έλεγε ότι δεν είδε την Τύχη

Στις αρχαίες ανατολικές παραδόσεις
ο αριθμός τρία συμβολίζει τον Νόμο της
εκδήλωσης των γεγονότων. […] Ανάλογη είναι και
η χρήση του αριθμού επτά που συμβολίζει
τον Νόμο της διαδοχής των γεγονότων
[...] που είναι επίσης εξαιρετικά δημοφιλής
και στις δύο Διαθήκες ως
σύμβολο της τελειότητας.*

Κατά δυστυχία, οι Τούρκοι δεν είναι έθνος ιστορικό, αλλά έθνος το οποίο στηρίζεται σε μύθους κι αφύσικα διηγήματα και αυτά όχι γραπτά αλλά κατά την παράδοση απ' τον ένα στον άλλο και τα οποία τελικά τα κάμουν κωμικά για να γελούν στα καφενεία. Απέναντι σε τέτοιο έθνος οι σημερινοί Έλληνες υπερηφανεύονται τις ανδραγαθίες τους και θέλουν να λέγονται ιστορικοί.

Και οι δικοί μας επίστευαν σε πράγματα αφύσικα, αλλά οι αρχηγοί μας ήσαν άνθρωποι του κόσμου και ήξεραν τι έκαμαν. Ο Κολοκοτρώνης συχνά πριν τη μάχη εκάθετο σε ένα μέρος κι έγερνε την κεφαλή του και εκαμώνετο πως του έρχεται ύπνος κι ύστερα από λίγο εξύπνα, έτριβε τα μάτια του, χασμουριότανε κι έλεγε πως είδε όνειρο, μια γυναίκα λαμπροφορεμένη με βουνίσια φορέματα και ότι ήτο η Τύχη. Και όταν έλεγε ότι είδε την Τύχη, εννοούσε ότι είδε την Παναγία φορεμένη με μπόλια βλάχικη, ενώ άλλες φορές που οι στρατιώτες ήθελαν να πολεμήσουν και αυτός τους εμπόδιζε, έλεγε ότι δεν είδε την Τύχη.

*

Είμαι ένας ληστής. Αναπνέων τον καθαρόν αέρα των ορέων […]. Τί είναι κοινωνία; Σωρός κακοηθείας και ραδιουγίας, άθροισμα φθόνου και μίσους, εκμαγείον δαιμόνων. Μυστήριον είναι ο Θεός, μυστήριον είναι η πλάσις του κόσμου, η πλάσις του ανθρώπου, μυστήριον είναι ο άνθρωπος. Εάν αποσυρθή ο μυστηριώδης του Θεού πέπλος, εάν κατανοήσωμεν πάσας αυτού τας ιδιότητας, καταργούμεν την θεμελιωδεστέραν, το άναρχον, το ατελεύτητον. Πώς διά της κοινωνίας προσπαθείτε να καταστρέψητε το μυστηριώδες τούτο;

Η φύσις του ανθρώπου ρέπει προς το ακοινώνητον, ο άνθρωπος αγαπά την μόνωσιν. Μισούμε και αποστρεφόμεθα την κοινωνίαν, διότι αύτη είναι δείγμα της μικρότητος του ανθρώπου, διότι εξαφανίζει την ατομικότητά του, το εγώ, διότι ο άνθρωπος ζεί εν αυτή μη έχων ούτε θέλησιν, ούτε ελευθερίαν.

Κώστας Βούλγαρης, Ο Καρτέσιος στην Τρίπολη (έκδ. Πόλις, Αθήνα 2003, σσ. 82-83, 76-87).

-----
* Το motto εκ του Βάσου Η. Βογιατζόγλου, Το βιβλίο του Ιώβ (έκδ. Παρασκήνιο, Αθήνα 2007, σσ. 16-17).

πρώτου ανδρός αρχή

- Πώς άρχει;
- Τον δήμο άρχει.
- Δημαγωγός;
- Επί τα πρόσω αυτόν φέρει.
- Αχθοφόρος;
- Τον αδικείς.
- Εκείνος ουκ αδικεί;
- Τον δήμο διά πειθούς άγει.
- Υπό του δήμου άγεται;
- Κατά φύσιν.
- Ως του δήμου έρμαιο;
- Ενίοτε.
- Ποιός εν τέλει εξουσιάζει;
- Την εξουσία ο δήμος κρατεί.
- Ο άρχων δημοκρατούμενος.
- Αν του λαού θέληση.
- Αυτή δημιουργίας ένδειξη;
- Ουχί μόνη.
- Τί το πλέον;
- Αρχή πλειοψηφίας.
- Της εν γένει;
- Της οικείας.
- Και της ολιγαρχίας νόμος;
- Πλειοψηφία.
- Η ιδία;
- Η αυτής οικεία.
- Των υπελευθέρων γνώμη;
- Γραφή παρανόμων.
- Των εναντίων πόλος;
- Βολικός λόγος.
- Ο αντιλέγων ρήτωρ;
- Του δήμου κύων.
- Τί δήμος;
- Ελεύθερη γνώμη.
- Τι δημοκρατία;
- Ελευθερία.
- Ο άρχων ελεύθερος;
- Εις πλειοψηφίαν υπόκειται.
- Η πλειοψηφία;
- Εξ εκείνου δεσμεύεται.
- Και πώς, τοιούτα δεσμά, δημοκρατίας συνώνυμα;
- Έτσι του δήμου γνώμη.
- Αρκεί;
- Κατά συνθήκη.
- Και πώς δημοκρατίας η φήμη;
- Προνόμιο έχει.
- Ποίον τούτο;
- Ιδίου ονόματος κλέος.
- Πόθεν το αντλεί;
- Εξ αμαρτημάτων μοναρχίας.
- Παλαιά δεν είναι αυτή η ιστορία;
- Καθ' ημέραν μημνίσκεται.
- Ως δημοκρατίας ευεπίφορο άλλοθι;
- Ως δήμου γνώμη.
- Πρώτου ανδρός μεγάλη η δόξα;
- Μεγίστη.
- Όσο εν ζωή;
- Εις τους αιώνας.
- Πώς αποκτάται;
- Ιδικό του προνόμιο.
- Ένεκα;
- Υπεροχής.
- Έναντι τίνος;
- Εφ' όλων.
- Ως προς τί υπερέχει;
- Εις εξουσίαν.
- Ουκ έχει αυτήν δήμος;
- Ανυπερθέτως.
- Εκείνος δε;
- Άλλη καρπούται.
- Τί εξουσία;
- Απόλυτο.
- Επί του δήμου;
- Επί του κλέους.
- Ήτοι;
- Επί του κλέους της εξουσίας.
- Κτήμα του αυτό;
- Αναπαλλοτρίωτο.
- Και τί ισχύ έχει;
- Άπλετο.
- Και δεν ατονεί;
- Τουναντίον· αυξανόμενο βαίνει.
- Πόθεν του κλέους το θάμβος;
- Δοθέν.
- Εκ θεού;
- Εκ του φόβου.
- Εκ φόβου θεού;
- Εκ του πλέον ενδόμυχου φόβου.
- Ποίου φόβου;
- Ελευθερίας.

Κώστας Βούλγαρης, Στον καιρό της ανέχειας. Ερημόλαλες ιστορίες και εξουσίες (έκδ. Βιβλιόραμα, εκτός εμπορίου, Αθήνα 2017, σσ. 62-65).

η εσχάτη απελευθέρωσις

Η πιο πολλή εντύπωση που μού έκαμε ήταν
που έβλεπα όλα τ' αγόρια των 18 χρονών
να είναι κοπέλες καμωμένα,
με ξυρισμένο το μουστάκι για να μπορέσουν να περάσουν.
Δυστυχώς όμως όλα αυτά τα έπιασαν τελευταία
και λάβανε τον πιο σκληρό θάνατο.*

- Από Χαλδαίων μέχρι αλχημιστών και Ψελλού Μιχαήλ και μέχρι Ροΐδου Εμμανουήλ, πόσα τα ετή;
- Μία μόνο στιγμή.
- Και από Ροΐδου μέχρι Μπόρχες Λουίς Χόρχε;
- Ούτε λεπτότατον.
- Και αυτού η μεταμόρφωσις πότε συνέβη;
- Απέραντος της Αρκαδίας ο χρόνος.
- Αριστοτέλης και Ροβεσπιέρος και Ουλιάνοφ, ποίας πόλης πολίτες;
- Της αυτής;
- Το όνομά της;
- Αθήνα καλείται συχνάκις, επίσης Παρίσι, ενίοτε δε και Πετρούπολη.
- Πότε έκαστο όνομα προτιμάται;
- Άνοιξη, θέρος, φθινόπωρο.
- Και άλλα διαθέτει ονόματα;
- Σπανίως, Βαρκελώνη καλείται· ενδομύχως.
- Πότε αυτό;

