Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2005

τα παιδιά της πόλης

ΠΡΑΞΗ 3η - Το ταξείδι

»Αισθάνομαι πτώμα τούτη τη στιγμή που σού γράφω. Δεν ξέρω αν τα πόδια μου θα με βαστήξουν άλλο σήμερα, κι έτσι εδώ θα ξαποστάσω. Το ξέρω, δεν με ήθελες περισσότερο κοντά σου. 'Αλλωστε κι εγώ τό 'χα πολύ δύσκολο να περάσω κι άλλες τόσες στιγμές στο πλάϊ σου, άπραγος. Πίστεψέ με. Μόνο που, όπως στο είπα, με μπέρδεψες με την άκαιρή σου ερώτηση. Δεν άφησες να έρθει ήρεμα, φυσιολογικά. Κι έτσι έχασες την παραμυθία που σού επεφύλασσα. Εγώ με τη σειρά μου, όπως είδες, έχασα τη λαλιά μου. 'Οταν την επανέκτησα, δεν μού ήταν πλέον εύκολο να σού εξηγήσω. Δεν μού ήταν εύκολο να μιλήσω ξεκάθαρα, ανεπιτήδευτα, όπως ζητάς. Να σού περιγράψω τί ακριβώς στοχεύω. Να σού πώ για το ταξείδι μου αυτό και το τί σήμαινε για μένα... Είναι φανερό πως δεν συνεργούμε στο να συναντηθούμε. Είναι φανερό πως δεν εκβιάζουμε τα πράγματα και τις υποθέσεις τις ύστερες και πάντα πρώτες. Είναι φανερό πως δεν επιδιώκουμε άλλο, εξόν την επαφή, το πρώτο άγγιγμα... των ψυχών, αγλάϊσμα της δόξης της ψυχής φυγής, πνοής θερμότατης... το πεντζίκειο εκείνο ταξείδι – «περίπατος των ψυχών έξω από τις κάμαρες».

»'Ηρθα, το λοιπόν, στην πόλη ετούτη, 'Επαχτο, σήμερα 22 τ’Απρίλη. Πήρα ένα δωμάτιο στο ίδιο πάντα το ξενοδοχείο. 'Οπως και τότε... πριν από έξι τόσα χρόνια. 'Ιδια πάλι εποχή, όπως και τότε... που τριγυρνούσες ντυμένος στα λευκά. Βγήκα να συλλέξω τις απαραίτητες πληροφορίες. Είμαι, -ναί, το βλέπω πως είμαι τυχερός. Αύριο μόνον και το Σάββατο, ξανά, έχει λεωφορείο για τα απόμακρα εκείνα μέρη. Αύριο, στις δώδεκα το μεσημέρι, για Αμπελακιώτισσα. Θα περπατήσω κιόλας. Για τον γυρισμό δεν γνωρίζω τίποτα. Θα έχω σίγουρα πολλές δυσκολίες. Δεν ξέρω τί θα βρώ εκεί απάνω. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να είμαι εδώ ξανά στο ραντεβού μας. Εσύ, φυσικά, θα έχεις ήδη περάσει και θα έχεις φύγει πίσω. Θα με βόλευε να γυρνούσα μαζί σου, τώρα μάλιστα που άλλος σού πληρώνει τα έξοδα για το ταξείδι... Μα και σύ τούτο τ’ απόγευμα, χωρίς δουλειά, θα τό 'ριξες στον ύπνο. 'Ετσι δεν είναι; Ναί, βέβαια, σού λείπει ο ύπνος από χθες το βράδυ... Θα το πώ. διακρίνω την ηθική σου σύσταση αυστηρά κλεισμένη στα πλέγματα του λογικού που αναθρέφεις...

»Προκρίνω, ωστόσο, πως κάτι θα ετοιμάζεις μόνος σου στο Μεσολόγγι. Κάποιον νέον ύμνο πάλι... κάτι θα γράφεις τούτη τη στιγμή για τον χαμό του Βύρωνα... 'Ετσι δεν είναι; 'Ενα ποίημα που θα μού διαβάσεις μεθαύριο, ίσως, γυρνώντας στην Αθήνα. Μην περιμένεις να σε πάρω τηλέφωνο... Με τρομάζει πολλές φορές το φέρσιμό σου. Το πώς έχεις δοθεί στην ζωή του κόσμου. Απόκοσμος εγώ. Σού 'χα πεί πως δεν πρόκειται ποτέ αυτόχειρας να γίνω. Να όμως που η μοίρα το προστάζει. Μοίρα να εννοήσεις την συμφορά μου με τον κόσμο, ταξείδι εγώ του πελαργού στον νότο».



(Αντλημένο από κάποιο τεύχος της ΟΔΟΥ του ΠΑΝτΟΣ. Κάτι μού πήγαινε καθώς το πρόβαρα βγάζοντας τις ναφθαλίνες από την ντουλάπα και το αντιγράφω στην ταξειδιάρικη ιστοσελίδα μου, την και: άωρον).


10 σχόλια:

πολυβιος είπε...

ξαναμπήκαν τα πράγματα στη θέση τους. και σ' αυτό το υπέροχο κείμενο είδα τον εαυτό μου (ξανά). όπως και στον άνεμο που έγινε κουβάρι, άλλοτε ταυτιζόμουν με τη Μ. κι άλλοτε με τον Δ.Χ. τώρα μη με ρωτήσετε που είμαι. φτερό στον άνεμο.

το θείο τραγί είπε...

Μού θυμίζετε τον Tζ. Ρουμί που ζαλισμένος λέει στον δάσκαλό του: Μην κερνάς αγαπημένε στο ποτήρι, χύσ' το κατευθείαν στο στόμα μου, έτσι μεθυσμένος ως είμαι (για να μην χύνεται σταγόνα μέθης έξω, προφανώς).

Λέτε πως είδατε τον εαυτό σας (ξανά). Κι εγώ διαβάζοντάς το έχω μπερδευτεί. Αναρωτιέμαι, ένας είναι, δύο είναι που παίζουν εδώ;
'Αχ, αυτά τα μοναχικά παιδιά των μεγαλουπόλεων, που σαν ξεμυτίσουν στην ύπαιθρο, ζαλίζονται και η φύση τους διΐσταται. 'Αλλοτε Μ. κι άλλοτε Δ.Χ.

πολυβιος είπε...

ένας είναι, σας διαβεβαιώ. αλλά, ως συνήθως συμβαίνει, μερικές φορές εκπλήσσεσαι από τον ίδιο σου τον εαυτό. κι ας ξέρεις τι αναζητάς. επιτρέψτε μου όμως να σας εκφράσω το θαυμασμό μου κι εγώ με τη σειρά μου. μαζί με τους κ.κ. Γ.Χ. και Αλβερίχιο (με κεφαλαία αυτή τη φορά), αποτελείτε μια όαση στην ενδοχώρα, ο καθείς για τους δικούς του ιδιαίτερους λόγους. καταφέρνετε να συνειδητοποιώ το μέγεθος της αγνοίας μου και να προσπαθώ να την περιορίσω, εί δυνατόν.

το θείο τραγί είπε...

Γράφετε λέξεις που απλώς θα μπορούσα να σάς τις είχα γράψει πρώτος εγώ.

Να τούς θαυμάζετε κι αυτούς που αναφέρατε και αρκετούς άλλους εδώ μέσα... 'Εχετε, φερ' ειπείν, αναμετρηθεί με την istoσελίδα του Κουκουζέλη, ή του Thas???

Θα τούς θαυμάζατε τον καθένα για ιδιαίτερους λόγους.

Δικός σας. ο ίδιος mallon εγώ.

πολυβιος είπε...

Όμως, ώ φίλε, τί μπορεί από με κανείς να πάρει ;
Άραγε τί μπορώ να δώσω ακόμη εγώ ;
Την κατανόηση μόνο, τη φιλία,
κάποιας που βρίσκεται στο τέλος πια του ταξιδιού.
Πρoσωπογραφία μιας κυρίας - T.S. Eliot.
(έτσι, για καλό βράδυ)

Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...

θείε Τραγί,
.....................
.....................
.....................
.....................
.....................
Εν κατακλείδι είστε
Ερωτικός Άνθρωπος και
στενοχωρούμαι με την
δική μου πεζότητα και
έλλειψη κατανόησης ωσάν της
ιδικής σας.

Υμέτερος
Γεώργιος Χοιροβοσκός
(Αφήστε που αρχίζω και "ζηλεύω" για
τα παραπάνω με την καλή έννοια τον Πολύβιο).

το θείο τραγί είπε...

Είστε πειραχτήρις και σάς συγχωρώ για τα κακά σας λόγια. Είστε πειραχτήρις και με πειράζετε όπως ο πειρασμός που μάς πυρώνει στην γωνία και αναστρέφει το βλέμμα μας. (Σαν να το διώχνει). Με κάνετε να μοιάζω με μωρά παρθένος (vierge folle):

«Νυμφίε θεϊκέ, Κύριέ μου, δέξου την εξομολόγηση της πιο άθλιας δούλης σου. Πήρα την οδό της απωλείας. Είμαι άσωτη. Είμαι ακάθαρτη. Ζωή κι αυτή!

«Συγχώρα με, επουράνιε Θεέ, συγχώρα με! 'Αχ, συγχώρεσέ με! Πόσα δάκρυα! Που μακάρι ποτέ να μη στερέψουν!

«Αργότερα θα γνωρίσω το θεϊκό Νυμφίο! Γεννήθηκα δούλη Του. –Τώρα ο άλλος μπορεί να με δέρνει!»
(Ρ3μπώ, ξανά).


Τον Πολύβιο να τον εζηλεύετε, γιατί είναι πολύς ο βίος του και είναι και ευ πατρίδης. Να τον εζηλεύετε όπως ζηλεύω εγώ εσάς. Τούτο μόνον ζήλωσα να σάς ειπώ.

Πολύβιε, σάς σώζει η παραπομπή. 'Ακου εκεί: μια κυρία που βρίσκεται στο τέλος πια του ταξιδιού!

Ανώνυμος είπε...

Ma ti tha ginei pia me sas tous tris Ti na skeftoume kai mis oi xoreutrioules pou imaste exo apo to xoro me auta pou divazoume? Ma pos exete mplexei etsi ta mpoutia sas eseis i treis?
Ipografi mia thalassa mikroula
Tragaki mou me agapas ki emena eee?

πολυβιος είπε...

αν το "κάποιας", ποιητική αδεία, το άλλαζα σε "κάποιου", θα σωζόμουνα δύο φορές ;

το θείο τραγί είπε...

Σώσος και Σωσώ Σώτερ σοί τόνδ' ανέθηκαν.
Σώσος μεν σωθείς, Σωσώ δ' ότι Σώσος εσώθη
.

Μα, Πολύβιε, σείς είστε σεσωσμένος της χλαλοής. Πάμε γι' άγριες νύχτες τώρα.