Τούτη η νύχτα είν’ υγρή στην Αθήνα. ΄Εσκασε μιάν απόκοσμη δροσιά που υγραίνει τα πάντα, σώματα, μπράτσα, στέρνο. Κάποιοι ήδη ξεμύτησαν στα ξωκλήσια –κι ας μήν πιστεύουν- ανάβουν κεριά. Την μετάστασι φέρουμε κατά νού...
... 'Aπας γηγενής... 'Απας λαμπαδοχούμενος...
Κεριά πολλά. Στους βράχους τους σκαμμένους απ’ την αρμύρα και στις αμμουδιές. Εκεί συγκεντρώνεται ο νούς. Εκεί πυκνώνει η σκέψη...
...Μές στη δροσιά της φύσης τα νυχτερινά έντομα του αγρού και τα ζωΰφια δε λεν να ησυχάσουν...
...Νά τη! Το πρόσωπό της σα να έλαμψε στο σκοτάδι κι αποκαλύφθηκε ένας ξανθός άγγελος! μια ύπαρξη αιθερία... το φώς μου ξαναβρίσκω μόνο στη χρυσή της κόμη σκαλωμένο, κόμη που καλύπτει στιγμές στιγμές -έτσι ως γέρνει- το λαμπερό της πρόσωπο... Με το δάχτυλο παίζει τις ήδη λευκές μου τριχούλες στο στέρνο...
Ετσι ξορκίζεται ο θάνατος. Με τον έρωτα. Τούτη ειδικά τη νύχτα. Τούτη τη νύχτα ειδικά ttallou. Βγήτε σφιχταγκαλιαστήτε. Χαθήτε στις καλαμιές. Σε λόφους με δροσερές φυλλωσιές. Θυμάμαι τα δάση του Nijmegen… Tούτη τη νύχτα βγήτε στην έρημο της αριζόνας ψυχής... Αφήστε τους χυμούς να ρεύσουν... Μεμειγμένους τα δάκρυα...
Ο αετός μεσουρανεί τούτες τις αυγουστιάτικες νύχτες. Είναι αυτός για τον οποίον εγράφη πως ανακαινισθήσεται η νεότης του...
(Σ’ όσους θα βγούν τούτη τη νύχτα ν’ ανάψουν κεριά στις αμμουδιές...).
Δευτέρα 15 Αυγούστου 2005
Δεκαπενταύγουστος στο Σέσι
15 σχόλια:
Πρεσβεία θερμή..
Αναρωτιέμαι... για να βγούν τούτη τη νύχτα ν’ ανάψουν κεριά στις αμμουδιές θα πρέπει να πιστεύουν στην Παναγιά;
Υπέροχο κείμενο.
Ετσι ξορκίζεται ο θάνατος. Με τον έρωτα.
Εφεύρον λιμένα...
Και ποταμόν της ζωής ανεξάντλητον...
Και παντελή συντριμμόν του θανάτου...
Καταιγίς με χειμάζει των συμφορών…
Και συμφορών νέφη την εμήν καλύπτουσι καρδίαν…
Των λυπηρών επαγωγαί χειμάζουσι την… ψυχήν
Ποντούμενόν με σάλω βιοτικών κυμάτων...
(λέει, "την ταπεινήν μου ψυχήν", αλλά ντρέπομαι να το γράψω για μένα...)
Προς την σήν σκέπην ολοψύχως έδραμον…
Ελέους πηγή...
Τον ποταμόν τον γλυκερόν... τον δροσίσαντα... των θλίψεων...
Και προστασία...
Άλλην γαρ ουκ έχομεν…
Μεταβολή των θλιβομένων...
Και αντίληψις…
Ου σιωπήσωμέν ποτε…
Ουκ αποστώμεν…
Σέ την του θανάτου το κράτος εξαφανίσασαν..
Των θλιβομένων η χαρά…
Ο γλυκασμός των αγγέλων…
Η γεννήσασα φώς το απρόσιτον...
ίασαι της ψυχής μου το άλγος...
΄Αξιον εστί...
Eξαιρετικό.
Τέτοια να μού λές, εσύ, για την κοιλίτσα της, να λιώνω...
Θέλω να το μάθω όταν θα 'ρθεί.
Ευχαριστώ και σένα, Oldboy. (Πέρασες, λοιπόν, κι απ' τα δικά μου λημέρια;)
Βέβαια, σπαράγματα είναι... της κοινής -τούτου τού λαού- εμπειρίας...
ΥΓ. Και για τούς δυό σας -και για άλλους πολλούς- σημειώνω εδώ, πως άφησα στο σημερινό ποίημα του Ναυτίλου, μιάν διεύθυνση με μωρά...
Τραβάτε να τα δείτε.
Υ.Γ.2. Τώρα ακούω Μοσχολιού, στο Μελωδία.
Ευχαριστώ κι εσένα crazy, κι εσένα Ελληνα, μυστικέ.
Η διεύθυνση που παραπέμπω στον Ναυτίλο είναι αυτή εδώ.
Διαβάζετε το ποίημα και τραβάτε από κεί (μέσα απ' τα σχόλια) για τα μωρά.
o thanatos ksorkizetai me agapi?
giati oi erotes pathainoun tote?
.............
na ksereis, edo trigiro eimai, apla den exo ti na po kapoies fores
:)
euxaristo gia to endiaferon
kai gia ta sxolia
Χαίρε, αγαπητέ.
Νομίζω ναί. Στην προκειμένη περίπτωση,
(στην περίπτωση, δηλαδή, τούτου του μαζικού και πνιγηρού και απότομου χάρου, -που δεν έχει καμμιά σχέση με τα μαρμαρένια αλώνια του τέλους της βιοτής σαν έρθει το πλήρωμα του χρόνου-),
ο θάνατος ξορκίζεται με τον έρωτα. (Κι αν θές, και πρακτικά ακόμη, με τον γενεσιουργό έρωτα απαλλοτριώνεται το κράτος του θανάτου. Διόλου απίθανο, βέβαια να κάνω και λάθος).
Το άν, εν τέλει, θα ξορκιστεί εξαρτάται και από το πόσο ώριμοι, είμαστε, οι μετέχοντες, γι' αυτήν τη φωτιά.
Αλλως και καιγόμαστε και πεθαίνει.
(Ενας πιό σοφός θα σιωπούσε και δεν θα το έκανε θέμα. Εγώ δυστυχώς, τέτοιες στιγμές, όχι).
Σημείωσε πως από άλλη οπτική γωνία εξετάστηκε ο θάνατος, στην καταχώρηση της 9ης Αυγούστου, εδώ πιό κάτω.
Ενώ φυσικά ισχύει πάντοτε το αξίωμα που εξέφρασε ποιητικώ (κατ' εμέ) τω τρόπω, ο ιατρός καθ. Τριχόπουλος. Δες το πόστ της 3ης Αυγούστου εδώ.
Δημοσίευση σχολίου