«Τη δικαιοσύνη πρέπει να την παίρνουμε στα χέρια μας. Από εκεί κρίνεται η δύναμη και το διαμέτρημά μας. Στην ικανότητά μας να θέτουμε όρια. Το ανώτατο όριο της ζωής και του θανάτου το είχαμε παραχωρήσει στον 'Θεό', στο ακίνδυνο ομοίωμά του, τον συγγραφέα που εξοστρακίζει στο όνομα όλων μας το κακό από τη ζωή στη λογοτεχνία. Γιατί όλοι τρέμουν τον απόλυτα πρακτικό άνθρωπο, τον δήμιο, τον μοναδικό άνθρωπο με θεϊκές ιδιότητες. Ο δήμιος ξεχωρίζει παντού κι οι πάντες υποκλίνονται πάντοτε σ' αυτόν. 'Ολοι οι υπόλοιποι είναι μια ασήμαντη μάζα ψοφοδεών. Οι μεγάλοι άνδρες κρίνονται από την αποφασιστικότητά τους για διάκριση. 'Οταν είναι πραγματικά ισχυροί, τίποτε δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο σε αυτό», μού έλεγε ο Γολιάθ, κι εγώ τον άκουγα σαν υπνωτισμένος, πάνω από το ματωμένο πτώμα του δημάρχου, με το εργαλείο του φόνου ακόμα στο χέρι.
Ο πρωτοεμφανιζόμενος Σπύρος Γιανναράς από το διήγημα "Ο Φατσέας", στον τόμο Ο λοξίας (έκδ. 'Ινδικτος, Αθήνα 2008, σ. 68).
αφιερωμένο στο Λενάκι
που μού το δώρησε για την γιορτή μου στην αρχή του μήνα
και ρωτάει αν το διάβασα
που μού το δώρησε για την γιορτή μου στην αρχή του μήνα
και ρωτάει αν το διάβασα
2 σχόλια:
Ειλικρινά δεν βγάζω κάποιο νόημα από το απόσπασμα.
Από μια αίσθηση αυτοδικίας, που ερμηνεύει την ικανότητα απονομής δικαιοσύνης ως ικανότητα τοποθέτησης ορίων, στο ακίνδυνο ομοίωμα του «Θεού», τον συγγραφέα, και στην αντιπαραβολή του με τον πρακτικό άνθρωπο, τον δήμιο, με την ικανότητα διάκρισης… καταλήγουμε σε έναν φόνο…τι γίνεται;!
Πάμε καλά παιδιά;
Ανώνυμε δεν έχεις παρά να ανατρέξεις στο ίδιο το κείμενο. Ολόκληρο. Ο δρόμος μέχρις εκεί είναι όλος δικός σου. Ωστόσο το απόσπασμα είναι χαρακτηριστικό της γραφής του νεαρού συγγραφέα, που δεν ανήκει στους ευπώλητους και τους εύπεπτους. Η γραφή του ξεδιπλώνεται από τη δεύτερη ίσως ανάγνωση. Οι νηφάλιοι τ' αρπάζουν με την πρώτη.
Δημοσίευση σχολίου