αγάπην εσθίω

ἐλπίδα μὴ ἔχοντες
καὶ ἄθεοι ἐν τῷ κόσμῳ *

Ο υποτακτικός φορτώνει τους λογισμούς του στις πλάτες του γέροντα, και ο ίδιος παραμένει ήσυχος και αμέριμνος. Ο γέροντας είναι το φώς των οματιών του. Ο δρόμος του υποτακτικού είναι η βασιλική οδός προς τα ουράνια.

Μπορεί να κουράζεται σωματικώς, αλλά σώζεται απ’ τον ανηλεή πόλεμο των λογισμών, και ελεύθερος σαν πουλί πετάει. Γιατί οι λογισμοί είναι οι δαιμονικές ενέργειες που συνταιριάζουν με τα πάθη του καθενός. Ο λογισμός εξαχρειώνει και ο λογισμός αποκαθαίρει. Στο τέλος, πράξη και λογισμός γίνονται ένα και το αυτό.

Εγώ είμαι δούλος και ο Κύριός μου μού είπε· κάνε το έργο σου, κι εγώ θα σε τρέφω· και από πού μη ρωτάς· είτε έχω, είτε κλέβω, είτε δανείζομαι, εσύ να μη ρωτάς· μόνο να εργάζεσαι, κι εγώ θα σε τρέφω· εγώ λοιπόν αν εργάζομαι τρώω απ’ τον μισθό μου· κι αν δεν εργάζομαι, τρώω αγάπη. [Αββά Σιλουανού]

Απ’ εδώ αρχίζει η εμπιστοσύνη προς τον Θεό, και κατ’ επέκταση προς το Γέροντα. Ο υποτακτικός χορταίνει από ψωμί αλλά και από αγάπη, χωρίς να νοιάζεται από πού προέρχονται αυτά τα αγαθά, από ποιούς προσωπικούς αγώνες.

«Αν είναι μπορετό, όσα βήματα κάνει ο μοναχός ή όσες σταγόνες πίνει στο κελλί του, τόσες φορές να έχει θάρρος και εμπιστοσύνη στους Γέροντες. Αν, βέβαια, δεν έχει κάποιο φταίξιμο απέναντί τους». [Αββά Σιλουανού].

Αλέξανδρος Κοσματόπουλος, Θηριομαχία (έκδ. Ακρίτας, Αθήνα 2003, σσ. 65-66).

*

 

Δεύτε πιστοί επεργασώμεθα εν φωτί τα έργα του Θεού,
ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν·
πάσαν άδικον συγγραφήν αφ’ εαυτών,
του πλησίον αφελώμεθα,
μη τιθέντες πρόσκομμα τούτω εις σκάνδαλον·
αφήσωμεν της σαρκός την ευπάθειαν·
αυξήσωμεν της ψυχής τα χαρίσματα·
δώσωμεν ενδεέσιν άρτον,
και προσέλθωμεν Χριστώ εν μετανοία βοώντες·
Ο Θεός ημών
ελέησον ημάς.

-----
* Το motto εκ της προς Εφεσίους (β’ 12) επιστολής του Παύλου. Ανωτέρω δε στιχηρόν ιδιόμελον, εκ του εσπερινού της Παρασκευής της Α΄ εβδομάδος των Νηστειών, που ψάλλεται σε ήχο πλάγιο του Α΄.