να ήταν δικό τους: ξέρω τα ονόματά τους αλλά δεν τα γράφω.

Ηρόδοτος, Ιστοριών Βιβλίον ΙΙ: Ευτέρπη 123 (μτφρ. Λ. Ζενάκος, 1992).



------
* Στο motto οι αρκτικοί στίχοι (ολίγον πικροί, βεβαίως) εκ του Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε, Η Δευτέρα Παρουσία. Από το σημειωματάριο ενός μοναχού (μτφρ. Κ. Κουτσουρέλης, έκδ. Κίχλη, Αθήνα 2011, σ. 7).

το ραβδί του Αχιλλέα

"Μέθυσε, που έχεις αυθάδειαν μεν κυνός, δειλίαν δ' ελάφου. δεν τολμάς ποτέ εις την καρδίαν σου ούτε με τους στρατιώτας να οπλισθής διά μάχην, ούτε με τους αρίστους των Αχαιών να υπάγης εις ενέδραν∙ διότι αυτό σού φαίνεται ότι είναι χάρος. βέβαια είναι πολύ καλλίτερον εις το εκτεταμένον στρατόπεδον των Αχαιών να αφαιρής τα δώρα από όποιον σού αντείπει (230) δημοβόρος βασιλεύς! διότι κάμνεις τον βασιλέα μεταξύ ουτιδανών∙ διότι (αλλέως) αληθώς τώρα διά τελευταίαν φοράν ήθελες κακουργήση. αλλ' ορθά κοφτά θα σε ομιλήσω και επάνω εις αυτό θα κάμω μέγαν όρκον∙ ναι μα το σκήπτρον τούτο εδώ, το οποίον βέβαια ποτέ δεν θα βγάλη φύλλα και κλαδιά, αφού δα άπαξ έχει αφήση εις το βουνό τον κορμόν, ουδέ θα ξαναβλαστήση∙ -διότι φυσικά ο χαλκός τού περιέκοψε τα φυλλά και τον φλοιόν∙ τώρα δε πάλιν το βαστούν εις τα χέρια οι υιοί των Αχαιών οι δικασταί, οι οποίοι εν ονόματι του Διός σώζουν τους νόμους∙ - αυτό δε θα ήναι για σένα ο μέγας όρκος∙ αληθώς θα επιθυμήσουν καμμιά φορά όλοι ανεξαιρέτως οι Αχαιοί τον Αχιλλέα (240)∙ τότε δε καθόλου δεν θα ειμπορέσης, όσον και αν λυπήσαι, να (τούς) βοηθής, όταν πολλοί φονευόμενοι υπό του ανδροφόνου Εκτορος πίπτουν∙ συ δ' ενδομύχως θα τρώγης την καρδίαν (σου) από λύπην, διότι δεν ετίμησες τον άριστον εκ των Αχαιών". (Α 225-244)

Απόλογος του χολωμένου νεαρού Αχιλλέα προς τον μεγάλο βασιλιά, στο εναρκτήριο της Ιλιάδος επεισόδιο.


Στο ως άνω ομηρικό απόσπασμα, ωστόσο, απαντούμε τα «άστοχα ερωτήματα» ή το «σχήμα του αδυνάτου»... (αφού, να βγάλει φύλλα και κλαδιά ένα σκήπτρο-ραβδί, το οποίο έχει κοπεί από το δέντρο, είναι των αδυνάτων αδύνατο!) μοτίβα ατόφια διασωσμένα ανά τους αιώνες μέσα στο δημοτικό μας τραγούδι, που τόσον εξαίσια έψαλλε η κυρά-Δόμνα Σαμίου (ίδε κατωτέρω).

