για τους εκκλησιαστικούς ύμνους

Μη με αφήνεις 

τζίτζικα στη σιωπή μου 

χωρίς τον ήχο *

Οι ύμνοι της Εκκλησίας δεν είναι δημιουργήματα ενός ανθρώπου, ούτε μιάς εποχής, ούτε ενός τόπου. Είναι έκφραση πίστεως ολόκληρης της Εκκλησίας, καρπός ελπίδας του πληρώματός της, η πεμπτουσία της ορθοδοξίας. Οι υμνογράφοι έζησαν σ' ένα κλίμα που δεν είναι «εκ του κόσμου τούτου» και έγραψαν όχι για να κάνουν τέχνη, αλλ' η τέχνη τούς ακολούθησε στις μεταρσιώσεις της ψυχής τους και τις πνευματικές τους αναβάσεις. 'Εγιναν όργανα της θείας χάριτος.

Παν. Παπαθεοδώρου, Λόγος αμετάφραστος. Χριστιανική Υμνογραφία (έκδ. Αποστολική Διακονία, Αθήνα 1997, σσ. 43-44).

*

και αύθις εκ του τάφου

ωραίος δικαιοσύνης

 ημίν έλαμψεν ήλιος *

-----

 * Στο motto και πάλι ολίγος Συμεών, ιερομοναχός, εκ του βιβλίου του Συμεών μνήμα (έκδ. 'Αγρα, Αθήνα 1993.-Εδώ εγγραφή της 5ης Ιουλίου 1993, με την υποσημείωση: «Εσπέρα στο μπαλκόνι του Κελλιού»). Το καταληκτικό όμως στιχάκι είν' αντλημένο από τροπάριο της τετάρτης ωδής του αναστάσιμου κανόνος, ποίημα Ιωάννου του Δαμασκηνού. 

.