επέτειος διπλή

Της μεγάλης ποίησης το πουκάμισο

πλέκεται πάντοτε

δίχως μανίκια. *

"29 Μαΐου 2012: Την αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ υποδέχθηκε ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ, στρατηγός Μιχαήλ Κωσταράκος. Στην προσφώνησή του, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Φραγκούλης Φράγκος, αναφέρθηκε στη σημερινή αποφράδα ημέρα για τον Ελληνισμό, ('Αλωση της Κωνσταντινούπολης) αλλά μίλησε και για την ανάτασή του, καθώς - όπως υπενθύμισε - το βράδυ της 30ης προς την 31η Μαΐου 1941, ο Μανώλης Γλέζος και ο Απόστολος Σάντας κατέβασαν τη σβάστικα από το βράχο της Ακρόπολης.

Στην παρέμβασή του ο Μανώλης Γλέζος αναφέρθηκε στο πρώτο περιστατικό αντίστασης, που σημειώθηκε στις 2 Μαΐου 1941, στη Βυτίνα, όταν ένας νεαρός μαθητής, ο Μαθιός Πόταγας, σταμάτησε μία μεραρχία αρμάτων των ΕΣ-ΕΣ- "σωματοφυλακή Αδόλφος Χίτλερ", λέγοντας:

"Μπορεί να μας νικήσατε αλλά δεν θα μας σκλαβώσετε. Μπορεί να είμαι ένας, αλλά πίσω μου βρίσκεται ολόκληρος ο ελληνικός λαός".

Η αντίδραση του Γερμανού διοικητή ήταν να τον εκτελέσει και να ζητήσει να συνθλίψουν το κρανίο του".

Από την περσινή ειδησεογραφία της ημέρας.

----- 
* Στο motto τρίστιχο του Διονύση Φλεμοτόμου από τα «Πέντε Παυσίπονα Πάθη» που περιέχονται στην συλλογή Εκδρομές με του Ερμή το ποδήλατο (έκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2008, σ. 44). Εδώ το υπό στοιχείο ε'.

η σχέση που έχουμε με τα παιδιά μας

Η σχέση που έχουμε με τα παιδιά μας είναι, επίσης, ένας θησαυρός από ομοφυλοφιλικά πλούτη. Θυμάμαι ακόμη την απεριόριστη ευχαρίστηση που βίωσα κατά τη γέννηση του γιού μου και τη φαντασίωση ότι το πέος του ήταν ένα αγαθό που μοιραζόμασταν. Θυμάμαι επίσης, όταν γεννήθηκε η κόρη μου, την περηφάνια μου όταν καμάρωνα το αξιολάτρευτο κορμάκι της, τις στάσεις της που μού φαινόντουσαν ήδη αποκλειστικά γυναικείες, καθώς και τη ναρκισσιστική μου επιθυμία να τη δώ να εκπληρώνει, αργότερα, καθετί που θεωρούσα ότι δεν είχα πραγματοποιήσει στη δική μου ζωή. Αυτές οι αναμνήσεις δεν μού αφήνουν πολλές αμφιβολίες ως προς την ομοφυλοφιλική διάσταση των ενασχολήσεών μου ως μητέρας.

Τζόϋς Μακ Ντούγκαλ, Τα χίλια και ένα πρόσωπα του έρωτα (μτφρ. Δρ. Τσαρμακλή, έκδ. Νεφέλη, Αθήνα 2001, σ. 45).

από την μητριαρχία της μυθικής Ελλάδας στην πατριαρχία

[Επικρατεί στην μυθική Ελλάδα μια βασιλική διαδοχή] από τον πεθερό βασιλιά στο γαμπρό του. Αξιοσημείωτο είναι πως οι γαμπροί είναι Αχαιοί, ενώ οι γυναίκες κ' οι πεθεροί πρόσωπα του προελληνικού κατά κανόνα κόσμου.

Στους γάμους τους με τα προελληνικά γυναικεία βασιλικά γένη, οι πρωτοέλληνες Αχαιοί βρίσκουν έναν από τους τρόπους, τον ειρηνικότερο, της εγκατάστασης και κυριαρχίας. Μα οι Αχαιοί είναι πατριαρχικοί και δεν θ' αφήσουν τη βασιλεία στη γυναικεία γραμμή της. Σε πολλά παραδείγματα διεκδικητής της είναι κιόλας ο γιος του βασιλιά, κ' οι ήρωες, που την κερδίζουν με τους γάμους τους, ετοιμάζουν για διάδοχο το γιο τους.

Παναγής Λεκατσάς, Η καταγωγή της βασιλείας. Μετάβαση από τη μητριαρχική στην πατριαρχική κοινωνία (έκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2006, σσ. 45-46).

από την μητριαρχία στην πατριαρχία

ες αιματηρόν γάμον *

Ο άνθρωπος είναι από φυσικού του μητριαρχικός, γιατί μητριαρχικός είναι κι ο πρόγονός του: το Ζώο. Ο πατέρας είναι ξένος για το παιδί, όσο και τ' αρσενικό, μέσα στα ζώα, για τα μικρά του. Η διαδικασία της αναπαραγωγής είναι ολότελα άγνωστη και τα πατρικά αισθήματα πολύ υστερότερη μίμηση των μητρικών αισθημάτων. Η 'αρχή' της πατρότητας είναι τεχνητή κ' οικονομικοί την υπαγορεύουνε λόγοι. Αξιοσημείωτο είναι πως για την πιο πατριαρχική νομοθεσία, τη ρωμαϊκή, η σχέση της μάνας με το παιδί είναι 'φυσικό περιστατικό', ενώ του πατέρα με το παιδί πλάσμα δικαίου. Χτυπητή, άλλωστε, είναι η αντίθεση του εγωϊσμού και της αδιαφορίας του πατέρα με την αφοσίωση και την αυταπάρνηση της μάνας. Και τα δυό έχουν τη βιολογική προϊστορία τους: Το θηλυκό, ανάμεσα στα ζώα, αντιμετωπίζει κάθε κίντυνο να προστατέψει τα μικρά του, ενώ τ' αρσενικό τα βρίσκει πρόχειρη τροφή του...

Παναγής Λεκατσάς, Η Μητριαρχία. Και η σύγκρουσή της με την ελληνική Πατριαρχία (έκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2006 (1977), σ. 47).


-----
* Στο motto στιχάκι από την Ιφιγένεια εν Ταύροις (στ.371) του Ευριπίδη. Σημαίνει πριν από τον Λόρκα τον ματωμένον γάμο!

απόηχοι της σύγκρουσης μητριαρχίας και πατριαρχίας...

...στην Ορέστεια του Αισχύλου

Η Ηλέχτρα, η αρχαία του μητρικού γένους συνέχεια, ο φορέας της μητριαρχικής βασιλείας, αισθάνεται, μ' όλο τον ήσκιο που τη βαραίνει της μάνας της, θυγατέρα του πατέρα της τώρα. Η πιο μικρή παρακίνηση του Χορού, τής ξυπνά τη συνείδηση τ' αξεφεύγατου χρέους.

Είναι από τις γυναίκες που μπαίνουν στη σκεπή της πατριαρχίας θεληματικά, που παίρνουν το δρόμο της Υψιπύλης και της Υπερμνήστρας, για να κατέβουνε στο πλευρό της σκοτεινής Πηνελόπης. Αυτή είναι έτσι (και μάλιστα στην παραστατικότερη εικόνα της στον Σοφοκλή) που συντηρεί το χρέος της εκδίκησης (το μόνο μητριαρχικό μεγαλείο που απομένει στη γυναίκα της πατριαρχίας) και καλεί και περιμένει τον Ορέστη να το ξεπληρώσει.

Εκείνος, πάλι, έχει διπλότυπό του τον Αλκμέωνα που, για να ξεδικήσει το θάνατο του πατέρα του Αμφιάραου, σκοτώνει τη μάνα του Εριφύλη. 'Εχει ακόμη παρακινητή του τον Απόλλωνα, τον παλιό μητριαρχικό γιο της Λητώς, και του Δία τώρα γιο, που θα λατρεύεται σα θεός Πατρώος. Αλλά κ' ετούτος έχει την εντολή από τον πατέρα του, τον κορυφαίο πατριαρχικό θεό Δία.