[στο πρωτότυπο το ομηρικό χωρίο έχει ως εξής:]

"οινοβαρές, κυνός όμματ' έχων, κραδίην δ' ελάφοιο,
ούτε ποτ’ ες πόλεμον άμα λαώ θωρηχθήναι
ούτε λόχονδ' ιέναι συν αριστήεσσιν Αχαιών
τέτληκας θυμώ∙ το δε τοι κηρ είδεται είναι.
η πολύ λώιόν εστι κατά στρατόν ευρύν Αχαιών
δώρ' αποαιρείσθαι, ος τίς σεθεν αντίον είπη.
δημοβόρος βασιλεύς, επεί ουτιδανοίσιν ανάσσεις∙
η γαρ αν Ατρείδη νυν ύστατα λωβήσαιο.
αλλ' εκ τοι ερέω και επί μέγαν όρκον ομούμαι∙
ναι μα τόδε σκήπτρον, το μεν ού ποτε φύλλα και όζους
φύσει, επεί δη πρώτα τομήν εν όρεσσι λέλοιπεν,
ουδ' αναθηλήσει∙ περί γαρ ρα ε χαλκός έλεψε
φύλλα τε και φλοιόν∙ νυν αύτε μιν υίες Αχαιών
εν παλάμης φορέουσι δικασπόλοι, οι τε θέμιστας
προς Διός ειρύαται∙ ο δε τοι μέγας έσσεται όρκος∙
η ποτ' Αχιλλήος ποθή ίξεται υίας Αχαιών
σύμπαντας∙ τότε δ' ού τι δυνήσεαι αχνύμενός περ
χραισμείν, εύτ' αν πολλοί υφ' Εκτορος ανδροφόνοιο
θνήσκοντες πίπτωσι∙ συ δ' ένδοθι θυμόν αμύξεις
χωόμενος, ο τ' άριστον Αχαιών ουδέν έτισας".

οινοβαρές = μέθυσος. λέγεται και οινοβαρείων, το οποίον ως μετοχή δεν σημαίνει την ιδιότητα διαρκή, όπως το επίθετον, αλλά σημαίνει τον εν μιά στιγμή υπό οίνου βεβαρημένον.
κυνός = αδιάκριτος, αναίσχυντος. Ο κύων εις τους ανατολικούς λαούς ήτο σύμβολον της αναιδείας, όθεν και παρά τοις 'Ελλησιν κύων ήτο υβριστική λέξις.
έλαφος = ήτο σύμβολον της δειλίας, ως παρ’ ημίν ο λαγός. – Ταύτα δε λόγοι εξάψεως, διότι ο Αγαμέμνων ήτο ανδρειότατος∙ Η 162, 180, Θ 261, Λ 91 κ.εξ.
θωρηχθήναι εκ του θώρηξ γίνεται θωρήσσω –ομαι = θωρακίζω, και έπειτα εν γένει = οπλίζω –ομαι.
λόχος παράγεται εκ ρ. λεχ (λέχος, λέκτρον, λέγω = πλαγιάζω) και σημαίνει τον τόπον εις τον οποίον χώνεταί τις ενεδρεύων, έπειτα και την πράξιν της ενέδρας, χωσιά, και το στίφος των ενεδρευόντων, όθεν παν ωπλισμένον πλήθος λέγεται λόγος. Εις ενέδραν επήγαιναν οι ανδρειότατοι.
τέτληκας = υπομένω, τολμώ, βαστώ. Η ρίζα είναι τελ (τελαμών) και ταλ (τάλας) και κατά μετάθεσιν τλα, αόρ. α΄. ετάλασσα, β΄. έτλην, μελλ. τλήσσομαι, παρακ. με σημασ. ενεστώτος τέτληκα.
θυμώ = τοπική δοτική
το δε = ο δε πολλάκις παρ’ Ομήρω είναι αιτιολογικός, κείμενος όπου περιμένομεν γαρ
κηρ = κυρίως η θεά του θανάτου, έπειτα η μοίρα του θανάτου και ο θάνατος αυτός, τ.έ. μισείς αυτό ως τον θάνατον. πρβλ. Γ 454.
είδεται = φαίνεται. Το ενεργ. είδω είναι άχρηστον, υπάρχει αόρ., είδον ίδον και μέσος ειδόμην ιδόμην, προστ. ιδού, παθ. αόρ. εισάμην. Η ρ. είναι Fιδ, video.
η = αληθώς, πράγματι. Ειρωνικώς λέγεται.
αποαιρείσθαι = αφαιρείσθαι. Η εξ αυτού εξηρτημένη αναφορική πρότασις έχει θέσιν αντικειμένου.
αντίον ειπείν = αντιλέγω
δημοβόρος = εκ του δήμος και βιβρώσκω. λέγεται διά την απληστίαν αυτού.
δημοβόρος βασιλεύς = ονομαστική επιφωνηματική συχνή παρ’ Ομήρω
επεί = αιτιολογεί την λανθάνουσαν σκέψιν: και ημπορείς να ήσαι τοιούτος
η γαρ αν λωβήσαιο = άλλως ήθελες βέβαια διά τελευταίαν φοράν κακουργήση. Εννοείται: ει μη ανάσσοις.
όρκος = κυρίως θα ειπή φραγμός, διότι παράγεται εκ του είργω και κατ’ αρχάς ήτο έρκος. επί – ομούμαι = επάνω εις αυτό θα ορκισθώ, θα το ενισχύσω δι’ όρκου. Το αντίθετον είναι απόμνυμι.
μέγαν = διότι δεν δύναται να παραβιασθή. Πρβλ. 239.
τόδε σκήπτρον = πας αγορεύων εν τη εκκλησία εκράτει το σκήπτρον.
φύσει = θα πετάξη, θα βγάλη. φύω, φύσω, έφυσα, έφυν, πέφυκα, φύομαι
τομήν λελοιπεν = έχει αφήση τον κορμόν, τ.έ. έχει κοπή από του δένδρου.
περί έλεψε = περιέλεψεν. περιλέπω, ξεφλουδίζω
ε = αυτό, δηλ. το σκήπτρον, όπως μιν 237. Το ε και τα φύλλα είναι δύο αντικείμενα του περιέλεψεν, όπως εις τα ρήματα τα σημαίνοντα αφαιρείν, αποστερείν: το μαχαίρι τού απέκοψε τα φύλλα και τη φλούδα.
χαλκός = αντί του εξ αυτού κατεσκευασμένου οργάνου. κατεσκεύαζον δ’ εξ αυτού δόρατα, ξίφη, μαχαίρας, πελέκεις, ούτω και ημείς λέγομεν «δια πυρός και σιδήρου».
δικασπόλος = (δίκη πολέω) ο εις δίκας ασχολούμενος. δικαστής
θέμιστας = νόμους, δίκαιον. Θέμις –στος (θείναι, τίθημι) κυρίως σημαίνει συνήθειαν εκ παραδόσεως καθιερωμένην, έθιμον.
προς Διός = από του Διός, κατ’ εντολήν, εν ονόματι του Διός
ειρύαται = είρυνται = προφυλάττουσι, σώζουσι, τ.έ. επαγρυπνούσιν εις την εκτέλεσιν αυτών.
η ποτ’ Αχιλλήος ποθή κλπ. = είναι ο κυρίως όρκος. Η έννοια του χωρίου 234-244 ελευθέρως αποδίδεται: «να μη με λεν Αχιλλέα αν γυρίσω να σας δω πλειά. Αμ ρουθούνι από σας να μην αφήση ο Εκτωρ δεν με μέλει, εκτός αν βγάλη φύλλα το κομμένο και ξεφλουδισμένο αυτό ραβδί. δηλ. όσον είναι βέβαιον, ότι δεν θα πετάξη φύλλα το ραβδί, τόσον είναι βέβαιον, ότι δεν θα τούς βοηθήση. Αντί της ράβδου σήμερον λέγομεν: λέγε το ως που να δω τον πατέρα μου, ή τη μάννα μου (επί τεθνεώτων) ή και ο Χριστός να καταίβη, εγώ δεν το κάνω».
ίξεται = θα ενσκήψη, καταλάβη. Μέλλων του ικνέομαι.
ποθή = πόθος. Πολλά ονόματα παρ' Ομήρω ή μετ' αυτόν έχουσι δύο τύπους∙ δευτερόκλιτον εις -ος και πρωτόκλιτον εις -η: χόλος χολή, ήχος ηχή, όροφος οροφή.
σύμπαντας = μετ' εμφάσεως ετέθη εν αρχή του στίχου.
αχνύμενός περ = όσον και αν λυπήσαι
ένδοθι = εντός του στήθους
ο τ' = άνευ εκθλίψεως είναι ό τε = ότι τε. Το ι του ότι ουδέποτε εκθλίβεται, το δε ότ' είναι ότε, ώστε το ενταύθα ο τ' δεν είναι ούτε ότι ούτε ότε.




