Χωρίς την ύπαρξη της απειλής, τα όντα θα περιέπιπταν σε ανυπαρξία νοήματος, θα έχαναν την ευκαιρία να δοξασθούν. 'Οπως οι ομηρικοί ήρωες, που κερδίζουν τη δόξα τους τη στιγμή του αφανισμού των. Γι' αυτό η λέξη «εγγύς» είναι η κρισιμότερη του ευαγγελικού λόγου. Διότι η αναβολή για το τέλος του χρόνου, όχι μόνον εκτρέφει τη λησμονιά, αλλά μάς διατηρεί στο αυτό επίπεδο υπάρξεως. Ενώ όλος ο πνευματικός αγώνας γίνεται για την αλλαγή υπαρξιακού επιπέδου.
Αυτή είναι η «στενή πύλη», δια της οποίας «και ο δίκαιος μόλις σώζεται». Ο ευαγγελικός λόγος γίνεται κατανοητός μόνο στο εσχατολογικό επίπεδο. Στο τρέχον επίπεδο, το οποίο διαμορφώνεται μακριά από το «εγγύς», ο λόγος αυτός χάνει τη σωτηριακή του δραστικότητα και γίνεται λόγος έργων. Αλλά τα έργα δεν σώζουν.
'Εχει δίκαιο ο Ιωάννης της Αποκαλύψεως, όταν δραματοποιεί τόσο έντονα και τόσο παραστατικά τη συνειδητοποίηση της ελεύσεως του εσχάτου. Διότι το πέρασμα δεν είναι ευθύ. Η αλλαγή υπαρξιακού επιπέδου επιφέρει κλονισμό, καθόσον κρίνεται εσχάτως η ύπαρξη στο σύνολό της και εκ θεμελίων. Λησμονήσαμε πως το υπάρχειν είναι συγκλονιστική υπόθεση, γεμάτη γοητεία και τρόμο.
Χρήστος Μαλεβίτσης, 27/10/95, από τη συλλογή Οι παράκτιοι άνθρωποι (έκδ. Ευθύνη 2002, σ. 94).
4 σχόλια:
@ Σας εύχομαι αγαπητέ,
Χρόνια καλά κι ευλογημένα.
Χριστός ετέχθη, αντεύχομαι quartier libre.
Χρόνια πολλά και καλά, θείο τραγί, χρόνια πολλά και καλά.
Αγαπητό μακρυνό ουτιδανό και οξυγράφο Τίποτα,
αν ανταπαντήσω "χρόνια πολλά και καλά", κινδυνεύω να κακοχαρακτηριστώ από το ευρύ κοινό πως δεν συμμερίζομαι το πένθος για τον θάνατο του δεκαεξάχρονου.
Βλέπετε τα παιδιά κάψανε το χριστουγεννιάτικο δέντρο δηλώνοντας πως δεν θα περάσουμε καλά χριστούγεννα φέτος, την χρονιά του merry crisis and a happy new fear (όπως γράφηκε στους τοίχους) και δεν κατάλαβαν πως επειδή ακριβώς κάψανε επιτέλους το ψεύτικο αυτό δέντρο γι' αυτό εμείς οι υποψιασμέμενοι της εκκλησιαστικής εμπειρίας θα αναζητήσουμε και πάλι μόνον τα αυθεντικά χριστούγεννα να ζήσουμε.
Την ειρωνεία μου, άλλωστε, για την γιορτινή φορεσιά της πόλης άπλωσα σε σχόλιο εδωδά ήδη την 25η Νοεμβρίου, όταν στήνονταν κιόλας οι πλεκτάνες για την καταναλωτική βουλιμία του λαού αυτού να γιορτάσει δήθεν χριστούγεννα. Ενός λαού διεφθαρμένου πια ως το μεδούλι (γιατί να το κρύβουμε) για ένα κινητό απεριορίστου χρόνου ομιλίας και τα συναφή. Κυβερνώντων και κυβερνωμένων, λέω.
Γύρισα χθες από τη δουλειά, κατάκοπος, μάζεψα τα βρώμικα ρούχα, έβαλα πλυντήριο, άπλωσα την μπουγάδα και ανασκίρτησα κατά το βραδάκι που με ρημαγμένη πλέον την ψυχή είκοσι μέρες τώρα, θα κρυβόμουν επιτέλους τα ξημερώματα σε ένα μικρό εκκλησάκι για να γευτώ το δεύτε ίδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός... Κατόπιν η θεία λειτουργία. Το λατρευτικό κείμενο της αρχαίας εκκλησίας που ακόμη τελείται στις μέρες μας κάθε Κυριακή και σχόλη στα κατά τόπους ναΰδρια όλης της οικουμένης, δύναται να επιφέρει την κάθαρση στους μετέχοντας, κάθαρση ομόλογη της αρχαίας τραγωδίας, αφού το τελούμενο πάθος αφορά το σταυροαναστάσιμο γεγονός της εν σαρκί φανέρωσης ενός Θεού. Ιδίως η στιχομυθία κορυφαίου και χορού γύρω από την λεγόμενη ευχή της αναφοράς. Ποιήμα κορυφαίο δραματουργίας ες αεί.
Εύχαρις από αυτήν την ορθρινή και την κύκλοθεν κατ' οίκον έπειτα τράπεζα
σάς φιλώ
ελαφρά κοκκινισμένος για την παρέμβαση.
Κι είναι ήδη απόγιομα που γράφω.
Δημοσίευση σχολίου