«Tι δουλειά έχω με αυτούς!».

Πότε ήτανε; Μόλις προχθές (Τετάρτη με Παρασκευή) που κάναμε με πόνο ψυχής σχετική συζήτηση στου vitamo (δες εδωδά) κι ήρθε η χθεσινή (του Σαββάτου) στήλη του αμπελακιώτη πολύ κύριου Αντώνη Καρκαγιάννη κι έδεσε...

Tου Aντώνη Kαρκαγιάννη

Προ καιρού σας απασχόλησα με την περίπτωση του αρχιμανδρίτη - ασκητού Eυθυμίου, κατά κόσμο Σάββα Tρικαμηνά, ο οποίος μέχρι πρόσφατα ασκήτευε σε ένα εξωκκλήσι του χωριού μου, όπου κήρυττε τον λόγο του Θεού του, δεχόταν πλήθος πιστών από την ευρύτερη περιφέρεια και πολλούς τους εξομολογούσε και τους παρηγορούσε για τα βάσανα της ζωής.

Δεν πείραζε κανένα, αλλά είχε ένα σοβαρό «ελάττωμα». Δεν δεχόταν πάνω από το κεφάλι του καμιά εκκλησιαστική αρχή και δεν παρέλειπε να στηλιτεύει, σαν γνήσιος ασκητής της ερήμου, τα «καμώματα» όλων αυτών που παριστάνουν την εκκλησιαστική αρχή και εν ονόματί της διαπράττουν τα μύρια όσα.

Πριν από δύο χρόνια, αυτός και ένας ομοϊδεάτης του πιλότος πήραν ένα μικρό αεροπλάνο και διασκορπίζοντας βέβηλες και εκκλησιαστικώς «αναρχικές» προκηρύξεις χάλασαν την «ιερά σούπα» της λειτανεύσεως της εικόνας του πολιούχου της Λάρισας Aγίου Aχιλλείου, προκαλώντας οργή και ιερά αγανάκτηση σε πλήθος χρυσοποίκιλτων μητροπολιτών.

Παρ’ όλα αυτά, πάντοτε πειθαρχεί στις αποφάσεις της «εκκλησιαστικής αρχής» και όταν ο επιχώριος μητροπολίτης τον «διέταξε» να εγκαταλείψει το όμορφο εξωκκλήσι του Προφήτη Hλία της κοινότητας Aμπελακίων, όπου ασκήτευε, το εγκατέλειψε αμέσως και εγκαταστάθηκε σε μια σπηλιά στην κοιλάδα των Tεμπών...

'Ολο το κείμενο από την Καθημερινή (29-4-06) θα το βρείς εδωδά. Απ' αυτού, λαμβάνω ελπίδα τον τίτλο του post... [Προς Θεού, δεν επιθυμώ συνέχεια της συζήτησης. Αρκεί όση γίνηκε εκεί, στου Thas].

γράμμα, με πολλή αγάπη μέσα του

Αγαπητέ μου θ. [τρ.]

Ευχαριστώ για την αποστολή του βιβλίου περί του θανάτου.
'Ο,τι έχει σχέση με τον θάνατο, το πεπερασμένο, την μνήμη του θανάτου βοηθά την ύπαρξή μας, αρκεί να το εντοπίζουμε στην προοπτική της αναστάσεως των νεκρών.
Εύχομαι ο Θεός να σε ευλογεί πλούσια.

Με πολλή αγάπη.
Ι. Ν.

('Εφθασε στα χέρια μου με το ταχυδρομείο επιφανείας...)

εγκαύματα 16, 1

ΔΙΑΒΑΣΙΣ

Γλυκό αεράκι

τ' απρίλη

Κάτω από πέτρα

μυρμήγκι

απριλίου θανάτου φωλεά

Πάσχατα φέρει

Κι ούτ' ένα χελιδόνι ακόμη.-

ο φλοιός

'Οπως και νά 'χει, ο δέντρος τούτος, φουντωτός, σαλαγάει τα μυαλά πέρα στους πέρα κάμπους... της πρώτης νιότης. Ιδού! στην ώρα του. Ολόγιομος. Κι οι κλάδοι, πώς διπλώνουν! Λελούδια μαϊμουδίζουν χειλανθή... «Πού να εκβάλλουνε, άραγε, τα ωριμότερα των σωμάτων ερωτήματα;», αναλογίζεται ατός του, ο Βερθέρος, οψιφανής.

Οι κυρίες ενδεδυμένες ευπρεπώς, ως άλλες κορασίδες, παίζουνε γύρω απ' τον κορμό το «γύρω-γύρω όλοι». Κι ο Στυλίτης, σκαρφάλωσε στον πιό ψηλό τους κλώνο. Στη μέση, μές στη μέση, η Κοκκινομποτίτσα γλείχει τον ιερό φλοιό. Σ' ένα μαζό (όλο μαζό-) σχηματισμό, βυζάκι. –Τί ν' αγαπήσω;

'Αλλοτε, θυμάμαι, και αλλού, τις νύχτες μού κρατούσε συντροφιά μία γιασμίνα, μιά μικέλα, αγόρια και κορίτσια της χυμώδους ηλικίας. (Αφελώς προσφέρονται κι εδώ οι καμαριέρες). -Είναι να μην φουντώσεις στην όψι της κερκίδας;

Η Winnie έπαιζε πιο κεί με ένα τραγί, ζεμένο στο τρίτο δέντρο. Μόλις την εψές ερίζανε για τούνομα. 'Ερις που βάστηξεν ως αργά, το μένος, μέχρι που πήρε κι έδυσε ο Κριός στο σκότος. Την ώρα επακριβώς γνωρίζει ο Ξένος.

Ο Γιάννης Καλαφάτης με ένα σουγιαδάκι χάραξε στον επιφανή γδυμνό κορμό, ανεξίτηλα, το όνομα της μάνας του και του εραστή της, που τον έσφαξε στο γόνα ο πατριός του. (Τα ονόματα, καληώρα, στου Αρεταίου το υπέρθυρο). Τον ωραίο κηπουρό-πατέρα ποτέ του δεν εγνώρισε. Ούτε σφαγμένο. «Ιδού γαρ εν ανομίαις συνελήφθην, και εν αμαρτίαις εκίσσησέ με η μήτηρ μου», τού 'γνεψεν η Αλίκη. -Οποία προδοσία!

Η ορθρινή ιεροτελεστία συνετελέσθη με τον χορό που στήθηκε κύκλω στο ροζαλό χαλί, στρωτό, στο μήκος κύκλου, κύκλω στα τρία δένδρα. Από το Nαρκωμένο ντουλάπι, αντήχησε: «νά! έστησεν ο έρωτας χορό με τον σαβόν απρίλη».

«Και μόνο το να χύνεις στο ξένο σώμα», ξεκαθάρισε κάπως πικρά, ο Frigor Jaginsky, «γεννά ψιχία ενδιαφέροντος προς τον χυμένο. Ναί, γεννάται η αγάπη. Γεννάται και μόνον απ' την κατ' επανάληψιν ρέουσα, εντός του ξένου σώματος, του ζώντος, ποσότητα σε δόσεις-δόσεις χύσι, ζώντος». «Γιαυτό, γαμάτε!», έδραμε ο Γρηγόρης. «Ο έρως, άλλωστε, είν' ανώνυμος μες στην συμπαντική μας ανυπαρξία», αναθάρρησε το πνεύμα ημών, ό εστι μεθερμηνευόμενον: ΝΤRDL.

[Πάνω σε μιά πρόταση του Μισέλ Φάις. Δημοσιεύτηκε στο Hotel memory μαζί με μια φωτογραφία τραβηγμένη από τη Winnie.]

καί νυν φυλάττω λαμπάδος τό σύμβολον...

της Ρηγούλας...

Για τα αδώνεια προτιμώ ν' αναβαίνω στους γύρω του άστεως λόφους και να συστενάζω με τη φύση αναμένοντας την ανάσταση. Το ίδιο έκανα και χθές την ώρα της περιφοράς του επιταφίου, το ίδιο κάνω χρόνια τώρα την εβδομάδα των παθών. Πενθώ στην άκρη της πόλης. Εκεί που πατώ και βουλιάζει λίγο η γής, υγρή συνήθως τέτοια εποχή. Μόνος, ίσως φύλακας σε υγρές σκεπές (σαν ανεβασμένος στα κεραμίδια) από τους γύρω του άστεως λόφους προσκυνώ τούτα τα Μεγάλα Μυστήρια. Και την συνάθροισή μας σε εκκλησίασμα. 'Αλλωστε η έξοδος του Επιταφίου πρώτα και έπειτα το άγγελμα της Αναστάσεως, λαμβάνουν χώρα στο ύπαιθρο... Δεν μένει σπιθαμή γης έξω από την ιεροτελεστία τούτη, την ιεροτελεστία της 'Ανοιξης. Δε υπάρχει τόπος που να μένει έξω από τούτη τη χάρι.
Ανεβαίνω στους υγρούς γύρω λόφους και ή, σαν να...

«...φυλάσσω λαμπάδος το σύμβολον...» *

Από κάθε σημείο σ' όλο το λεκανοπέδιο κροτίδες τινάσσονται, καμπάνες ηχούνε, το Χριστός Ανέστη ακούγεται. Κι είναι η ανάσταση όπως στη μέση κάποτε του γρασιδιού όταν ολάνθιστο ένα και μόνο ταραξάκο φωτίζει.

Τα λιόδεντρα ήδη φέρουν εν σμικρώ πλείονα τον φετινό καρπό. Μ' αυτό και εύχομαι:

Καλήν ανάσταση, αδελφοί.





---------------------
i. * Ο στίχος προέρχεται από προχριστιανικό κείμενο. Είναι του Αισχύλου. Απ' την Ορέστεια (αυτή τη φορά δεν θα δώσω πλήρη παραπομπή). Πάντα μ' αρέσει τη Μ.Εβδομάδα να μελετώ αρχαία τραγωδία. Κείνην τη Μ.Παρασκευή, που τον πρωταντίκρυσα, στάθηκε για μένα μεγάλη αποκάλυψη. Λειτούργησε και λειτουργεί ως σύμβολο που μιλάει μέσα μου. Μιλάει από μόνο του. Πόσο μάλλον η συνέχεια που δίνει, με τον κοφτό του λόγο, ο πρώτος τη τάξει τραγικός: «...αυγήν πυρός φέρουσαν».


ii. Για το «Γλυκύ έαρ», γράφει κι ο netKerveros. Κοίταξε εδώ. Ενώ για την παράκρουση της υποδοχής του «αγίου φωτός», από τα Ιεροσόλυμα, μελέτησε προσεκτικά ετούτο εδώ το κείμενο. Αξίζει προσοχής.


iii. Για τα αδώνεια γράφω κι αλλού. 'Ασε την αφορμή της πρώτης δημοσίευσης (δηλ. την αφιέρωση και τα σχόλια που τού αντιγυρίσαν, ή το motto), στάσου μόνον στον ίδιο τον ύμνο... [ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΚΥΠΡΙΟΝ ΑΔΩΝΙ ΚΥΠΡΙΔΟΣ, τό 1998 μ.Χ.].

Για το φαλλικό σύμβολο της συκής που βλαστάνει (κι όχι της ξηρανθείσης), φωτογραφία καταχώρησε ο Le nonce (δες εδωδά), αν και σαφώς, ελήφθη σ' ένα κάπως προχωρημένο στάδιο. Χαρά μου, πάντα, η απεικόνιση της καταβολής των ανθέων. Περισσότερα δεν θα πώ. Ας περιμένουμε να γίνουν τα σύκα.


iv. Χρόνια πολλά και στους Γιώργηδες, εξαιρέτως δε, σε κείνους που συνάπτουν τo ζήτημα της ελευθερίας με την αγάπη. [Σ' ευχαριστώ κιόλας για το mail σου. 'Εχει γραφεί για σένα: «μου μεταδίδει λίγη απ' τη γαλήνη που έχουν όσοι προσηλώνονται σε κάτι που το νομίζουν υψηλό και ίσως είναι: εν προκειμένω, την αγάπη του θεού». Δεν έχω λόγο να το αρνηθώ].

Ευχέτης καγώ, όλως διάπυρος. [Γιατί ο λόγος, είναι μεγάλη ανάγκη της ψυχής].

ο λόγος είναι μεγάλη ανάγκη της ψυχής

* Υπάρχει κρυμμένο ένα παιδί στην σμικρά ghetonia μας που με την στάση του και αυτά που γράφει όλην την εβδομάδα στο blog του (και τα mail του) με κάνει να αναλύομαι σε δάκρυα.

Το να γνωρίσεις απόλυτα τον κόσμο και να τον αγαπήσεις σημαίνει ν’ αναδείξεις τη λάμψη του, να βρείς την πηγή του φωτός εκεί που οι άλλοι βρίσκουν μόνο τεχνάσματα και λάσπη.

(Χρ. Βακαλόπουλος, Η ονειρική υφή της πραγματικότητας, έκδ. Εστίας 2005, σ.482).

Ποιός σήμερα γυρεύει (-εκζητεί, κατά το «εδιζησάμην εμωυτόν») το πρόσωπο του μανικού (-της προσπαθείας μας να επιτύχουμε το άπιαστο-) εραστή – νυμφίου, να τ’ αλείψει με μύρο, τα πόδια του, σφογγίζοντάς τα με τα μαλλιά του; Γύρω μου βλέπω τους πάντες να είναι έτοιμοι να φιλήσουν μέχρι και αυτό το χώμα... Αντί να λατρέψουν τον Θεό τους περιμένουν τον Ιούδα να τούς "φανερώσει κρυμμένες αλήθειες" για την πίστη τους!

* Τί ευαγγελίζεται αυτό το κείμενο; Ποιό το κριτήριο για την πιστότητα της "μαρτυρίας" του; Πώς λειτουργούσεν η πρώτη εκκλησία με τις συνόδους και με ποιό κριτήριο διαπιστωνόταν – διακρινόταν η αίρεση (: αίρεσις, η προσωπική εκτίμηση – αντίληψη, συνήθως ως φιλοσοφική ενατένιση), από την καθ’ όλου εμπειρία, την δυναμένη σώσαι, ό,τι δηλαδή αφορά εμάς προσωπικά;

Διαβάζω τις ενστάσεις του γλυκύ Προβατάκου εδωδά... Χαίρομαι που στέκει κριτικά απέναντι σε "κείμενα" που προσπάθησαν άλλοτε να «μιλήσουν», να «κοινωνήσουν» την εμπειρία της εκκλησίας, αλλά απέτυχαν, αστόχησαν να διαφυλάξουν ως κόρην οφθαλμού την θεανθρώπινη υπόσταση των δύο φύσεων του νυμφίου και μανικού εραστή (ημών) γιαυτό και έμειναν εκτός, έξω από τα όρια της σωτηριολογικής φόρμας της πίστης μας. Πόσο μάλλον, άν γεννήθηκαν έξω από αυτήν, ακριβώς, λοιδορούμενα την δόξα της. Σχετικό σχόλιο της Μιραντολίνας σε γενομένη εδωδά συζήτηση είναι νομίζω αρκετό.

* Σε κάθε περίπτωση πρέπει να γίνει αντιληπτό, ότι ακόμη κι αν καταστρέφονταν (για κάποιον λόγο) όλα τα κείμενα (όλα τα χιλιάδες αντίτυπα) του παραδεκτού κώδικα της Καινής Διαθήκης, η εκκλησία θα μπορούσε να τα ξαναδημιουργήσει και μάλιστα σε σύγχρονη γλώσσα, όχι αποκαλύπτοντας, βέβαια, κρυμμένες αλήθειες, αλλά, βεβαιώνοντας το ακριβές σωτηριολογικό της μήνυμα-ευαγγέλιο, για τον καθένα μας προσωπικά... (Και σίγουρα αυτό είναι ένα έργο που δεν θα μπορούσαν να το διεκπεραιώσουν παρά οι θεούμενοι-πνευματικοί εντός της, κι όχι ο ανερμάτιστος σ'μερινός, προ(κακώς)καθήμενος, φερ' ειπείν).

Και έπεται η συσταύρωσις.



-----------
* ο τίτλος εδώ, από τον ομώνυμο τόμο με τις συνεντεύξεις του Γιώργου Ιωάννου.

* Στην ίδια οπτική αποκαλυπτικό το πρόσφατο κείμενο, "Οίστρος", του Γεράσιμου Μπερεκέτη.

ιδoύ o Νυμφίoς…

Σε λιγάκι, τούτη την εσπέρα, είναι που μαζευόμαστε αθρόως στους κατά τόπους ναούς όπου, αφού σβήσουν τα φώτα, "εν τω μέσω της νυκτός", υποδεχόμαστε τον νυμφίο-εραστή μανικόν, στην έξοδό του προς το εκούσιον πάθος.

Ξεκινά η πλέον ερωτική εβδομάδα των ενιαυτών. Αρχέγονα βιωματικά μυστήρια λαμβάνουν χώρα μπροστά στα μάτια μας.

Καλούμαστε αν’ ημέραν να είμαστε μάρτυρες, παρόντες, έως και συσταυρούμενοι του νυμφίου της εκκλησίας (ημών), ο οποίος δια του σώματος εγγίζει το πάθος μέχρι αυτής της τριημέρου του ταφής. Οπόταν πλέον θα ηχήσουν οι καμπάνες της ενδόξου αναστάσεως. Ο προβατάκος γράφει ήδη γι’ αυτήν την πορεία του αγαπημένου αμνού. Και 'γώ φέρνω κατά νού ένα από τα πιό χαρακτηριστικά αποσπάσματα του πλατωνικού οχήματος: αυτό που αναφέρεται στην ιδιαίτερη μυστηριακή σημασία των τελετών αυτών (τότε ελευσινίων) και την άλλη (whatever) ζωή...

«Η αρετή,
καθαρμός έστι της ψυχής
από των ηδονών και των φόβων και των λυπών και των άλλων πάντων των τοιούτων.
Κάθαρσίς τις
των τοιούτων πάντων εστίν
η τε σωφροσύνη και η δικαιοσύνη και η ανδρεία και αυτή η φρόνησις.

Διά δή τούτο
οι τας τελετάς ταύτας ημίν καταστήσαντες
ου φαύλοί τινες φαίνονται είναι,
αλλά και τωόντι πάλαι αινίττεσθαι ότι,
ός αν αμύητος και ατέλεστος εις άδου αφίκηται,
εν βορβόρω κείσεται,
ο δε κεκαθαρμένος και τετελεσμένος εκείσε αφικόμενος
μετά θεών οικήσει».

(Πλάτωνος, Φαίδων).


"μακάριος όν ευρήσει γρηγορούντα"… Η λαϊκή ψυχή δεν παίζεται εδώ. Μακρά η παράδοσή της.

14η Νισσάν

«The moon shines bright – In such a night as this,
When the sweet wind did gently kiss the trees,
and they did make no noise…» *

Καλό και το Samsara. Αλλά, στη Φθινοπωρινή σονάτα, το θέμα δεν είναι η αντιπαλότητα μάνας και κόρης (κάποιο σύμπλεγμα) όπως βλέπουν πολλοί. Ο Μπέργκμαν σ' αυτό το έργο παρουσιάζει το πορτραίτο του καλλιτέχνη, ο οποίος τα κάνει όλα πέρα -παιδιά, οικογένεια- προκειμένου ελεύθερος - ανεπηρέαστος να ασκηθεί στην τέχνη του.


----------
* Σαίξπηρ, 'Εμπορος της Βενετίας, (Πράξη V, σκηνή 1), κι είναι λόγος του Lorenzo. 'Εστω κάτι λίγο για την αποψινή πανσέληνο του Απρίλη, που με το αεράκι της και την δική της αύρα έτσι ως πρόβαλε πάν' απ' το βουνό, μάς φέρνει πιό κοντά στο πάθος...

εγκαύματα 25, 2

[δeνδροξαστικό]

[η] δοξαστική
κερκίδα *
στην πλατεία
[υμνεί]
τα παιδικά μας χρόνια

------------------

i. «νεβρός εών εάλων» (=πιάστηκα όταν ήμουν ελαφάκι), υπενθυμίζει το ιερό ελάφι της Δεσποίνης στην Λυκόσουρα. [Παυσανίας, Αρκαδικά 10, 10]. Κι ο χάρτης στο περίπου.

ii. * cercis siliquastrum, κοινώς η κουτσουπιά. (Μεταξύ άλλων εικόνα των ανθών της δημοσίευσε ο mr Hulot).

iii. «Θα 'θελα και τούτο να πω:
Δεν έχω σε μεγάλη υπόληψη του θεούς.
Τους ολιγόβιους ανθούς αγαπώ περισσότερο
και ιδιαίτερα εκείνους που κλαίνε».
(Νικήτας Φλέσσας, «Η Ανάληψη των Υδάτων» ποίηση, ΑΘΗΝΑ 1984).

σχόλιο ξένο, ποιητικό [πάνω στην πολύτιμη ποιότητα]

Ν. Γ. ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ: ΑΤΕΝΙΣΗ ΘΗΣΑΥΡΟΥ

Ο πεθαμένος άνθρωπος είν’ ένας λίθος πολύτιμος,
το ζώο τον κατέχει σαν κοιτά τον αφέντη του,
δίχως τη δύναμη να μιλήσει βυθισμένο στη σιωπή,
στο δάσος το μεγάλο που ευωδιάζει χαρά.

Εκείνο που ελπίζουμε δεν είναι ν’ αποκτήσουμε,
το θησαυρό που λαχταράμε στ’ αντίκρυσμά του,
αρκεί και μόνο η ματιά για τον περίπατο,
των ψυχών έξω από τις κάμαρες.

Ο δρόμος όπου χαιρετιόμαστε μοσκοβολά,
από τις βλαστικές ουσίες του δάσους που στάζουν,
ρυθμικά ανθίζοντας έξω απ’ τα όργανα,
αιώρες του έρωτος κρεμαστές απ’ τα κλώνια.

Τα πρόσωπα ξαπλώνουν εκεί κι’ ονειρεύονται,
ξεχνώντας των σκοτεινών σωμάτων την αριθμητική,
μπορούν και διακρίνουν την πολύτιμη ποιότητα
του λίθου, με τα μάτια τ’ άγρυπνα του νού.

(1952)

[Στον τόμο: Ποιήματα (Παλαιοντολογικά), έκδ. ΑΣΕ ΑΕ 1988, σ.44].


Από τα πιό δυνατά αφεψήματα στη διάρκεια του (αναιδούς κάποτε) βίου μου τούτο το πεντζίκειο ποίημα. Πενηντα-τεσσάρων ετών πια! Ναί! Ερωτικό κοίτασμα και μανιφέστο ενός θείου έρωτος, που βλαστάνει κι ανθίζει ρυθμικά έξω από τα όργανα, και τα λοιπά. Κάθε μιά λέξη που συλλέγει ο ποιητής εδώ είναι σημαντική ενός κόσμου (-κοσμήματος) ολάκαιρου. Σιωπή, δάσος, χαρά! Χρόνια τώρα τό 'χω ξεχωρίσει μέσα από το έργο του πολιού γέροντα και συντροφεύει μυστικά τις αναζητήσεις μου, αναζητήσεις των σκοτεινών σωμάτων αλλά και των άγρυπνων του νού οφθαλμών. Ευωδιά, λαχτάρα, μοσκοβολιά! Το θυμήθηκα ξανά λόγω των ημερών, των προλεχθέντων και του μυρτώου έαρος (: είν’ Απρίλης πια κι ανθίζουν οι πασχαλιές, της ελιάς ξαδερφούλες). Ο πεθαμένος άνθρωπος είναι ένας λίθος πολύτιμος. 'Αμε να διακρίνουμε τον θησαυρό. Αρκεί και μόνον η ματιά, στον δρόμο όπου χαιρετιόμαστε, και τα λοιπά.

ποιό το κριτήριο;

του Thas, φυσικά.

ΜΑΚΑΡΙΟΣ όποιος δίνει με το βλέμμα στα πράγματα μιλιά: Φέρνει στον κόσμο το φώς του Θεού, ανεβάζει τον κόσμο στον Δημιουργό του. *

Αυτόν τον μακαρισμό απέδωσε ο πολύς Ράμφος στον Μανουήλ Πανσέληνο πρό ετών, όπως αναφέρω εδωδά. Αυτόν και αποδίδω στην χαριτωμένη (πλήρη χάριτος) γραφή του Thas, που κατάφερε παρακάμπτοντας σκοπέλους, διαβόλους και τριβόλους (ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια) να διασώσει με τις λεξούλες του την προσωπική περιπέτεια της ελευθερίας καθενός μας, στην δύσβατη πορεία μας προς το θαύμα. Εν πολλοίς ανέντιμη.

Το θέμα δεν είναι να «νομίζεις» πώς έχουν τα πράγματα, και χάριν ηλιθιότητος να μαζεύεις κουκιά, λες και μετράει εδώ η γνώμη του ενός και του άλλου. (Ανθρώπων, μάλιστα, που κατάλαβαν ή, δεν κατάλαβαν). Το θέμα είναι αν μ’ αυτά που ισχυρίζεσαι σώζεται ακέραιος - σύμπας ο άνθρωπος (και η προσωπική του περιπέτεια). Η θολολογία (τά 'χουμε ξαναπεί) στα χέρια μη πνευματικών ανθρώπων καταντά διαβολικό επιχείρημα.

Αν σωθεί ο άνθρωπος, θα σωθεί για να είναι ελεύθερος, πλήρης χάριτος. 'Οχι δούλος. 'Ο,τι δουλώνει το ελεύθερο φρόνημα δεν είναι εκ Θεού και: Θεολογεί ακριβώς (με ακρίβεια, δηλαδή) μόνον ο προσευχόμενος, ο έχων μιάν κάποια σχέση με τον θεό του, οι άλλοι απλώς εικάζουν. Απλώς γνωμοδοτούν. 'Η, μεταφέρουν εντυπώσεις. (Αυτό λειτουργεί και αντίστροφα: εκείνος που εκφράζει με διαφάνεια-ακρίβεια και διασώζει την προσωπική μας περιπέτεια, αυτός και είναι άνθρωπος του Θεού. Τό 'πε κι ο Ράμφος).

Το ζητούμενο είναι η άσφαλτος. Η άσφαλτος γνώσις, εννοώ. Η γνώμη του ενός και του άλλου μ’ αφήνει παγερά αδιάφορον. Ζητώ την άριστη γνώση, προϊόν βαθειάς εμπειρίας και όχι ευκαιριακού λόγου. Εδώ εμφανίζονται άνθρωποι της δήθεν εκκλησίας να συνταγογραφούν μ’ έναν στείρο δογματισμό, έναν λόγο απελέκητο (χωρίς την υγρασία του βιώματος, δηλαδή), που κοιτά πώς να δεσμεύσει τον άνθρωπο, τον πλήρη άνθρωπο, στα εδώ. (: τα «δήθεν» θαύματα. Αυτά της θλίψεως, λέω). Με αφορισμούς του μηδενός. Ποιό το κριτήριο; Ποιός θα μάς σώσει από τα πνευματικά της πονηρίας; Ο κόσμος ανησυχεί.

Μακάριος είσαι, Thas, γιατί «έφερες στον κόσμο το φώς του Θεού, γιατί ανέβασες τον κόσμο στον Δημιουργό του». Ξέρω, ακόμη, πως δεν θα δεχτείς τον έπαινο, γιατί είσαι τίμιος με τα ανθρώπινα.

Σ’ ευχαριστώ.

Και σε φιλώ (στά χείλη, φυσικά).



----------

* Ερουρέμ, (Περιοδικό ποικίλης ύλης), τεύχος 2, Σεπτ. 1995, σ.5. Κατόπιν στον τόμο: Στέλιου Ράμφου, Χρονικό ενός καινούργιου χρόνου, 'Ινδικτος 1996, σσ.147-190. (Αξίζει να μελετηθεί κι αυτό το κείμενο για την πνευματική μας συγκρότηση).

** για το βλέμμα κι εδώ, (όχι από άλλη, αλλά την ίδια σκοπιά).