(απόδοση, υπό Α.Ξ. Καραπαναγιώτου (1893), έκδοση βασισμένη στην Ιλιάδα του J. La Roche.)

'Αλλο απόσπασμα από το ίδιο έργο εδωδά. Μικρότερα σχόλια από την Οδύσσεια εδώ, αλλά κι εδώ.

*

Στον αντίποδα, Το πονεμένο στήθος μου, εις μνήμην της αρχόντισσας κυρά-Δόμνας που φτερούγισε προχθές, Σάββατο 10 Μαρτίου 2012, εδωδά, άκουσμα και λάλημα φριχτόν... από την ίδια. Tο κανάλι στο youtube που παρουσιάζει κάτι από τη δουλειά της, εδωδά (το όλον 126 ακούσματα), ενώ το Δ.Σ. του Καλλιτεχνικού Συλλόγου που δημιούργησε η κυρία αποτελείται μόνον από γυναίκες. 'Ο,τι καλόν!

ένα ποίημα του 2005 για ένα ποίημα σαφώς παλαιότερο

Τείχεσιν αρρήκτοις Ορμίσδας εξετέλεσε τήνδε πόλιν, χείρας έχων καθαράς. *

ΟΡΜΙΣΔΑΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 390 μ.Χ.


«Με τείχη απόρθητα οχύρωσε αυτή την πόλη
ο Ορμίσδας, έχοντας τα χέρια καθαρά».

Με συγκινεί αυτό το επιτείχιο επίγραμμα.
'Ολοι, αρχίζοντας απ' τον Φειδία, έτρωγαν λεφτά
και μόνο αυτός ο αλλόφυλος Ορμίσδας βρέθηκε
νά 'χει τα χέρια καθαρά.

Ας τον πιστέψουμε.
Αλλιώς θα τρελαθούμε βλέποντας τόση ρεμούλα,
τόση ρεμούλα μέσα σε χιλιάδες χρόνια.

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Παράξενο, πού βρίσκει το κουράγιο κι ανθίζει (Ποιήματα 2005-2010, έκδ. Αιγαίον, Λευκωσία 2010, σ.9).



------
* Στο motto πλινθόκτιστη επιγραφή από το ανατολικό τείχος της Θεσσαλονίκης (5ου-6ου μ.Χ. αιώνος), όπως την αποτύπωσα στο Βυζαντινό Μουσείο της πόλης στα 2010 και κατά μήνα Νοέμβριον, τότε που την ματαεπισκέφτηκα. Πού να το φανταστώ πως η ίδια θα είχε συγκινήσει κι άλλους, ως ο σαλονικιός ως άνω ποιητής σε ένα από τα τελευταία εκδομένα ποιήματά του... Χάρισμα στα καθ' ημάς της σήμερον. Ο ίδιος.

εγκαύματα ων ουκ έστιν αριθμός

Ο όσιος οδίτης ο ίδιος*
δάκρυσιν τελειούται.

------
* μνήμη δικαίου μετ' εγκωμίων.-