- Όταν Αλαμανία βρυχάται, υπό το πέπλο της νύχτας.
- Μόνον εξ Ευρώπης της πόλεως ονόματα;
- Μίαν ημέρα του έτους, καλείται Υόρκη.
- Διατί;
- Νικόλαος Κάλας εκεί μεγαλούργησε.
- Τί ήτο αυτός;
- Μαξιμιλιανού το διαφεύγον υπόλοιπον.
- Μακρύ το από Ιθάκης μέχρι Δουβλίνου ταξίδιον;
- Εν ημερόνυκτο, μόλις.
- Από ασμάτων Άσματος μέχρι Ρωμανού μελωδίες, πόσος ο χρόνος;
- Ουκ έστιν χρόνος.
- Και από Ρωμανού μέχρι Καβάφη ποιήματα;
- Οι ολίγες, πρωΐας και εσπέρας ενδιάμεσες ώρες.
- Και από Άσματος μέχρι Σεφεριάδου τα σκαριφήματα;
- Αιώνες αμηχανίας, άπειροι.
- Πότε δημοκρατίας η έναρξη;
- Μεταρρυθμίσεις Κλεισθένους ως αρχή μνημονεύονται.
- Άρα, Ελλήνων εφεύρημα;
- Οτάνης, ο Πέρσης, προ δεκαετίας την ιδέα εξέθεσε.
- Πόσον η δημοκρατία διαρκεί εν Αθήναις;
- Ολίγον· μόνο πολίτευμα Σπάρτης μακροημέρευσε.
- Έλλην ο Μέγας Αλέξανδρος;
- Του παλαιού χρόνου -του προ δημοκρατίας και πόλεως- θλιβερό αναβλάστημα.
- Από Τζακ του καβαλάρη μέχρι Αντωνίου του έγκλειστου, και εκείθεν μέχρι Μάρκος του αρνησιάρχοντος, πόσος ο χρόνος;.
- Όλος μία στιγμή, φευγαλέα.
- Ήτις;
- Η ουτοπία της εκ των κάτω αναπλάσεως.
- Από Υπατίας μέχρι Αβερρόου, πόσοι αιώνες;
- Μία στιγμή.
- Έστω, αλλά αυτή μακρυτέρα του ανθρώπινου βίου.
- Ουχί κατ' ανάγκην.
- Πώς άλλως;
- Θεολόγος Γρηγόριος έδειξε, νησίδες του χρόνου αθέατες, όπου ανθρώπινος βίος και αιώνων μακρύτερος.
- Εις ποίαν θάλασσαν τούτες ευρίσκονται;
- Της Ιστορίας, καλείται η θάλασσα.
- Γνωρίζεις των νησίδων το γεώγραφο στίγμα;
- Ο αυτός Γρηγόριος, τραγωδία Ευριπίδου επί μίας ανέστησε.
- Χριστός πάσχων, του δράματος όνομα;
- Γραφή πασχουσα, κατά τους χρόνους εκείνους.
- Της νησίδος το όνομα;
- Ερημόλαλη.
- Πού ευρίσκεται αύτη;
- Στον καιρό της ανέχειας.

Κώστας Βούλγαρης, Στον καιρό της ανέχειας. Ερημόλαλες ιστορίες και εξουσίες (έκδ. Βιβλιόραμα, εκτός εμπορίου, Αθήνα 2017, σσ. 84-86).

-----
* Στο motto απόλογος απο ενθύμημα νεαρής μικρασιάτισσας εκ της επιτομής Έλλη Παπαδημητρίου, Κοινός λόγος (έκδ. Θέατρο του Νέου Κόσμου, Αθήνα 2004, σ. 44).

εγκατάστασις Σλαύων...

