για τον άγιο Φραγκίσκο της Ασίζης

[...]

Μα αν υπάρχει ακόμη μιά φωνή να τούς υπερασπιστεί [τους φτωχούς]
κάνε να ηχήσει ψηλά, Θεέ μου, και ν' ακουστεί.

Πού είναι, λοιπόν, εκείνος που θα ήξερε ν' αντλήσει τη δύναμή του από τη μεγάλη ένδεια
πέρα απ' τον καιρό κι από κάθε κατοχή,
εκείνος που θα τολμούσε να ξεντυθεί στη δημόσια πλατεία
και να προχωρήσει γυμνός αψηφώντας τον επίσκοπο;
Πού είναι εκείνος που αγαπούσε απ' όλους πιο πολύ,
ο ξυπόλητος αδελφός των ζώων του αγρού
που ήξερε να βλέπει την αιωνιότητα στο καθετί;

Δεν ήταν σαν αυτούς που παράλυτοι από την κούραση
βλέπουν την ελπίδα να φεύγει ολοένα μακριά τους.
Διάβαινε τους κάμπους μιλώντας στα λουλούδια
όπως μιλά κανείς σ' αδέλφια.
Μιλούσε για τον ίδιο και για ό,τι έβλεπε
για να μπορεί ο καθένας να μοιράζεται τη χαρά του
κι η φωτεινή καρδιά του διαχεόταν δίχως όρια
και τίποτα δεν ήταν αρκετά ευτελές για την αγάπη του.

Ερχόταν από το φώς και πήγαινε σ' ένα φώς μεγαλύτερο
όλο χαρά ήταν το κελλί του.

Πού χάθηκε, το πλάσμα το φωτεινό, ο ακτινοβόλος της αγάπης;
Και γιατί οι φτωχοί που δεν έχουν παρά μόνο την ελπίδα να τούς οδηγεί
δεν βλέπουν πια το φανό του πέρα μέσα στη νύχτα;

Είθε να υψωνόταν μες στο λυκόφως τους
εκείνος, ο εσπερινός αστέρας της μεγάλης ένδειας.-

Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε, Το βιβλίο της φτώχειας και του θανάτου [1903] (μτφρ. Β. Παπαγεωργίου εκ του γαλλικού του Αρ. Αντάμωφ, έκδ. 'Ινδικτος, Αθήνα 2008, σσ. 50-51).