Είχα εντολή να σε σκοτώσω. 'Ηταν εντολή εκείνων, των ανθρώπων που δεν σε κατάλαβαν. Χειρότεροι από τους δολοφόνους. 'Ησουν διαφορετικός, ήσουν «ασύμμετρος», παράπλευρος. 'Ησουν ελεύθερος.
Με περίμενες, το περίμενες. Το επεδίωκες, σχεδόν. Αυτό ήταν το μόνο τέλος. Με κόντραρες, με διεκδίκησες, με πολέμησες. 'Ηθελες να καταλάβω. 'Ηθελες ο άνθρωπος που θα σού χάριζε τη ζωή –για σένα πια αυτό ήταν ο θάνατος, ζωή-, ήθελες ο άνθρωπος αυτός να σε καταλάβει. Να σε αγαπήσει.
Το κατάφερες.
Αλέξης Σταμάτης, από το «Παιδί για τα θελήματα», το πρώτο μονόπρακτο της Γένεσης (έκδ. Σοκόλη, Αθήνα 2009, σ. 19) που παίζεται αυτόν τον καιρό στο Θέατρο Χώρα.
------
Στο τίτλο δυό λεξούλες - στίχος από την 'Ερημη Χώρα του 'Ελιοτ, απόσπασμα που ενσωματώνει στο έργο του ο Σταμάτης.
4 σχόλια:
Λίγο τετριμμένη δεν είναι η ταύτιση του διαφορετικού με την κατ' εξοχην ελευθερία; 'Η μ' άλλα λόγια η δικαιολόγηση της μοχθηρίας έναντι του άλλο με το επιχείρημα της μειονεξίας έναντι της αλλότριας ελευθερίας; Δεν μπορεί να είσαι «ξένος» κι εξίσου χαμένος ή ανερμάτιστος με τον θύτη σου; Ο θάνατος είναι μια παράλογη εκμηδένιση του κόσμου, λέει ο Αλεσσάντρο Μπαρίκο στο τελευταίο του «Ιστορία σαν παραμύθι». Οχι κατ' ανάγκη ένα ζήτημα ελευθερίας.
Δεν έχω σε μεγάλη εκτίμηση τον Σταμάτη. Μετά το πρώτο μυθιστόρημα και το Μπαρ Φλωμπέρ ανέβηκε σε δυσθεώρατα για μένα ύψη καβαλώντας ένα τεράστιο καλάμι...
Σας ασπάζομαι
Το έργο δείχνει έναν υψηλόβαθμο στην πρώτη γραμμή (Ιράκ) στρατιωτικό που αναλαμβάνει ειδικές αποστολές και κάποια στιγμή -προφανώς επειδή "πράττει" κάπως πιο ελεύθερα, ίσως και ακατανόητα για τους εντολείς- οι ανώτεροι εκ των μετόπισθεν (εντολείς) στέλνουν κάποιον για να τον καθαρίσει. Το έργο ξεκινάει από το σημείο που στέλνεται κάποιος να καθαρίσει τον ήρωα που -όπως περιγράφει στο ως άνω απόσπασμα- καθάρισε κι ο ίδιος παλαιότερα τον δικό του δάσκαλο... σ' αυτήν την ιδιότυπη ελευθερία. Δεν ξέρω, αλλά μάλλον χρειαζόμαστε και κάποιον να τραβήξει μιάν καθ' ύψος οδόν με "ρήμα γενναίον" που λέει κι ο Διόνυσος στο 97 των Βατράχων. Θα δούμε πού θα οδηγηθεί ο καθείς με την γραφή του. Αντιχαιρετώ (μετά το απόδειπνον).
Ο ίδιος .
H βασική πλοκή που περιγράφεις μοιάζει ξεπατικοσούρα από την Καρδιά του Σκότους του Κόνραντ, αυτό το μεγάλο μεταφυσικό μυθιστόρημα για το κακό. Δεν φαίνεται να προσπαθεί να κρύψει ούτε τα ίχνη του ο Σταμάτης. Μου αρέσει η τελευταία σου πρόταση. Συμφωνώ και επαυξάνω. Χρειάζεται και κάποιος που να πιστεύει στο ελάχιστο ό,τι μπορεί να υπάρξει κάτι που να στέκεται σε κάποιο ύψος πάνω από το κεφάλι του (το οποίο συνήθως παίρνουμε για την κορυφή του κόσμου).
Την πολύ καλημέρα μου
Καλημέρα ποετάστρε.
Ο Σταμάτης -μάλλον έλκουμε την καταγωγή από το ίδιο ορεινό χωριό της Γορτυνίας, αν αληθεύει μία του παλαιά καταχώρηση στο πρώτο του blog- αναφέρεται στο έργο που σημειώνεις του Κόνραντ και την αντίστοιχη ταινία του Κόπολα. Δηλώνει την αναφορά στο πρόγραμμα και η σκηνοθέτιδα της παράστασης Αύρα Σιδηροπούλου.
Παρθενογένεση στη λογοτεχνία ίσως να μην υπάρχει. Ο καθείς και τα έργα του. 'Εχουμε όμως δρόμο πολύ. Στη γραφή. 'Ολοι μας.
Χάρηκα την απόκρισή σου.
Φίλος σου
εγώ.
Δημοσίευση σχολίου