Είναι δυνατόν η αγάπη, που αποζητούμε, να συγχέεται με κάποια εγωκεντρική και επομένως συναισθηματική κίνηση προς κάποιον άλλο; Να βιώνεται γενικά ή αόριστα ως μια αναγκαία ή χρήσιμη επαφή με κάποιον; Είναι δυνατόν αγάπη -πόσο μάλλον η συζυγική- να μην είναι ένας συγκεκριμένος και επώδυνος τρόπος καθημερινής κι όμως ουράνιας ζωής; Κάτι, εν τέλει, τελείως άλλο από συναισθήματα και κουραφέξαλα...Είπα σ' αγαπώ κι απομακρύνθηκα…
4 σχόλια:
είσαι τρελός
Είναι δυστυχώς δυνατόν να μην είναι ένας συγκεκριμένος θυσιαστικός τρόπος επαφής με τον άλλο. Νομίζω ότι την αγάπη έχουμε πάψει να τη βλέπουμε γύρω μας. Γίνεται σιγά σιγά κάτι ασαφές κι άγνωστο. Η σχέση ταυτίζεται με το σεξ, το σεξ με την εγγύτερη μορφή της ψυχικής απόστασης και το μόνο που βιώνει κάποια στιγμή στη ζωή του ο σύγχρονος άνθρωπος είναι το θάμπος του έρωτα σε τρυφερή ηλικία. Στη συνέχεια το ερμηνεύει ως (παιδιάστικο) ενθουσιασμό που δυσχεραίνει το ανέναο κυνήγι του σεξ, οπότε κι αυτός ξεθυμαίνει και χάνεται. Η αγάπη είναι ένα περίεργο ζώο που εξαφανίστηκε μετά την καταστροφή του βιότοπου στον οποίο ευδοκιμούσε και την γιγάντωση των μεγαλουπόλεων.
Εγκαρδίως
ο φίλος σας
Τί ακριβώς σε ενόχλησε ανώνυμε;
Μ' αρέσει η τελευταία σου φράση ποετάστρε. Το σεξ, έλεγε ο σεβαστός μου π. Μιχαήλ Καρδαμάκης, σε νεαρή ηλικία είναι φωτιά που καίει, αντίστοιχο της κατάστασης με τα παιδαρέλια στους δρόμους. Κάποιοι ενθουσιάστηκαν και έβλεπαν αναστάσιμη χαρά στα πρόσωπά τους (Αρανίτσης), άλλοι (Γιανναράς) απορούσαν για το ποιός ευθύνεται που τα παιδιά αυτά πριν τα δεκαπέντε τους γινήκανε "κίνημα" - σώμα που απαιτεί... Την απάντηση έδωσαν τα ίδια τα παιδιά που όταν τα κύκλωναν τα ματ, ή τα έσυραν σε κάποιον όροφο της ασφάλειας έβαζαν τα κλάματα, έκλαιγαν και ζητούσαν τη μαμά τους.
Οι σχέσεις μaς καίνε.
Thanks για το αλισβερίσι.
Ο ίδιος
τα συναισθήματα είναι κουρουφέξαλα;
Δημοσίευση σχολίου