[...]
Η βιαιότητα των συναισθημάτων που είχε νιώσει τού είχαν προκαλέσει ένα αίσθημα εξαντλημένης γαλήνης. Μέσα σε ένα σύντομο απόγευμα είχε βυθιστεί στον τρόμο και την απόγνωση, και τώρα έβρισκε ανακούφιση στην πίστη ότι η ζωή δεν τού έκρυβε άλλα μυστικά: ούτε και ο θάνατος!
Καθόταν πλάι στο πτώμα και σκεφτόταν, σκεφτόταν πολύ έντονα, σκεφτόταν πολλά καινούργια πράγματα. 'Εμοιαζε σαν να είχε ξεφύγει εντελώς από τον εαυτό του. Οι παλιές του σκέψεις, πεποιθήσεις, προτιμήσεις και αντιπάθειες, όσα σεβόταν και όσα αποστρεφόταν είδαν επιτέλους το αληθινό φως! Φαίνονταν ποταπά και παιδαριώδη, ψεύτικα και γελοία. Ξεφάντωνε με τη νέα σοφία ενώ καθόταν πλάι στον άνδρα που είχε σκοτώσει. Λογομαχούσε με τον εαυτό του για όλα τα πράγματα του κόσμου, με εκείνο το είδος διεστραμμένης διαύγειας που παρατηρούμε σε κάποιους τρελούς.
[...]
Τζόζεφ Κόνραντ, 'Ενα προκεχωρημένο φυλάκιο της προόδου (μτφρ. Γ. Λαμπράκος, έκδ. 8, σσ. 52-53).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου