Η όψη του Δημήτρη Χατζή αποκαλυπτική στον κυριακάτικο τύπο, με έφερε αντιμέτωπο με τις πρώτες εκείνες εφηβικές αναμνήσεις από την ιστορία της "Μικρής μας πόλης", τους γύφτους, τους ταμπάκηδες και τη λίmνη. Κοιτάζω το πώς απλώνεται γονιμοποιό το βλέμμα του στον φακό. Εκ βάθους καρδίας συνέρχεται, -κομίζει από την ψυχή του ψήγματα δηλαδή- κι έτσι όπως αναδύεται, πονετικό κι εταστικό συνάμα, το αφουγκράζομαι που γυρεύει την αρχή του μύθου, δίχως ίχνος υπεροψίας, αλαζονείας, υπερβολής. Απλό, κύριο, φρόνιμο, φέρει του άλλου κόσμου το ερώτημα και την άνοιξη.
Λοιπόν, αυτό κι αποζητώ όταν διά ζώσης σε μία συνάντηση γυρεύω τον άλλο. Δίνεις τα χέρια και βλέπεις κατά πόσον ο συμβαλλόμενος είναι σε θέση να βάλλει με το βλέμμα του φωτιά στο εσώτερο είναι σου, την ψυχή που ζητά το ίσον, ή στέκει χλιαρός και αδιάφορος στου προσώπου σου την περιπέτεια. 'Αλλως, προς τί η δια ζώσης συνάντηση, η συνεύρεση γύρω από την τράπεζα;
Ιδού:
2 σχόλια:
παρατηρώ (και όχι εντελώς τυχαία) τις ώρες που δημοσιεύετε τα κείμενά σας, τραγί μου. έχετε μια ιδιαίτερη αδυναμία την 12η βραδυνή και την 9η πρωινή. είναι οι ώρες που είτε μετανιώνουμε για τις συναντήσεις που δεν κάμαμε, είτε ελπίζουμε να τις κάμουμε κατά τη διάρκεια της ημέρας. φιλώ σας.
'Εγραφα:
πονετικό κι εταστικό συνάμα [το βλέμμα του], το αφουγκράζομαι που γυρεύει την αρχή του μύθου, δίχως ίχνος υπεροψίας, αλαζονείας, υπερβολής. Απλό, κύριο, φρόνιμο, φέρει του άλλου κόσμου το ερώτημα και την άνοιξη.
Ας μην συμπληρώσω τίποτε άλλο προς το παρόν, αγαπητέ μου Πολύβιε.
Φιλώ σε και ξαναφιλκώ σε.
Δημοσίευση σχολίου