τα μετά-τη-φύση

Πώς ανθισμένη 

φωτίζει την άβυσσο 

η αγγελική; *

[...] μοιάζει τουλάχιστον ελλιπές (γνωστικά ατελέσφορο) να προβάλλουμε στο «νόημα» της δημιουργίας (στο έσχατο «τέλος» της) εγκόσμιες σκοπιμότητες απόδοσης δικαιοσύνης και ανταπόδοσης τιμωριών ή αμοιβών. Τέτοιες κοινωνικές (της συλλογικής συνύπαρξης) προσλαμβάνουσες στήριξαν απόπειρες να κατανοήσουμε εικονολογικά, με αρχές Δικαίου, τη λειτουργία του υλικού κόσμου. 'Ομως, όταν πρόκειται για τα μετά-τη-φύση, τέτοιες προβολές μάλλον σύγχυση δημιουργούν.

Η πιο ρεαλιστική αναφορά (ρεαλιστική, δηλαδή συνεπέστατα απεξαρτημένη από κοσμικές προσλαμβάνουσες) παραμένει η εμπειρική μαρτυρία του Παύλου και πάλι: Μιλάει για την αρπαγή του έως τρίτου ουρανού... εις τον παράδεισον, για γνωστική εμπειρία μη κοινωνούμενη γλωσσικά (ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι) αφού δεν υπάρχουν στην ανθρώπινη γλώσσα σημαίνοντα παραπεμπτικά σε τέτοια σημαινόμενα.

Οι άνθρωποι μάλλον αδυνατούμε να συλλάβουμε την ύπαρξη αδιάστατη και άχρονη (έξω από συντεταγμένες χώρου και χρόνου), και ίσως γι' αυτό, πρόσθετη γνωστική σύγχυση μάς προκαλεί η αναλογική συσχέτιση εγκόσμιων εμπειριών ανταποδοτικής δικαιοσύνης με άχρονες και αδιάστατες συντεταγμένες του υπαρκτικού γεγονότος.

Χρήστος Γιανναράς, Το αίνιγμα του κακού (έκδ. 'Ικαρος, Αθήνα 2008, σσ. 177-178).

*

Κράτησαν το θάνατο του ποιητή κρυφό απ' τα ποιήματά του. *

-----
 * Στα motto και πάλι ολίγος Συμεών, ιερομοναχός, εκ του βιβλίου του Συμεών μνήμα (έκδ. 'Αγρα, Αθήνα 1993.-Εδώ εγγραφή της 20ης Οκτωβρίου 1993, με την επισημείωση: «Νύχτα στο Κελλί»). Στην κατακλείδα όμως στιχάκι του Γ.Χ. 'Ωντεν εκ της συνθέσεως «Στη μνήμη του Γ. Μπ. Γέητς (+ 28 Ιαν. 1939)» (μτφρ. Ερ. Σοφράς, έκδ. Το Ροδακιό, Αθήνα 2012). Εδώ και η ανάγνωσις υπό Λευτέρη Βογιατζή (+ 2013).

omss - διατάσεις και αλλοιώσεις

Εκ του γενομένου ελέγχου προκύπτουν τα κάτωθι:

1) Υποσημαινόμενη διάταση του ινώδους δακτυλίου του Ο5-Ι1 μεσοσπονδυλίου δίσκου.

2) Μικρού βαθμού διάταση ελέγχεται επίσης κατά τον ινώδη δακτύλιο του Ο2-Ο3 και Ο3-Ο4 μεσοσπονδυλίων δίσκων, μετ' ελαχίστων επίσης πιεστικών εντυπωμάτων επί της προσθίας περιφερείας του μηνιγγικού σάκκου.

3) Διάταση του ινώδους δακτυλίου του Ο4-Ο5 μεσοσπονδυλίου δίσκου, μετά εστιακής επιτάσεως της προβολής αυτού οπισθίως πλαγίως δεξιά, κατά το σύστοιχο μεσοσπονδύλιο τρήμα όπου και σημειούται η σύνοδος παρουσία οστεοφυτικής αλλοιώσεως, μετά βαθμού μειώσεως του εύρους του εν λόγω μεσοσπονδυλίου τρήματος και πιθανών ήπιων πιεστικών φαινομένων επί της συστοίχως εξερχομένης δεξιάς Ο4 νωτιαίας ρίζας.

4) Υπερτροφικού τύπου εκφυλιστικές αλλοιώσεις κατά τις αποφυσιακές αρθρώσεις.

Aξονική τομογραφία ΟΜΣΣ γενομένη προ πενταετίας, την 27/01/2009.