Ο Ορέστης πέφτει στη γενιά του πατέρα του και χρωστά να σκοτώσει τη μάνα. Μέσα σε θρήνο φοβερό πάνου στον τάφο του πατέρα τους τα δυό αδέρφια ξανατονώνουν την πατρογονική τους συνείδηση κι αξάφτουνε το πάθος του ξεδικημού τους.

(«Τα μοιρολόγια είναι» είπε ένας συγκαιρινός μας από τη Μάνη «που κάμαν όλους στον τόπο μας εγκληματίες»).

'Οταν ο Ορέστης αγναντίζει τη μάνα του με γυμνό το σπαθί, εκείνη κάνει να ξυπνήσει μέσα του τη θύμηση του μητρικού του γένους: «Στάσου, σεβάσου, γιε μου, αυτό το βυζί...». Μια αγωνία, κάποιο κοντοκράτημα, μα το γένος του πατέρα νικάει. Η μάνα αναγυρεύει το τσεκούρι και για το γιο, μα την προφταίνει το σπάθι του Ορέστη...

Παναγής Λεκατσάς, Η Μητριαρχία. Και η σύγκρουσή της με την ελληνική Πατριαρχία (έκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 2006 (1977), σσ. 71-72).

και προσπαθούσαμε...

*

και προσπαθούσαμε να κρατήσουμε τα δέντρα μας καυλωμένα

κάνοντας εξαντλημένοι έρωτα μπροστά τους

by deneisaidentro

*

μόνος και γκαβλωμένος

'Eσκυψε και τής φίλησε τα πόδια, έπειτα την πήρε αγκαλιά και την πέταξε στο πάτωμα

κι όλο το βράδυ γαμηθήκανε σαν σχολιαρόπαιδα

Το πρωί την φίλησε στο μέτωπο και σηκώθηκε να ετοιμάσει πρωινό

'Ηταν σίγουρος πως είδε όνειρα αλλά δεν τα θυμότανε

Ο καφές έβραζε κι αυτός κοιτούσε την βροχή που έπεφτε στο παράθυρο της κουζίνας και χαμογελούσε

'Ωσπου ξαφνικά ένας κεραυνός τον ξύπνησε∙ στ' αλήθεια αυτή την φορά!

Αναστέναξε, έπιασε τον πούτσο του και ξανακοιμήθηκε, μόνος και καυλωμένος

Δημήτρης Λιβέρης, Ο Κεραυνός (Το άκουες εδωδά).

*

Στο σημείο αυτό και στο περιθώριο τούτου του ποιητικού post, ένα 'εύγε' να απευθύνω στον νεαρό νέον σκηνοθέτη 'Εκτορα Λυγίζο, ο οποίος έφερε στις κινηματογραφικές αίθουσες σήμερα μια αξιόλογη ταινία, To Αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού, δυνατή, κόλαφον στην ζωή μας σήμερα, σκληρή, πολύ σκληρή, αλλά τόσον, μα τόσον 'εκκωφαντικά' αισιόδοξη! Το έργο του παρακολουθώ, αφού προ μηνών εθαύμασα τον τρόπο που μάς επαρουσίασεν με τους φίλους του τις Βάκχες του Ευριπίδη. Μπράβο του, λοιπόν, μπράβο στον Γιάννη Παπαδόπουλο και τον Δημήτρη Μοθωναίο, άριστον Διόνυσο ποτε, και δύναμη τού εύχομαι για να συνεχίσει το έργο του. Θα το χαρώ. Ο ίδιος.

[μέγα σάββατον]

Με μηχανάκι γνώρισα το θάλπος της ασφάλτου

ο ήλιος με ακολουθεί ακόμα κι εδώ στα έγκατα.

Τη Μεγάλη Παρασκευή αρρωσταίνω

και το Μεγάλο Σάββατο τα φιλιά ενός κοριτσιού

με ωθούν έξω από το μνήμα.

Είναι ωραία να αγναντεύεις από μακριά

το πλήθος που άλλοτε σε ακολουθούσε.

23 Ιουνίου 2012

Γερασίμου Δενδρινού, αδημοσιεύτο εισέτι