"I said with men, and with the thoughts of men,
I held but small communion; but instead
My Joy was in the wilderness - to breathe
The difficult air of the ice mountain tops...
These were my pastimes, and to be alone...
I disdain'd to mingle with
A herd, though to be leader - and of wolves.
The lion is alone, and so am I..."
(= Είπα με τους ανθρώπους, και με τις σκέψεις των ανθρώπων,
λίγη μόνο είχα επικοινωνία. Αντίς γι' αυτό, όμως,
η χαρά μου ήταν στην ερημιά - ν' ανασαίνω
τον δύσκολον αγέρα των βουνοκορφών του πάγου...
Αυτές ήταν οι διασκεδάσεις μου, και μόνος να μένω...
Δεν καταδεχόμουνα να ανακατευτώ
με το κοπάδι, ούτε και αρχηγός νάμαι... λύκων.
Το λιοντάρι είναι μονάχο, έτσι και 'γώ.-).
Τέτοια λόγια -στίχους βυρώνειους- μορμύριζεν η Πυθία, όπως σού τούς καθαρογράφω εδώ.
'Ελαβε την μορφή ενός διπλοκεφαλά [της οικογένειας των Λανιϊδών], που κελαδούσε κι έπιε νερό απά στων Αθηναίων τον Θησαυρό.
3 σχόλια:
But own'd that smile, if oft observed and near,
Waned in its mirth and wither'd to a sneer;
That smile might reach his lip, but pass'd not by,
None e'er could trace its laughter to his eye:
Yet there was softness too in his regard,
At times, a heart as not by nature hard,
But once perceived, his spirit seem'd to chide
Such weakness, as unworthy of its pride,
And steel'd itself, as scorning to redeem
One doubt from others' half withheld esteem;
In self-inflicted penance of a breast
Which tenderness might once have wrung from rest;
In vigilance of grief that would compel
The soul to hate for having loved too well.
να το πω ; θα το πω ! γιατί νομίζω πως είστε από τα ελάχιστα blogs, που τα κείμενα σας φαίνεται πως οδηγούν κάπου ; δεν ξέρω που, αλλά σας ακολουθώ και μου αρέσει.
...ο καθένας για αυτά που τάχθηκε, δεν λένε;
mpe meee
Δημοσίευση σχολίου