*

ΠΡΩΤΕΣ ΒΟΗΘΕΙΕΣ ΣΕ ΟΞΕΙΑ ΚΡΙΣΗ ΟΣΦΥΑΛΓΙΑΣ ή ΙΣΧΙΑΛΓΙΑΣ 

1. Ξαπλώστε σε έναν πάγκο, σκληρό κρεβάτι ή εν ανάγκη στο πάτωμα (εφόσον έχει μοκέτα και δεν είναι παγωμένο). 
2. Ηρεμήστε στην πιο αναπαυτική για σας θέση (συνήθως ύπτια με λυγισμένα τα γόνατα). 
3. Αν υπάρχει η δυνατότητα, χρησιμοποιείστε θερμοφόρα (όχι πολλή ζεστή) για να μειώσετε το μυϊκό σπασμό. Τα ζεστά επιθέματα κάνουν πιο ελαστικά τα μαλακά μόρια κι ανακουφίζουν από τον πόνο. 

Συνίσταται :
 • Άμεση ειδοποίηση ορθοπεδικού ιατρού.
 • Τέλεια ανάπαυση σε σκληρό κρεβάτι.
 • Στην ύπτια στάση να παίρνετε τη στάση της «κοιμωμένης του Χαλεπά».
 • Στην πλάγια στάση να κάμπτετε τα πόδια προς την κοιλιά.
 • Η πρηνής κατάκλιση (μπρούμυτα) θα πρέπει να αποφεύγεται.

Οι πρώτες αυτές βοήθειες αντλήθηκαν απ' εδωδά. Πρόσθετες οδηγίες για την καθιστική ζωή κι εδώ.

για την επανάληψη

'Εως άρτι τρυφή 

τριζόνι στη χαράδρα 

τί έτι καλείς; *

[...] η επανάληψη σαν αναγέννηση του ανθρώπου σε μια νέα ζωή, που είναι το ίδιο με την πνευματική του ανάσταση, «γεννά», δημιουργεί από την αμαρτία την αιωνιότητα. Γι' αυτό και η αιωνιότητα, όπως λέει ο Kierkegaard, «είναι η αληθινή επανάληψη». Γιατί με την ανακάλυψη της αθανασίας μέσα μας, η επανάληψη αυτή μάς βοηθά να ξαναβρούμε τον πραγματικό εαυτό μας, τον εαυτό μας στο αιώνιό του κύρος. 'Ετσι που να ξαναποκτήσουμε τη θεϊκή μας σχέση, να επαναλάβουμε την αληθινή μας σχέση με το Θεό.

Μιχ. Κ. Μακράκης, Η φιλοσοφία του Kierkegaard (έκδ. 'Ιδρυμα Γουλανδρή-Χορν, Αθήνα 1983, σ. 216).


----- 
* Στο motto και πάλι ολίγος, μα καίριος Συμεών, ιερομοναχός, εκ του βιβλίου του Συμεών μνήμα (έκδ. 'Αγρα, Αθήνα 1993.-Εδώ υπέροχη εγγραφή εν μέσω θέρους τε και ηλιοστασίου της 23ης Ιουνίου 1993, με την επισημείωση: «Μεσάνυχτα στο μπαλκόνι του Κελλιού»). Με την ευκαιρία όμως και τούτο δω που ακολουθεί, της 26ης Ιουνίου 1991:

Διά βράχων 

χαρίεις 

εκ χαράδρας χλοερής 

προς ύδωρ στιλπνό 

ρύαξ

ο καθ' 'Ομηρον ξανακερδισμένος χρόνος

[...] στο τέλος της μέρας ο Οδυσσέας και η Πηνελόπη ξαναβρίσκονται στο μεγάλο «σήμα», στο νυφικό κρεβάτι. Μιλούν. Στην αφήγησή του ο καθένας τους λαμβάνει υπόψη του τον χρόνο, έναν χρόνο που δεν υπάρχει πια αλλά που τον έχει ζήσει, και ο καθένας τους μιλάει σαν να ήταν ο άλλος. Είναι γεγονός πως μεταξύ τους υπάρχει όχι μόνο ένας ιδιαίτερος, προσωπικός τόνος, που δεν τον βρίσκουμε συχνά στα αρχαία κείμενα, μια θέληση να ανακτήσουν όλους τους χρόνους και να τούς υφάνουν μέσα στη γραφή, αλλά επίσης και μια [35] «ομοφροσύνη», εκείνη για την οποία μιλούσε ο γενναίος Οδυσσέας στην όμορφη Ναυσικά όταν τη συνάντησε στη χώρα των Φαιάκων: το πιο σημαντικό πράγμα ανάμεσα σε μια γυναίκα και στον σύζυγό της, και το οποίο εκείνος γνώρισε στο πρόσωπο της Πηνελόπης, είναι η συμφωνία, η σύμπνοια, ή η ταύτιση των πνευμάτων, του συστήματος αξιών τους, της εικόνας που έχουν για τη ζωή.

