Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008

έρχεται ψυχοσάββατον


Στο στερέωμα γλίστρησε ένας θεριστής
και το δρεπάνι πήγε πάνω από μουριά
το φεγγάρι δεν έπεσε κάτω.
Ορίστε η αυλή –
(Η γνώση; Φυρονεριά। Τ' άλλο είναι πλημμύρα.)
'Ερωτας των αφανών; Από τη μεσιανή μεριά – δεν παραθέλει ήλιο.
(Την αρμονία ετούτη έχουνε ξεδιαλέξει κι οι πηγές – την αφανή.)
Τα πλοία των Φαιάκων δεν είχαν δοιάκι
κυβερνημένα από μόνα τους
ταξίδευαν νύχτα μοναχά με γρηγοράδα θαυμαστή
πιστεύαν στον αγέρα
διάβαζαν τις σκέψεις των ανθρώπων
οι άνθρωποι είχαν τα ονόματα των πλοίων –
κουβέντες απείραχτες.
Σ' αυτή την αυλή ειπώθηκαν.
Μετά η αυλή γέμισε Φαίακες.
Φαίακες είναι οι φαιοί παναπεί οι μουντοί
οι πεθαμένοι.
Χειμώνας είναι ο κόσμος και μαύρο το πλοίο της γραφής μας
και θέρος είναι ο άλλος αιών
και μέσα στο κατάμαυρο πλοίο της
φάγαμε το χόρτο που δηλητηριάζει τη φρόνηση.



Νίκος Παναγιωτόπουλος, σύσσημον ή Τα Κεφάλαια (αφήγηση της άγονης γραμμής / ή ιστορία μιάς ψυχής και του πληρώματος / ενός στενού καιρού-), απόσπασμα από το κεφ. ΚΗ’ 6, σ.235 -της Ινδίκτου βιβλίο, τόμος να λέμε.


4 σχόλια:

Φαίδρα Φις είπε...

τι περίεργη η ιστορία αυτού του βιβλίου!
ευτυχώς, μου το θυμίσατε,το έχω από πέρσι στο κομοδίνο μου-με συντροφεύει στα όνειρα πάντως...- και δεν βρήκα χρόνο να το διαβάσω,είναι και πολύ μεγάλο,ανάλογο βέβαια με το χρόνο που του διέθεσε ο δημιουργός του...

χαίρετε

tsiailisworld είπε...

καλέ!!!
θρήσκοι έρχονται εδώ;;;;;;
τότε να το ξανασκεφτώ :)

Ανώνυμος είπε...

"φάγαμε το χόρτο που δηλητηριάζει τη φρόνηση" αγαπητέ

Φαίδρα Φις είπε...

ανησυχώ,είστε καλά?