Είναι κi' όλας μια νέα γραφή
ασημένιο χαρτί που πετάει
κι' ανεμίζει ό,τι έχει γραφεί.
Γράφω κάθε φορά συνεπαρμένος. Νιώθω τις λέξεις να τρέχουν όλο σφρίγος και ζωή, όλο πάθος και πόνο. Το μολύβι μου δεν τις προλαβαίνει. Μόνο με φαντασίωση, με ονείρωξη μπορώ να παρομοιάσω αυτή την κατάσταση. Με πιάνει στον ύπνο, με ευχαριστεί, μοιάζει να είναι αληθινό, μα αυτή η αλήθεια κρατά όσο να ξυπνήσει κανείς.
Η γραφή δεν είναι για να πλάθει κανείς το φανταστικό του βασίλειο που ουδέποτε αξιώθηκε στη στερεμένη του ζωή [και που αν τόβλεπε ζήτημα είναι αν θάμπαινε μέσα]· ούτε για να κλαίγεται και να γεμίζει άπειρες σελίδες με ό,τι τον φορτώνει ένας αδιέξοδος συναισθηματισμός.
Η τέχνη αξίζει μονάχα όταν φτάσει να λειτουργεί σ' ένα επίπεδο πρωτόγονο, αυθεντικό, αυτούσιο και ισοδυναμεί μ' ένα γρύλισμα, μ' ένα νεύμα, μ' έναν ήχο, μια σχέτη γραμμή με μόνο σκοπό να φέρει εις πέρας την πρωταρχική ανάγκη του ανθρώπου να ζήσει και μάλιστα αιωνίως.
Άγγελος Καλογερόπουλος, “Μικρή ποσότητα ύλης”, εν Ερουρέμ (Χειμώνας '85, τ. 4, σσ. 60-61, απ' όπου ενσωματωμένο και το motto).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου