Να κοιμάσαι
με τον ήλιο στο ένα μάτι και με το φεγγάρι στο άλλο
μ' έναν έρωτα στο στόμα κι ένα ωραίο πουλί μες στα μαλλιά
στολισμένη σαν τους κάμπους, σαν τα δάση, σαν τη θάλασσα
στολισμένη και πεντάμορφη σαν το γύρο του κόσμου.
Να φεύγεις και να χάνεσαι
μεσ' απ' τους κλώνους των καπνών και τους καρπούς του ανέμου
πόδια πέτρινα με κάλτσες άμμου
γερά πιασμένη από του ποταμού τους μυώνες
και μιαν έγνοια, τη στερνή, στην καινούργια σου όψη επάνω.
Paul Eluard (1895-1952) (μτφρ. Οδυσσέας Ελύτης, περ. Εντευκτήριο, τ. 93, Απρ. 2011, σ. 34).
-----
'Ενα πραγματικά πανέμορφο ποίημα του ντανταϊστή και υπερρεαλιστή ποιητή του μεσοπολέμου, το οποίο περικλείει σε δέκα στίχους όλους κι όλους το ποιόν και την άπιαστη φύση των γυναικών (τρία ρήματα μόνο το συνέχουν κι αυτά σε έγκλιση υποτακτική να διαγράφουν ες αεί την ανυπότακτη ουσία των γυναικώνε). Στο έτερον τεύχος του αφιερώματος 'Του κορμιού τα πάθη' του ίδιου σαλονικιώτικου περιοδικού, στο τ. 94 λοιπόν (Ιουλίου-Σεπτεμβρίου 2011), το οποίο άρτι κυκλοφόρησε, περιέχεται μεταξύ άλλων συνεργατών και το θείο τραγί με το κατά κόσμον όνομά του. Ο ίδιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου