*
και προσπαθούσαμε να κρατήσουμε τα δέντρα μας καυλωμένα
κάνοντας εξαντλημένοι έρωτα μπροστά τους
*
μόνος και γκαβλωμένος
'Eσκυψε και τής φίλησε τα πόδια, έπειτα την πήρε αγκαλιά και την πέταξε στο πάτωμα
κι όλο το βράδυ γαμηθήκανε σαν σχολιαρόπαιδα
Το πρωί την φίλησε στο μέτωπο και σηκώθηκε να ετοιμάσει πρωινό
'Ηταν σίγουρος πως είδε όνειρα αλλά δεν τα θυμότανε
Ο καφές έβραζε κι αυτός κοιτούσε την βροχή που έπεφτε στο παράθυρο της κουζίνας και χαμογελούσε
'Ωσπου ξαφνικά ένας κεραυνός τον ξύπνησε∙ στ' αλήθεια αυτή την φορά!
Αναστέναξε, έπιασε τον πούτσο του και ξανακοιμήθηκε, μόνος και καυλωμένος
Δημήτρης Λιβέρης, Ο Κεραυνός (Το άκουες εδωδά).
*
Στο σημείο αυτό και στο περιθώριο τούτου του ποιητικού post, ένα 'εύγε' να απευθύνω στον νεαρό νέον σκηνοθέτη 'Εκτορα Λυγίζο, ο οποίος έφερε στις κινηματογραφικές αίθουσες σήμερα μια αξιόλογη ταινία, To Αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού, δυνατή, κόλαφον στην ζωή μας σήμερα, σκληρή, πολύ σκληρή, αλλά τόσον, μα τόσον 'εκκωφαντικά' αισιόδοξη! Το έργο του παρακολουθώ, αφού προ μηνών εθαύμασα τον τρόπο που μάς επαρουσίασεν με τους φίλους του τις Βάκχες του Ευριπίδη. Μπράβο του, λοιπόν, μπράβο στον Γιάννη Παπαδόπουλο και τον Δημήτρη Μοθωναίο, άριστον Διόνυσο ποτε, και δύναμη τού εύχομαι για να συνεχίσει το έργο του. Θα το χαρώ. Ο ίδιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου