εύθραυστο και αφανέρωτο

Βάρκιζα τέλος*

Κάποτε κι ο χαβαλές δαγκώνει. Κάποτε το βούλιαγμα της χώρας στην επιθεωρησιακή πλευρά της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και της τέχνης σκοτεινιάζει. Κάποτε ο κούφιος συγκρουσιακός λυρισμός «εξοστρακίζεται» στην πραγματικότητα. Δεν λέω, χαριτωμένο να διακόπτονται θεατρικές παραστάσεις (φευ, με την ενθάρρυνση των ίδιων των λειτουργών της, λες και η τέχνη έχει πάρει διαζύγιο από την πραγματικότητα, λες και η τέχνη είναι κορδέλα περιτυλίγματος της επικαιρότητας) ή να στολίζεται με σκουπίδια το χριστουγεννιάτικο δέντρο (συμβατική απομυθοποίηση ενός συμβατικού εθίμου), αλλά τι συμβαίνει όταν τα καλάσνικοφ και οι επιθετικές χειροβομβίδες διακόπτουν τη βραδινή σιγαλιά στα «εξεγερμένα» Εξάρχεια;

[...]

Ας συναισθανθούμε όλοι, μεσήλικες (ενοχικοί και απενοχοποιημένοι από μεταπολιτευτικά σύνδρομα), νέοι (κι αυτοί που διαδήλωσαν κι αυτοί που βγήκαν εκτός εαυτού κι αυτοί που κουράστηκαν αντί για παιδεία να χάφτουν απραγματοποίητες μεταρρυθμίσεις ή ετοιμοπαράδοτες εξεγερσιακές παπαρδέλες), κυρίως όμως το σιωπηλό πλήθος, ότι ο δημόσιος χώρος, ο κοινός βίος, οι θεσμοί είναι αδιαπραγμάτευτα αγαθά πέραν των κομμάτων, των ιδεολογικών συρμών και της κρίσιμης επικαιρότητας -είναι κάτι βαθύ, σάρκα εκ της σαρκός μας, κάτι συλλογικά προσωπικό, εξ ου και εύθραυστο και αφανέρωτο.

Γράφει ο Μισέλ Φάις, στις ΕΝ-ΣΤΑΣΕΙΣ της χθεσινής (7-1-09) Ελευθεροτυπίας. Με αστερίσκο δίνει ο ίδιος σύνθημα από τους τοίχους των Εξαρχείων. (Ολόκληρο και στο Σημείο Βρασμού του).

*

Από την άλλη υπάρχει κι αυτό εδωδά και κοάζει. Ας το αποκαλέσω δημοσιογραφική αποκάλυψη.