Είκοσι χρόνια αργότερα, παρότι τα χέρια είναι πια γερασμένα και τίποτα δεν είναι πια το ίδιο, η βαθιά συμφωνία αυτών των δύο ανθρώπων υπάρχει ακόμα, και το αφήγημα την υπογραμμίζει.

Στο τέλος της ιστορίας ο χρόνος της αρχής συναντάει τον χρόνο του τέλους. Πλαγιασμένοι καθώς είναι ο ένας πλάι στον άλλον, πριν αφεθούν στις ηδονές του έρωτα, λέει το κείμενο, η Αθηνά σταματάει το άρμα της Αυγής με σκοπό να παρατείνει λιγάκι τον χρόνο και να επιμηκύνει τη νύχτα.

'Ετσι, μέσα στην πληρότητα του έρωτα, ξανακερδίζοντας ο ένας τον άλλον, καθένας τους ξανακερδίζει τον εαυτό του. Τώρα που βλέπει τον εαυτό του μέσα στα μάτια της Πηνελόπης –επειδή ένας Ελληνας [36] ποτέ δεν κοιτιέται στον καθρέπτη-, ο Οδυσσέας ανακτά πλήρως την ταυτότητά του, ένα μέρος της νιότης του.

*

Εκεί έγκειται όλη η δύναμη της Οδύσσειας: οι χρόνοι των διαφόρων ασμάτων (του ποιητή, του Οδυσσέα, του Λαέρτη, ή του Δημόδοκου) αναμειγνύονται μεταξύ τους, χωρίς το τέλος του αφηγήματος να δίνει την αίσθηση ότι έχει ποτέ κοπεί το νήμα του χρόνου.

Αντίθετα, ο χρόνος ξαναβρίσκεται. Για τον Οδυσσέα και την Πηνελόπη, στη νυφική κλίνη, και για μάς τους αναγνώστες, στην προσπάθειά μας να συλλάβουμε το πρόβλημα της ζωής, του θανάτου και της θέσης μας σε όλα αυτά.

Κατά κάποιον τρόπο το κείμενο μάς απαντά ότι δεν είμαστε τίποτε απολύτως, τίποτε παραπάνω από τα απλά φύλλα των δέντρων, «ούτινες».

Jean-Pierre Vernant, Η Οδύσσεια [2006] (μτφρ. Γ. Ζακοπούλου, έκδ. Πατάκης, Αθήνα 2013, σσ. 34-36).

βίους ευσεβών

'Αξιον είναι ηγούμεθα

βίους ευσεβών και αγίων πατέρων

ευ μάλα σαφώς ανιστορείν

και τας αριστείας αυτών και τους αγώνας,

ούς κατά Θεόν επεδείξαντο,

εν πλαξί των ημετέρων καρδιών

διαχαράττειν,

και εις τας των πιστών καρδίας εναποτίθεσθαι.

Καλόν γαρ εξηγήσασθαι βίους εν παραδρομή

μήπως τω της λήθης βυθώ παραπεμφείεν

τα κάλλιστα.

Προοίμιο εκ του Βίος και πολιτεία του οσίου πατρός ημών Λουκά Επισκόπου Ασύλων, όπως περιέχεται στο τευχίδιο: Ο όσιος Λουκάς Επίσκοπος Ασύλων της Καλαβρίας (11ος αιών) (έκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 1992, σ.29). 



Υ.Γ.: Με τους κοκκινολαίμηδες ένα γύρω στο άστυ, γενάρη μήνα κι όμως, πώς θά 'θελα, φίλε μου, να εγκαταβιώσω σε μία από τις κόγχες του μακεδονίτικου γιοφυριού της Πραμόρτσα, που μού δειξες, κειδά παρά τον θεό Αλιάκμονα...

η πλωτινική αρετή

ΦΩΣ 

Σταυρός τίμιος 

εν ερήμω *

Η πλωτινική αρετή συνίσταται συνεπώς σε πνευματική στάση εξαιρετικά απλή. Εκτιμώντας την απ' έξω, μπορούμε αναμφιβόλως να απαριθμήσουμε τις διαφορετικές όψεις της, τις οποίες αποκαλέσαμε σύνεση, δικαιοσύνη, δύναμη ή σωφροσύνη. Αλλά, ιδώμενη εκ των έσω, δεν είναι καν προσπάθεια χωρισμού από το σώμα, αλλά μόνο συνεχής προσοχή στο θεϊκό, αέναη άσκηση στην παρουσία του Θεού. Μπορούμε, αν θέλουμε, να μιλήσουμε για μεταμόρφωση του βλέμματος. Εντός και εκτός της, δια μέσου των πάντων, η πλωτινική ψυχή δεν επιθυμεί πλέον να βλέπει παρά την θεϊκή παρουσία. Χάρη σ' αυτήν την άσκηση, η ένωση με τον Θεό γίνεται αδιάλειπτη. Η θεωρία του κόσμου των Ειδών και η εμπειρία του έρωτα του Αγαθού παύουν να είναι συμβάντα σπάνια και ασυνήθιστα και δίνουν την θέση τους σε μια κατάσταση ενώσεως κατά κάποιον τρόπο ουσιώδους, η οποία καταλαμβάνει την ύπαρξη στο σύνολό της [...].

