όρασις πνευματική της μελλούσης μακαριότητος

Τον κατωτέρω μικρόν μου λόγον τον αφιερώνω στην χρυσήν μας Μητέρα την Αγίαν Καθηγουμένην της Ιεράς Κοινοβιακής Γυναικείας Μονής
ως ένα μικρόν, πολύ μικρόν δείγμα μεγάλης μου υιικής αγάπης και απείρου μου σεβασμού.

Είναι μια μικρή όρασις πνευματική της μελλούσης μακαριότητος.
Και αρχίζω:

Μα πότε θα έλθη η ευλογημένη εκείνη ημέρα; Η μεγάλη και επιφανής, που όλοι μαζύ, Άγγελοι και άνθρωποι, θα ενωθούν εις δοξολογίαν Θεού;

Μέσα στο αιώνιον και γλυκύτατον και ανεκδιήγητον φώς;
Μέσα στην αιώνιον χαράν;
Ώ! Τί αιώνιος χαρά περιμένει τους Χριστιανούς!
Ώ! Έρωτας του γλυκυτάτου και ωραιοτάτου Ιησού!
Ώ! Βασιλική ερωτική μέθη!
Ώ! Αθάνατος ψυχή! Χριστιανική ψυχή!
Τί έχεις να κληρονομήσης! Τί έχεις να απολαύσης!
Τί σού έχει ετοιμάσει ο γλυκύτατος Νυμφίος σου Ιησούς!
Ένα θα γίνης με Αυτόν
«και ο αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός πάντες» (Εβρ. 2, 11)
που θα Τον βλέπης πρόσωπον προς πρόσωπον αιωνίως,
Και θα Τον φιλής. Θα Τον φιλής, θα Τον φιλής στα μάτια, στο στόμα, στα χέρια Του, στην πλευράν Του, στο στήθος Του· και όσον Τον φιλής, τόσο και περισσότερον θα καίγεσαι από ζέση πνευματική, από αγάπη να Τον φιλής.
Ώ! Ερωτικό ξεχείλισμα της ασματικής Νύμφης, της ορθοδόξου χριστιανικής ψυχής προς τον γλυκύτατον Νυμφίον της τον Ιησούν.
Που στόμα και μάτια ενώθησαν· […]
τα μεν μάτια να αναλύονται, να λιώνουν σε ερωτικά δάκρυα, δάκρυα χαράς, σε δάκρυα ειρήνης και γλυκύτητος,
το δε στόμα σε ατελείωτα ερωτικά άσματα, σε ερωτικούς ύμνους δοξολογίας, ευχαριστίας χωρίς τέλος,
όπως Αυτός ο ίδιος ο Νυμφίος της την έχει μάθει, την έχει διδάξει από πολλήν αγάπη προς αυτήν.

Επίλογος

«Έφη το σεπτόν και σεβάσμιον στόμα
νοσφισμός υμίν ου γενήσεται φίλοις».
«Ο ουρανός και η γή παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρελεύσονται» (Ματθ. 24, 35).
Αμήν.

Ύμνοι θείων ερώτων τινός αγιορείτου μοναχού του εικοστού αιώνος, που σώθηκαν σε πρόχειρες σημειώσεις οι οποίες προορίζονταν για προσωπική του χρήση. Το κείμενο αυτό (Φεβρουάριος 1994) είναι το “κύκνειον” γραπτό του Γέροντα. Μετά από έναν μήνα έχασε το φώς του. Δεν έβλεπε παρά μόνον σκιές. Νοσφισμός είναι ο αποχωρισμός. Βλ. α΄ ωδή του ιαμβικού κανόνα της Πεντηκοστής.

γ. Εφραίμ Κατουνακιώτης, τα νυν άγιος (έκδ. Ι. Ησυχαστηρίου «Άγιος Εφραίμ», Κατουνάκια Αγίου Όρους 2000, σσ. 309-310).