Σάββατο 28 Ιουλίου 2018

λίγες ώρες μετά η Γη έσκασε σαν ρόδι


Τρώσαντος εν μαχαίρα, του βαρβάρου Παρθένε,
κατά την παρειάν σην εικόνα,
εξεπήδησεν αίμα ευθύς...*

Ο δέκατος όγδοος αιώνας πέρασε, το ίδιο και ο δέκατος ένατος, ο εικοστός και μερικοί άλλοι ακόμα. Η Εκκλησία γιορτάζει σήμερα τη μνήμη του αγίου Αντωνίου και είμαστε στη χρονιά 2316».
«Άρα είμαι νεκρός!»
«Εδώ κι εξακόσια χρόνια περίπου».
«Και η Έλενα;»
«Νεκρή, όπως κι εσύ. Πέθανες τη νύχτα που γνωριστήκαμε...»
«Πώς πέθανα; Ήπια το βιτριόλι;»
«Μέχρι την τελευταία σταγόνα. Και η Έλενα έσβησε από τη θλίψη της όταν έμαθε το άτυχο τέλος σου. Πάνε λοιπόν έξι αιώνες που και οι δύο βρίσκεστε κάτω από την εξουσία μου».

[...]

«Η Έλενα κι εσύ πεθάνατε την ημέρα που σού είπα. Η Έλενα ήταν προορισμένη να ανέβει στην έπαυλη των αγγέλων την ημέρα της Κρίσεως, ενώ εσένα σού αξίζανε τα χειρότερα μαρτύρια της κολάσεως. Εκείνη επειδή ήταν άδολη και αγνή – εσύ επειδή έζησες μακριά από τον Θεό κι επειδή έτρεφες ποταπές φιλοδοξίες. Πρόσεξε τώρα: η ημέρα της Κρίσεως είναι αύριο, μόλις η ώρα σημάνει τρεις το μεσημέρι στη Ρώμη».

Πέδρο Αντόνιο δε Αλαρκόν, Ο θάνατος κι ο φίλος του (μτφρ. Δ. Σταυρίδου, έκδ. Ροές, Αθήνα 2014, σ. 120). Ο τίτλος φρασούλα εκ του ιδίου (ό.π., σ. 127). Στις σσ. 108-109 το ταξείδι των ψυχών επάνω ανά τις Ηπείρους από τα κύματα!

-----
* Στο motto στιχάκι εκ του υπό στοιχείον 'Τ' οίκου των Χαιρετισμών Παναγίας της Πορταϊτίσσης, εκ χειρογράφων της Ι.Μ. Ιβήρων (έκδ. Ι.Μ. Ιβήρων 2006, σ. 54). Εκ του ιδίου (ό.π., σ. 50) και ο υπό στοιχείον 'Κ' οίκος:

«Κατά νώτων θαλάσσης, επαφίησιν είτα, εικόνα η γυνή την αγίαν· ήπερ ορθίω σχήματι σαφώς,
θαυμασἰως εποιείτο την έλευσιν, κατά δυσμάς ηλίου· διό η μήτηρ συν υιώ εβόα· Αλληλούϊα».

Δεν υπάρχουν σχόλια: