δίψης αλέξημα

εν τη των πολλών επιμιξία
το της ψυχής κάλλος μη λυμηνάμενος
[=δεν κατέστρεψε] (σ. 29, παραγρ. α΄ 42-43).

Πορεύση τοίνυν ευαγγελικώς, μη πήραν επιφερόμενος, μη χαλκόν εν τη ζώνη, το δε ένδυμα τρίχινον έξεις διά παντός άχρι του μέσου των σφυρών διήκον, ίνα μη περαιτέρω προϊόν το της βλακίας σοι έπηται έγκλημα. Η βρώσις λιτή και σχέδιος, άρτω μόνω και ύδατι την χρείαν εκπληρούσα· και προ γε πάντων πολλή σοι της σωφροσύνης η φυλακή και ασφάλεια· αύτη γαρ εστιν, ώ τέκνον, ο της ψυχής αγιασμός και του σώματος και αύτη η της προς Θεόν οικειώσεως αιτία. [=Να βαδίσης, λοιπόν, ευαγγελικώς, χωρίς να φέρης σάκκο, μήτε χαλκό στην ζώνη σου· το δε ένδυμά σου να είναι τρίχινο και πάντοτε να φθάνη μέχρι το μέσον των αστραγάλων σου, για να μη σε ακολουθήση το όνειδος της ανοησίας, αν προχωρήση περισσότερο (Ματθ. κγ΄ 5)].

(Προτροπές του γέροντός του πριν φύγει για τον κόσμο)

(σ. 59, παραγρ. ιβ΄ 29-38).

*

Ήγετο γαρ δι' αβάτων ορών [=όρη, βουνά], απέδιλος το παράπαν και ενί μόνω πιναρώ [=λερωμένο] και διερρωγότι [=σχισμένο] τριβωνίω [=ράσο] ενειλημμένος και μηδέν άλλο επιφερόμενος πλην μόνης της ράβδου, ην αυτώ η τω ποταμώ ομωνυμούσα δέδωκε πανάμωμος Μήτηρ του Κυρίου, και του σμικροτάτου τιμαλφούς μυακίου [=κουταλάκι], όπερ εκ σαρδίου μεν πολυτελώς κατεσκεύασται, είσω δε νυν και τούτο του ιερού ταμείου της θαυματοποιού θήκης εναπόκειται και πάσι τοις προσιούσι και δι' αυτού του ύδατος μεταλαμβάνουσι, δι' ού σπόγγω είωθεν η θεία σορός αποσμήχεσθαι [=διά του οποίου με σπόγγο συνηθίζεται να σπογγίζεται η θεία σορός], πάσης νόσου και πάσης μαλακίας εστίν αλεξιτήριον [=θεραπευτήριο] (σ. 73, παραγρ. ιζ΄ 3-14).

*

Απάρας ουν εκείθεν, την Εύβοιαν καταλαμβάνει, ήν δη και Εύριπον κεκλήκασιν οι ανέκαθεν μεταφορικώς από της εν αυτή του παλιρρόου ροθίου [=παλιρροϊκού κύματος] συνεχούς μεταβολής, είτ’ ουν μεταπτώσεως, επτάκις γινομένης, ως λόγος εστίν [=όπως λέγεται], εφ’ εκάστω αεί ημερονυκτίω, του συμβόλου δηλούντος, ως οίμαι, και διδάσκοντος τους δυναμένους τη του νοός επιστασία τον λογισμόν εμβαθύνειν απλανώς και φιλαλήθως τεκμαίρεσθαι [=να συμπεράνουν], ως ουχ απλώς ούτω και ως έτυχε συμβαίνειν σπουδής άνευ ανθρωπίνης και τέχνης την τοιαύτην του θαλαττίου κύματος παλίρροιαν, αλλά τινα δύναμιν είναι μυστηρίου εγκεκρυμμένην τω πράγματι, εν ή θεωρείται το ρευστόν και άστατον και αβέβαιον και ευμετάβλητον, μηδέν όλως στάσιμον έχον ή μόνιμον, της εβδομάδος ταυτησί χιλιονταετηρίδος ζωής άμα και βιοτής [=στον κατά τους βυζαντινούς έβδομον αιώνα από κτίσεως κόσμου, ήτοι από 492 έως 1492 μ.Χ.] (σσ. 95-97, παραγρ. κε΄ 4-19).

*

[το μειράκον] έλεγεν, «ο το Μετανοείτε βοών, εν αέροις φθάσας εδέξατό με, και ουκ είασε προσαραχθήναι τη γη» (σ. 99, παραγρ. κστ΄ 25-28).

*

Εν όσω γαρ ο μακάριος την οδοιπορίαν ήνυε διά της παρακειμένης τω τόπω κοιλάδος, καθαρώς εώρα αυτόν ο αγρότης, εν περιόπτω την ανάκλισιν κεκτημένος [=ενόσω γύρισε και ξεκουραζόταν], την θέσιν υποδυόμενον, αλλά τουναντίον μετέωρον άφνω και εναέριον και φωτί λαμπάδων καταστραπτόμενον. Και τούτο ην ορών ο αγρότης, έως των οφθαλμών αυτού απέδυ [=μέχρις ότου κρύφτηκε από τα μάτια του] αεροβατών ο όσιος. (σ. 107, παραγρ. κθ΄ 34-40).

*

φιλανθρώποις τούτους ιδών οφθαλμοίς [=αφού τούς είδε με φιλάνθρωπα μάτια] και τω πάθει επικλασθείς [=και τους ευσπλαγχνίσθηκε για το πάθος] ευθύς εις ευχήν έστη. Τη δε ευχή και τη της θείας προσηγορίας επωδή [=διά της ευχής δε και της υμνωδίας του θείου Ονόματος], έτι δε και τη αφή της χειρός τας οδύνας έλυσε, και τους ούτω κακώς μέλλοντας κινδυνεύειν ιάσατο (σσ. 106-109, παραγρ. λ΄ 10-14).

*

Και ήν ευδαίμων η Λακεδαίμων τοιούτου ακέστορος [=θεραπευτή] και πολιούχου ευμοιρήσασα και ταις τούτου μάλλον εναβρυνομένη θείαις παρακλήσεσι και ταις ιεραίς διδασκαλίαις ρυθμιζομένη [=που την καθοδηγούσαν] προς παν είδος αρετής ή ταις πάλαι Λυκούργου κεναίς νομοθεσίαις (σ. 117, παραγρ. λδ΄ 13-17).

Βίος και Πολιτεία και μερική θαυμάτων διήγησις του Οσίου Νίκωνος του Μετανοείτε (νεοελ. απόδ. Γ. Κατσούλα, έκδ. Τήνος, Αθήνα 1997). Εκ του ιδίου (σ. 153, παραγρ. μβ΄ 34) και ο τίτλος. Σημαίνει· φυγαδευτήριο δίψας. Ο ίδιος.