[...] Το σύνθημα [βασανίζομαι] στους τοίχους εγκαινιάζει ένα κεφάλαιο της ιστορίας όπου οι άνθρωποι, έχοντας κουραστεί να αισθάνονται ένοχοι, να αποφεύγουν να αναλάβουν την ευθύνη και να μεταθέτουν τις κατηγορίες και έχοντας βαρεθεί τις πολιτικές διαμάχες, τον φανατισμό και τα μεγαλόστομα ιδεώδη, παραδίδονται σε μια καπιταλιστική δυστοπία.
Παρ' ὀλα αυτά, το γεγονός ότι η ιστορία του Δημητρίου προτάσσει το βασανίζομαι έρχεται σε αντίφαση με την παρουσίαση της κρίσης ως «ημέρας της κρίσεως» βασισμένης σε παμπάλαιες κατηγοριοποιήσεις. Αν η βάσανος είναι μια οδυνηρή διεργασία αναζήτησης της αλήθειας, η μέση φωνή του βασανίζομαι υποδεικνύει ένα άλλο είδος αλήθειας πέρα από την απόδοση ευθυνών με το προτεταμένο δάχτυλο, μέσα από νέες γραμματικές και υποκειμενικότητες.
Από τη λογοτεχνική φαντασία του Δημητρίου ώς τους ελληνικούς τοίχους, το βασανίζομαι προτάσσει την ανάγκη για μια γραμματική που όχι μόνο θα αναπαριστά την κρίση αλλά θα προκαλεί και μια κρίση στην αναπαράσταση και στην υποκειμενικότητα, με την ελπίδα να προωθήσει ένα διαφορετικό μέλλον.
Μαρία Μπολέτση, “Από το υποκείμενο της κρίσης στην κρίση του υποκειμένου: η μέση φωνή στους ελληνικούς τοίχους”, στο: Documenta 14, Reader (Μόναχο 2017, σ. 466). Αρχικά όμως στο: Journal of Greek Media & Culture 2, τχ. 1 (Απρίλιος 2016), απ’ αφορμἠ την ομόθεμη νουβέλα του Σωτ. Δημητρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου