όλο ευλάβεια, συγχέομαι στο βράχο σου και παντού πληγώνομαι απ' τη σκληράδα σου

[...]

Δώσε, Θεέ μου, στον καθέναν το δικό του θάνατο,
δώσε στον καθέναν το θάνατο που γεννήθηκε από την ίδια του τη ζωή
όπου έμαθε την αγάπη και τη δυστυχία.

Γιατί εμείς δεν είμαστε παρά η φλούδα, το φύλλο,
μα ο καρπός που είναι στο κέντρο του όλου
είναι ο μεγάλος θάνατος που φέρει ο καθένας μέσα του.

Είναι για αυτόν που τα νέα κορίτσια ανθίζουν,
και τα παιδιά ονειρεύονται να μεγαλώσουν
κι οι έφηβοι εκμυστηρεύονται στις γυναίκες
μιάν αγωνία που κανείς άλλος δεν καλωσορίζει.
Είναι για αυτόν που διαρκούν όλα τα πράγματα αιώνια
ακόμη κι αν ο χρόνος έσβησε την ανάμνηση,
κι οποιοσδήποτε στη ζωή του πολεμά να δημιουργήσει,
κλείνει μέσα του τούτο τον καρπό ενός σύμπαντος
που άλλοτε τον δροσίζει και άλλοτε τον ζεσταίνει.

Μέσα σε τούτο τον καρπό μπορεί να εισέλθει όλη η θέρμη
των καρδιών κι η λάμψη η λευκή των σκέψεων·
μα ήρθαν άγγελοι σα νεφέλη πουλιών
κι όλοι οι καρποί ήταν ακόμη άγουροι.

Κύριε, είμαστε πιο φτωχοί κι από τα άμοιρα τα ζώα
που, αν και τυφλά, αποτελειώνουν τον αληθινό τους θάνατο. (σσ. 30-31)

[...]

Οι φτωχοί είναι σιωπηλοί σαν πράγματα,
κι αν έρμαια των δρόμων μιά εστία τούς υποδεχτεί
παίρνουν μια θέση ταπεινά σαν πρόσωπα οικεία
κι ανακατεύονται στις ακαθόριστες σκιές του σκηνικού,
σβήνοντας στη λησμονιά σαν εργαλεία παρατημένα. (σ. 46)

[...]

Κι οι άνθρωποι υποδουλωμένοι σε μιάν επιστήμη κίβδηλη
πλανιούνται, έχοντας χάσει το ρυθμό της ζωής
κι επειδή ρίχνονται σε θορύβους το ίδιο μάταιους
αποκαλούν πρόοδο το χνάρι που αφήνουν σαν το γυμνοσάλιαγκα. (σ. 48)

Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε, Το βιβλίο της φτώχειας και του θανάτου [1903] (μτφρ. Β. Παπαγεωργίου εκ της γαλλικής μτφρ. του Αρ. Αντάμωφ, έκδ. 'Ινδικτος, Αθήνα 2008).

Aποσπάσματα από το ίδιο βιβλίο εδωδά αλλά και εδώ. Στόν τίτλο το δίστιχο είναι παρμένο από την σελίδα 26.