οι όντως Θεοφόροι

Για να κτιστεί το σπίτι, η εκκλησία,

είναι κατάλληλα τα σκουπίδια για τοιχοποιία;

Πολλές εκκλησίες κτίστηκαν με παλαιότερα υλικά,

ανακαινισμένες εκ βάθρων σε θεμέλια που προϋπήρχαν,

με μάρμαρα και στήλες από αρχαίους ναούς στηρίζοντας τα υπέρθυρα,

να νικήσει τη φθορά του χρόνου το οικοδόμημα, της λατρείας το σχήμα.

Συμφραζόμενα αριθμών λαβαίνοντας υπόσταση στους μεταβολισμούς των ορυκτών,

στους τρόπους σποράς, πολλαπλασιασμού, ανθοφορίας, καρποφορίας του φυτικού βασιλείου

μετά τη χειμερία νάρκη, του χειμώνα που έθρεψε τον κύκλο του καρπού και του σπόρου.*

[...] Δια τούτο και όταν [ο όντως Θεοφόρος Ιγνάτιος] εμαρτύρησε εις την Ρώμην, όλα μεν τα άλλα του μέλη και τας σάρκας τα έφαγον οι λέοντες, την δε αγίαν καρδίαν του δεν απετόλμησαν να φάγουν, αλλά την αφήκαν ακέραιον· την οποίαν παίρνοντες οι στρατιώται και ασεβείς, και σχίζοντές την εις δύο μέρη· ώ του θαύματος! Ευρήκαν γεγραμμένα με χρυσά γράμματα, εις μεν το ένα μέρος ΙΗΣΟΥ εις δε το άλλο ΧΡΙΣΤΕ, καθώς τούτο μαρτυρεί το σλαβωνικόν συναξάριον του αγίου.

*

[...] ούτος λοιπόν ο τρισμακάριστος άνθρωπος (ο ονομαζόμενος Λαργάτης] παρακινούμενος από την άσβεστον φλόγα της προς τον Χριστόν αγάπης, αποφάσισε να υπάγη εις την Ιερουσαλήμ διά να προσκυνήση με άκραν ευλάβειαν τον άγιον και ζωοποιόν τάφον του ηγαπημένου του Ιησού, και μετά την πρσκύνησιν αυτήν να δροσίση ολίγόν το την κάμινον της εις αυτόν αγάπης του. Όθεν έφθασεν εκεί με πολλήν δίψαν, και αγκαλιάζοντας τον θεοδόχον τάφον, και καταφιλώντας αυτόν πυκνά πυκνά με πολλά δάκρυα, και αναστεναγμούς, τόσον εχάρη, οπού από την υπερβολικήν χαράν έμεινε ξεψυχισμένος. Οι δε σύντροφοί του βλέποντες τοιούτον θαυμαστόν και παράδοξον θέαμα, και θέλοντες να μάθουν διά ποίαν αφορμήν να απέθανε, τον έσχισαν, και ώ του θαύματος! Ευρήκαν γεγραμμένα εις την καρδίαν του ταύτα τα ερωτικά και θεία λόγια, ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΓΛΥΚΕΙΑ ΑΓΑΠΗ.

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, "Συναξάρι", ειλημμένο εκ του βιβλίου του Ο Αόρατος πόλεμος, τα νυν εν Ερουρέμ (τ. 3, Χειμώνας 1984, σσ. 78, 79).

-----
* Tο πάνυ ποιητικό τούτο motto εκ του Αλέξανδρου Κοσματόπουλου, Το άλγος της αφής (έκδ. Άγρα, Αθήνα 1985, σσ. 18-19).