εωθινός

Ξημερώματα ροδίζει ο σταυρός της αττικής, και 'γώ το φώς κοιτάζω. Το πεντελικόν συννεφιασμένο είναι κι οι πλαγιές του από κάτω πέφτουν. Καθώς τρέχω κατά 'κεί γκαζώνω με πιρουέτες τα ψαρόνια με κυκλώνουν πέρα, πως φεύγει φεύγω το διάσελο της πόλης έξω... Ριπές στα μάγουλα το κρύο και μιλιά δε βγάζω. Μα όσο δακρύζει το πρωΐ τί αγαπάω όλος;