Ο Φαλλμεράυερος έχει την ανυπόστατον γνώμην, ότι οι Σλάβοι κατέκτησαν διά των όπλων την Πελοπόννησον το 589 από γεννήσεως Χριστού έτος. […] Η αλήθεια είναι ότι, καθ' όλας τας μαρτυρίας μα και καθ' όλας τας πιθανότητας, μόνιμος εγκατάστασις Σλαύων εις το Βυζαντινόν Κράτος, εντός του έκτου αιώνος, δεν εγένετο ουδεμία. Αι εποικήσεις των φυλών τούτων ήρξαντο εντός της επομένης εκατονταετηρίδος και εξετελέσθησαν ουχί διά κατακτήσεως της Βυζαντινής χώρας αλλά δυνάμει συμβάσεων μετά της Βυζαντινής κυβερνήσεως, προς εκτέλεσιν οικείων αυτής βουλευμάτων. Εξ ού και η σιωπή των ιστοριογράφων.

Οι Σλάβοι δεν ήσαν έθνος έν, συμπαγές και υπό εθνάρχην έναν διατελούν, αλλά ήσαν διηρεμένοι εις πολλάς φυλάς, εχούσας ιδίους φυλάρχους και ίδια συμφέροντα. Εξερχόμενοι εις πόλεμον δεν οδηγούντο υπό ενός αρχηγού, ούτε υπήκουον εις μίαν γενικήν προσταγήν και έν γενικόν σχέδιον, ούτε εμάχοντο συντεταγμένοι, αλλά αγεληδόν, έκαστος κατά την ιδίαν αυτού βούλησιν και την ατομικήν γενναιότητα και τόλμην. Τοιούτος εσωτερικός οργανισμός, τοιούτος τρόπος πολέμου, καθιστούν τα έθνη ανίσχυρα προς κατάκτησιν αλλοτρίων χωρών και ανίκανα προς μόνιμον, διά του πολέμου εγκατάστασιν.

Η εποίκησις Σλαβικών τινών φυλών εις Πελοπόννησον συνέβη ότε λοιμικός θάνατος έβοσκεν και ερήμωνε την χώραν, αλλά και διότι οι κατηκοίσαντες τας βορείους επαρχίας του Βυζαντινού κράτους Σλάβοι, στερεωθέντες και πολλαπλασιασθέντες, ήρχισαν να στασιάζωσι, να αποποιώνται την πληρωμήν των φόρων και εν γένει να παραγνωρίζωσιν την Βυζαντινήν κυριαρχίαν. Η κυβέρνησις ησθάνετο προ πολλού την ανάγκην να ελαττώσει τας δυνάμεις αυτών και τα πλήθη, μετατοπίζοντας τινάς εις άλλας επαρχίας.

Οι δε Σλάβοι δεν εδυσκολεύθησαν να ενδώσωσιν εις τας περί τούτου αποφάσεις της, διότι, μακρυνόμενοι τοιουτοτρόπως από το κέντρον της Βυζαντινής εξουσίας, είχον ελπίδας μεγαλυτέρας ανεξαρτησίας, εισέτι δε επρόκειτο να μεταβώσιν εις χώραν πλουσιωτέραν, ως ολιγότερον παθούσα από τας καταστροφάς των παρελθουσών εκατονταετηρίδων, πιθανώτατον δε είναι και να έλαβον προνόμια περισσότερα, της Βυζαντινής κυβερνήσεως επειγομένης να επιτύχη τον διπλούν σκοπόν της.

Καθ' όσον ηξεύρομεν, αι φυλαί αύται εκατοίκησαν το πρώτον εις Ηλείαν, εις Μεσσηνίαν και εις Λακωνίαν. Σλάβοι, εγκατεστημένοι εις την Ηλείαν και την Πυλίαν, ήσαν πιθανώτατα και οι προσβάλοντες τας Πάτρας, περί τας αρχάς του ενάτου αιώνος, υποχρεωθέντες, μετά την ήτταν των, να δουλεύωσιν διά την εκκλησίαν του Αγίου Ανδρέου.

Εις δε την Λακωνίαν αναφέρονται υπό του Κωνσταντίνου Πορφυρογεννήτου, όστις διηγούμενος την επί Μιχαήλ του βασιλέως σταλείσαν εις την Πελοπόννησον εκστρατείαν, διά να καθυποταχθούν οι αποστατήσαντες Σλάβοι, αναφέρει: Μόνο δε οι Εζερίται και οι Μηλιγγοί κατελήφθησαν ανυπότακτοι εις την Λακεδαιμονίαν και το Έλος και επειδή όρος εστίν εκεί μέγα και υψηλότατον και τραχύτατον, καλούμενον Πενταδάκτυλος, κατώκησαν εις τας πλευράς του όρους εν μέσω τω ενί μέρει οι Μηλιγγοί, εν δε τω ετέρω οι Εζερίται.

Κατά την μαρτυρίαν ταύτην, οι Σλάβοι της Λακωνίας κατέφυγον εις τους βράχους του Ταϋγέτου, όπου ήλπισαν ότι θέλει εύρουν ασφαλές κατά της Βυζαντινής κυριαρχίας άσυλον. Επί του όρους τούτου εμφωλευμένους τους εύρον οι Φράγκοι, κατά τον δέκατον τρίτον αιώνα.

Οι Σλάβοι λοιπόν επώκησαν, το πρώτον, κατά τας δυτικάς και μεσημβρινάς επαρχίας της Πελοποννήσου, άτινας εμάστισεν η λοιμώδης νόσος του 746 έτους. Αν και αλλαχού της Χερσονήσου απαντώμεν Σλαβικά τινά ονόματα, ταύτα εξηγούνται ευκόλως, εκ των μεταναστεύσεων αυτών των ιδίων Σλάβων της Πελοποννήσου από επαρχίας εις επαρχίαν, εκ της μεταγενεστέρας εποικήσεως και άλλων Σλαβικών ή Σλαβιστί λαλουσών φυλών, ως και Βουλγάρων κατά τα τέλη του δεκάτου αιώνος, και τέλος εκ της επελεύσεως των Αλβανών, οίτινες βεβαίως έφερον μεθ’ εαυτών τινά Σλαβικά ονόματα της Ηπείρου εις Πελοπόννησον.

Κώστας Βούλγαρης, Ο Καρτέσιος στην Τρίπολη (έκδ. Πόλις, Αθήνα 2003, σσ. 70-74).

ο μονόχωρος τρουλαίος ναός

[...] αν και δεν είναι άγνωστος εκτός της Αττικής, γνωρίζει εδώ χαρακτηριστικά και διάδοση που προσδίδουν τη διάσταση μιας τοπικής ιδιαιτερότητας. Κύριο χαρακτηριστικό του αποτελεί ο χαμηλός τρούλος που στεγάζει ενιαία το κεντρικό τμήμα του κυρίως ναού, βασιζόμενος στα βόρεια και τα νότια στους πλευρικούς τοίχους, στα δυτικά στον δυτικό τοίχο ή την κατά τον άξονα του μήκους καμάρα και στα ανατολικά στο τεταρτοσφαίριο της αψίδας του ιερού βήματος ή στην καμάρα που μεσολαβεί πριν από αυτό. Ο χαμηλός τρούλος έχει εξωτερικά οκταγωνικό τύμπανο και συνήθως διατρυπάται από τέσσερα στενά μονόλοβα παράθυρα.

Ο μονόχωρος τρουλαίος διαιρείται σε δύο βασικές παραλλαγές, οι οποίες αντιστοιχούν στον τρόπο στήριξης του τρούλου στις γωνίες του τετραγώνου όπου αυτός εγγράφεται. Στην πρώτη παραλλαγή, όπου η στεφάνη του τρούλου βαίνει στις γωνίες σε σφαιρικά τρίγωνα, ανήκουν ο Άγιος Νικόλαος στην οδό Αίμονος (16ος ή 17ος αι.), ο Άγιος Νικόλαος ο Χωστός στον Ελαιώνα (16ος ή 17ος αι.), ο Άγιος Νικόλαος στο Ρουφ (16ος ή 17ος αι.), ο Άγιος Νικόλαος στο παλιό Φθισιατρείο -ο μόνος με εξαγωνικό τύμπανο στον τρούλο- (πριν από το 1592), καθώς και το καθολικό της μονής του Κουταλά (16ος αι.), ο τρούλος του οποίου διακόπτει την κατά τον άξονα του ναού καμάρα. Στη δεύτερη παραλλαγή, όπου αντί για σφαιρικά τρίγωνα χρησιμοποιούνται ημιχώνια, ανήκει ο Άγιος Δημήτριος ο Καβαλάρης στον Ελαιώνα (16ος ή 17ος αι.).

Ο τύπος αυτός γνώρισε διάδοση και στην υπόλοιπη Αττική (Αγία Παρασκευή στο Πικέρμι, Άγιος Νικόλαος στα Καλίσια, Άγιος Γεώργιος ο Σκληπιός στον Καρελά, Άγιος Γεώργιος Βραώνας).

Γενικά θεωρείται ότι αποτελεί επίδραση της οθωμανικής αρχιτεκτονικής και ειδικότερα των τζαμιών, στα οποία η βασική μορφή είναι αυτή μίας τετράγωνης αίθουσας που στεγάζεται με χαμηλό τρούλο. Η συγκέντρωση τεσσάρων δειγμάτων του στον Ελαιώνα δεν αποκλείεται να σχετίζεται με τη δραστηριότητα κάποιου τοπικού οικοδομικού συνεργείου στην περιοχή.

Γιώργος Πάλλης, Τοπογραφία του Αθηναϊκού πεδίου κατά την μεταβυζαντινή περίοδο. Οικισμοί, οδικό δίκτυο και μνημεία (έκδ. Κυριακίδης, Κέντρο Βυζαντινών Ερευνών, Θεσσαλονίκη 2009, σσ. 505-506).

της αναλήψεως

Ξημερώνει!
Θεέ μου...
τί παιχνίδι...*

Πένθος

Μείναμε ώρα
κάτω απ' τα δέντρα
και πενθήσαμε
για τις μέρες
που θα 'ρθούν
χωρίς εσένα.
Κοιταζόμασταν στα μάτια
και βουρκώναμε
καθώς όλα γύρω
θύμιζαν εσένα.
Ώσπου μάς ένωσε
τόσο πολύ το πένθος μας
που αν μάς είναι πλέον
εφικτό να ζήσουμε
το χρωστάμε τώρα
μοναχά σε σένα.

*

Εξ αποστάσεως αγάπη

Αγάπη σε καιρό λοιμού -
θα εγκρατευθούμε με το σώμα
θ' αγκαλιαστούμε με τα μάτια
θ' αγαπηθούμε με το νού.

10.4.2020

*

Σ' ένα πλανήτη όλο σιωπή

Σ' άλλους αρέσει το φεγγάρι για το φώς του
σε μένα αρέσει η σιωπή του.
Σ' ένα πλανήτη όλο σιωπή θα κατοικήσω.
Θα μού αρκούν να σού μιλώ μόνο τα μάτια
και θα διαβάζεις στα δικά μου κάθε μου σκέψη.
Δεν θα χρειάζομαι πλέον λέξεις για να μιλήσω
γιατί δεν θά 'χω πια τίποτα ν' αποκρύψω.
Θ' άκουγα μέσα μου κάθε σου σκέψη
σάμπως ένα μαζί σου όπου και νά 'σαι·
κάθε πάλι δική μου θα σε τυλίγει -
μια ζεστή αγκαλιά για να μη φοβάσαι.

23.3.2019

π.Γεώργιος Λέκκας, Προσεχώς αναγέννηση. Ποιήματα 2011-2020 (έκδ. Το Κοινόν των Ωραίων Τεχνών, Αθήνα 2021, σσ. 63, 62, 47). Ο λυρισμός του Ευχαριστώ (σ. 40) θύμησε λίγο Ελύτη στον τρόπο, ενώ η σύνθεση Άγιοι τόποι (σ.38) φροντίζει τίποτα να μην πέσει έξω. Ο ίδιος.

-----
* Στο motto όμως στιχάκι μόνο του από τις «Εικόνες», π. Γενναδίου Δεμερτζή, Μήνες και μνήμες (έκδ. Αρμός, Αθήνα 2020, σ. 98).

χειρονομίες ναυαγών

Σταυρός
το σχήμα σου
αναστημένος.*

Μυροφόρου μονόλογος

Εσύ ανέστησες τον αδελφό μου
και θά 'μενες ο ίδιος πεθαμένος;
Δεν πά' να λέει η Μάρθα ό,τι θέλει,
αρκεί που να σε προσκυνώ αιωνίως.
Τα μύρα είναι για τους πεθαμένους.
Για σένα, όμως, Ζωντανή μου Αγάπη,
τα καθαρά δάκρυα της χαράς μου.
Να ζώ στα πόδια σου να τα μυρώνω.
Έλα η πανταχού παρούσα Αγάπη.
Φτάνει ν' αγγίξω τις πληγές σου
ώστε να γιάνουν κι οι δικές μου
απ' τα καρφιά των σταυρωτών σου.
Πού είσαι το Φώς των οφθαλμών μου;
Μην αργείς άλλο, Φίλε μου Αναστημένε!

5.5.2020

*

Παζάρι

Παζάρι η ζωή
και ξεπουλάμε καθ' εκάστην
αυτό που καταλήξαμε να γίνουμε·
εράσμιες μορφές του νού μας.
Κι όταν καμιά φορά συμβεί να ξεπροβάλει
κάποια αλήθεια
παίρνει κι αυτή στα γρήγορα τη θέση της στον πάγκο
συχνά με τη μορφή
στίχων που ξεπουλιούνται.

7.8.2015

*

Βρέχει συλλαβές

Ο αέρας
το φώς
το νερό.
Η θάλασσα
η γή
η βροχή.
Η αγαπημένη
ο ουρανός
η σιωπή
κι ο Θεός μου.

8.3.2014

π.Γεώργιος Λέκκας, Προσεχώς αναγέννηση. Ποιήματα 2011-2020 (έκδ. Το Κοινόν των Ωραίων Τεχνών, Αθήνα 2021, σσ. 67, 18, 17). Συλλογή που άγεται από την πλαγιοπρομετωπίδα: «Κι αν όλη μας η ζωή δεν είναι παρά -λιγότερο ή περισσότερο αποτελεσματικές- χειρονομίες ναυαγών προς το καράβι που πλέει πάντα στ' ανοιχτά φωταγωγημένο;». (ό.π,. σ. 8).

-----
* Στο motto όμως στιχάκι μόνο του από τις «Μνήμες», π. Γενναδίου Δεμερτζή, Μήνες και μνήμες (έκδ. Αρμός, Αθήνα 2020, σ. 48).

θέρος κι έρως

εκεί όπου ήταν κάποτε το στόμα της
αμίλητο φύτρωσε ένα δέντρο
σκεπάζοντας με τα κλωνάρια του το σώμα *

[...]

Η Αμοργός
η μυστηριώδης
η ερυθρά,
του Γκάτσου
του Βερν
του Μπουλγκάκωφ
-πώς λάμπουν μυστικά
στους χάρτες
της τέχνης
του έρωτα

[...]

Σάρα Θηλυκού, Ο κόσμος σε τρεις πράξεις (αυτοέκδοση, Αθήνα 2017, σ. 14).

*

Εσύ κι εγώ

Σε ένα τριώροφο σύμπαν κατοικούμε στο ισόγειο παρόν. Ένας άστεγος ασυνείδητος θα μπορούσε να καταφύγει στο υπόγειο παρελθόν αρκεί να μην τον καταλάβαινε η ιδιοκτήτρια συνείδηση. Θα τού δίναμε φώς και νερό. Θα φύλαγε την ψυχή μας. Στην ταράτσα του μέλλοντος νοσταλγοί ατενίζουμε τα αστέρια. Τί είναι δυό άνθρωποι καταδικασμένοι να κοιτούν τα αστέρια καθώς αιωρούνται πάνω από αυτή την πόλη την γεμάτη τρόμο και κρυφή ευτυχία; Με τα φτερά του έρωτα βαριά στους ώμους και τα πόδια μας στη γή. Βαθιά, πολύ βαθιά μέσα στο χώμα.

*

Ψυχή και σώμα

Από το βάθρο του ώμου σου
τον κόσμο κατοπτεύω
προσεκτικά γλιστρώ
στην επικίνδυνη κατωφέρεια του μπράτσου
πριν να χαθώ στου στέρνου τη χλωρίδα
διασχίζοντας την αχανή στέπα της πλάτης
τους λόφους των γλουτών σου συναντώ
στα μονοπάτια των μηρών σου συνεχίζοντας
σκοντάφτω στις λακκούβες των γονάτων
και όσο τα χέρια μου ασχολούνται με το σώμα
από το βάθρο του ώμου σου
το στόμα μου σκοπεύει το αυτί
αυτό το θαυμαστό σου όργανο
παρακαλώντας το να μεταφέρει
τα λόγια της αγάπης μου
ίσια στην ψυχή

Σάρα Θηλυκού, Το όνομά τους (αυτοέκδοση, Αθήνα 2019, σσ. 41, 45). - Το motto εκ της ιδίας, Η Αντιγόνη στην Αϊτή (έκδ. Νίκας, Αθήνα 2021, σ. 35, μιλάει ο Χορός).