Iδoύ εγώ…

άνδηρον aγχίαλος ιεροκρυφίως*

"το προσωπικό, για τον Νίκο, σήμαινε οικουμενικό"*

εγώ, πάντως, γράφω για την Ελένη και μόνο
- παιδεραστής καλός, μεταξύ των πελταστών*

[… …]

- Στό 'χω πεί πως μ' αρέσει το κανταΐφι... έ;

- μ μ μ...

- Σού έχω πεί... πόσο μ' αρέσει το κανταΐφι!
Λαγαρά επανέλαβα. Ζήτημα αν με άκουγε. Προσηλωμένη έδειχνε στα ζουμιά που κύλαγαν πάνω της.

'Εκοβε καρπούζι και ξανά καρπούζι και πάλι. Κόντρα καρπούζι στο στόμα. 'Εφτυνε τα κουκούτσια στο πιάτο. Τα δάχτυλα όλα πασαλειμμένα.

[… …]

'Οπως καθόμουνα, κάθιδρος, έσταξε λίγος ακόμη ιδρώτας.
'Εβγαλε απρόσμενα τη γλωσσίτσα της και την πέρασε στον αέρα.
Πλησίασε και έγλειψε τη σταλιά.
(Στο τόσο καρπούζι κολλούσε κι η γλώσσα).

'Ενιωθα πότε το άρχιζε, και για πότε επαίζαμε κάθε φορά το ίδιο παιγνίδι.
(Ερωτισμός διάχυτος στη βεράντα• κι ο γάτης). Υγρά ανταλλάσσαμε...
'Οπως τότε με το τεψί - τις πατατούλες που μού 'ψενε κάτω, στον φούρνο.

[… …]

Εν τέλει το καρπούζι τελείωσε. Πια δροσίστηκε κάπως.

[… …]

'Απραγη, στη σαιζ-λόνγκ, άνοιγε τώρα τα σκέλια της και
Μόδειχνε το μουνάκι* της πάλε*. Βλέμμα αυτόματον* ευθές εγκαίνισεν εν τοις εγκάτοις μου. 'Εφερα κατά νου, αν και απησχολημένος με ένα τόσο λινάρι, τα αιδοία των δυό μας εν τη συνουσία οργώντα*... 'Αλλωστε, στο σημείο αυτό, της πρόστυχης ιστορίας μου, θα ημπορούσα να εμβάλλω τον Γεώργιον Χοιροβοσκό, μεγάλον αλήτην, όστις "σαν το Μεγάλο Αλέξανδρο κάμνει το σταυρό του και λέει: «'Ελα Χριστέ και Παναγιά»."*


[… …]

Μύρισε φρέσκο σαπούνι στη βρύση, ο καφές στο φλυτζάνι και η κορομηλιά.

Είπε• ας παίξουμε τον πίνακα με τους εραστές*...
Και ξύρισα επιμελώς τ' αχαμνά μου.






--------
i. Στην προμετωπίδα το παράθεμα όπως αποδόθηκε στη συνέντευξη της συζύγου του ποιητή, Λένας, στο ΒΗΜΑGAZINO (4-3-2007). Σημείωσε τη φράση του ίδιου: "θεωρώ άλλωστε την ποίηση σαν ζήτημα εντελώς προσωπικό" (Ποιήματα Α, 'Ικαρος 1977, σ. 145). Πρβλ. τη διατύπωσή του στα 1938: "όσο είναι πιο προσωπική [μιά τέχνη] τόσο κι' έχει πιο πανανθρώπινη σημασία" (Πεζά κείμενα, 'Υψιλον 1987, σ. 81).


ii. Στα επιμέρους (-σε δουλειά να βρισκόμαστε):

- ιεροκρυφίως• παρμένο από το ποίημα Νυκτερινή Μαρία (Ποιήματα Α, σ. 63).

- παιδεραστής κλπ.• απ' αφορμή κάτι λέξεις που διάβασα στο 'Ορνεον 1748 – ερμηνεία των ζωγράφων υποτιτλούμενο (Ποιήματα Β, σσ. 91-92).

- μουνάκι• θυμίσου τον στίχο από την Ελεωνόρα (Ποιήματα Α, σ. 42):

το φύλο της
είναι
οξέα σφυρίγματα
μέσα στη γαλήνη
του μεσημεριού

-Ναί, ήτανε μεσημέρι.

- πάλε• άκουσέ το, τούτο το πάλε, σε βροντερή απαγγελία Βασίλη Παπαβασιλείου, όταν διαβάζει τη Βυκάνη (Στην κοιλάδα με τους ροδώνες, 'Ικαρος 1978, σ. 98 κεξ. - Το πλήκτρο εδωδά, χαμηλά-χαμηλά θα αναζητήσεις).

- αυτόματον• ιδές και πως λειτουργεί στο Μόλις σημαίνουν τα μεσάνυχτα, ο Jef, το μέγα αυτόματον... (Ποιήματα Α, σσ. 133-134).

- οργώντα• μνημόνευσε εδώ τους στίχους από το ποίημα Πεζοναύται (Ποιήματα Α, σ. 28):

σαλπίσματα της συνουσίας
προς τα πηγάδια
τα οροπέδια
το χαρταετό

- σαν το Μεγάλο Αλέξανδρο κλπ.• απόλογος του ίδιου του ποιητή, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, πολλάκις ενθέτει στα ποιήματά του επιφανή πρόσωπα της γενικής ιστορίας είτε του μύθου (ως εδώ, εγώ, τον Γ.Χ.) τα οποία λειτουργούν ως κλειδιά του αχειροποίητου, του καθημερινού.

Στο ως άνω παράθεμα με τον Μακεδόνα Αλέξανδρο (και όχι τον Σκιαθίτη μου) σύμπας αποφαίνεται: "Για να καταλάβει ένας «ακαδημαϊκός» τούτη τη σεμνή προσευχή, πρέπει τουλάχιστον νάχει πεθάνει" ([Οι Ακαδημαϊκοί και η Τέχνη], Πεζά κείμενα, σ. 82).

[Σημ. Συχώρεσέ με, δεν άντεξα και το κότσαρα κείνο το μύ στο κάνει του. Κάπως, λέω, κάπως να επιβάλλω στη γλωσσίτσα σου μιάν στάση• να σπάσεις την ροή του λόγου• να αρχίσεις, επιτέλους, πάνω στο σώμα μου να διαβάζεις συλλαβιστά - σαν βρέφος. Για την κατανόηση του κυβευομένου εδώ, λάβε υπ' όψιν το παιγνίδι με το μεταγγιζόμενο οδοντικό στις επαναλαμβανόμενες στροφές στο Πρωϊνό τραγούδι (Ποιήματα Α, σ. 130) και τις ερμηνείες που παρέχει ο ίδιος πίσω, στις σημειώσεις (σ. 158).]-

- εραστές• το τελευταίο κατά σειράν αστεράκι ομνύει στον πίνακα (σ. 23) της έκδοσης Στην κοιλάδα με τους ροδώνες. Ο ίδιος περιγράφει στον Μαθητευόμενο της Οδύνης (Ποιήματα Β, σ. 121):

Και των βυζιών της τις κραυγές
τις κόκκινες
και τους κρυφούς
θυσάνους

Αν δεν βρείς αυτόν τον πίνακα, έλεγξε τουλάχιστον τούτο το ερωτικό ζεύγος. Ευκρινέστερα στον τόμο «...και σ' αγαπώ παράφορα, Γράμματα στη Λένα» ('Ικαρος 1993, α/α 725, σ. 97) όπου οι εραστές κατονομάζονται «Οδυσσέας και Καλυψώ, 1960». Ο ήρως φέρει βαρύτιμο δαχτυλίδι ενώ η ερωμένη βαστάζει ψαροκόκκαλο. Τα βυζιά, στην άλω, και πάλι χρωματίζονται άλικα.


iii. 'Υστερον• Το όλον, αν και αρτυμένο σε ποίηση και έργα Εγγονόπουλου, εκτυλίσσεται στον σκεπασμένο εξώστη, στο χωράφι φυσικά, υπό τους ηχηρούς όσο ξηρούς και ασθμαίνοντες κρωγμούς πάμπολλων μόνο τζιτζικιών, το καλοκαίρι, όταν από τα βάθη της ρεματιάς ένας πουπούξιος κάλλει.

[Απ' αφορμή τα 100 χρόνια από την γέννηση του ποιητή
- για το αραχνιασμένο Οτέλ του Μισέλ Φάις.
Με την ευχή ν' ακουστεί το χαμογέλιο της στα δώματά του.]