Pierre Hadot, Πλωτίνος ή η απλότητα του βλέμματος (μτφρ. Ευδ. Δελλή, έκδ. Αρμός, Αθήνα 2007, σσ. 238-239).

*

Κέλυφος 

η καλύβα του Σταυρού 

στην καταιγίδα *

----- 
* Στα motto και πάλι ολίγος Συμεών, ιερομοναχός, εκ του βιβλίου του Συμεών μνήμα (έκδ. 'Αγρα, Αθήνα 1993.-Το πρώτο εγγραφή της 11ης Αυγούστου 1991, ενώ το δεύτερο και καταληκτικό εγγραφή της 2ας Μαρτίου 1993 με την επισημείωση μάλιστα «Νύχτα στο Κελλί»).

πάθη τε θυμόλεθρα again

Haven't you ever ridden on that streetcar? *

Πάθος (πάθη). Είναι το τελευταίο στάδιο της εξελίξεως μιάς αμαρτίας.

Τα στάδια αυτά είναι:

προσβολή μέσω των λογισμών

συνδυασμός

συγκατάθεση

επιθυμία

πράξη

πάθος

'Ολα τα πάθη γεννιούνται από κάποια αμαρτία η οποία επαναλαμβάνεται

και έτσι εδραιώνεται στην ψυχή μια σταθερή αμαρτητική ροπή,

που με τον χρόνο

γίνεται «δευτέρα φύση» του ανθρώπου,

γίνεται μια δύναμη και εξουσία επηρεάζοντας τις σκέψεις και τις αποφάσεις του, δεσμεύοντας τη βούλησή του και σφραγίζοντας όλη τη ψυχοσύνθεσή του.

Από την νηπτική μας παράδοση.

-----
 * Η αφελής Stella στο «A streetcar named Desire» [1947] του Tennesse Williams (1911-1983).

ούτις

Ο Οδυσσέας δηλώνει με στόμφο ότι ο πατέρας και η μητέρα του τον ονόμασαν «Ούτις», το οποίο σημαίνει Κανένας, και ότι με το όνομα αυτό τον φωνάζουν οι φίλοι και σύντροφοί του. Αυτή η απάντηση σηματοδοτεί την απαρχή της περιπλάνησης.

Η συνέχεια είναι γνωστή: όταν οι άλλοι Κύκλωπες ρωτούν τον πληγωμένο Κύκλωπα τί τού συνέβη και ποιός τού επιτέθηκε, εκείνος απαντάει ο «Ούτις», δηλαδή ο Κανένας.

Το «Ούτις» θα μπορούσε να αντικατασταθεί από μια άλλη λέξη σχεδόν συνώνυμη, τη λέξη «Μήτις», η οποία όμως σημαίνει επίσης την πολύτροπο νόηση, το μεγάλο διανοητικό χάρισμα του Οδυσσέα. 'Ετσι, όταν λέει ψέματα πως ονομάζεται «Ούτις», στην πραγματικότητα ποντάρει πάνω στην ενδεχόμενη σύγχυση ανάμεσα στις δύο λέξεις: απαντώντας ότι είναι ο Κανένας, υπονοεί ότι είναι ο βασιλιάς της πανουργίας.

Πράγματι, στην αρχή αυτής της περιπλάνησης θα ήταν όντως ο βασιλιάς της πανουργίας, αν δεν ήταν τόσο ματαιόδοξος.

[...]

Jean-Pierre Vernant, Η Οδύσσεια [2006] (μτφρ. Γ. Ζακοπούλου, έκδ. Πατάκης, Αθήνα 2013, σσ. 22-23).



P.S.ΙΤ! Στο άσχετο, επειδή σε είδα να φεύγεις τρέχοντας! Θυμάσαι; Στο υπόγειο. Και τί υποσχέσεις έδινες! Και πόσα μαλάματα έταζες για την γραφή και το βιβλίο! Πέρασαν και τόσα έτη από τότε. Στην αρχή ήσουν ωραίος! Μετά τα σάλιωσες! Εγκαρδίως. Ο ίδιος.