αεί τας αισθήσεις συνάγων είσω

Εβδόμης δε ημέρας εκεί ο μέγας ενδιατρίψας, προς τα οικεία ήδη αύθις ανθυπενόστησεν [=επέστρεψε]· εν οις αεί τας αισθήσεις συνάγων είσω παρεσκεύαζε νεύειν, ως εν πλείονι γαλήνη τούτον εν μέσω θορύβων ή τους εν ερήμω όντας διατελείν [=εκεί, πάντοτε εφρόντιζε να συγκεντρώνη εσωτερικώς τις αισθήσεις του, ώστε και εν μέσω θορύβων να έχη περισσοτέρα γαλήνη από τους διαμένοντες στην έρημο].

*

Έτερος δέ τις ανήρ [...] εκ της παραλίου χώρας Καλαμάτας ορμώμενος [...]· πολλώ δε πλείω τοις την Καλαμάταν οικούσιν.

*

λίαν ερασιχρήματος ών και λημμάτων αισχρών εκτόπως ηττώμενος [=ήταν πολύ φιλοχρήματος (ενν. ο κουβικουλάριος φοροεισπράκτωρ) και υπερβολικώς εδέχετο άνομες δωροδοκίες].

*

εν χρεία ποτέ καταστάς ελαίου, τω ιδίω υπηρέτη επέσκυψε [=έδωσε εντολή] καταλαβείν προς τάχος [=να μεταβή γρήγορα] το της μονής εργαστήριον, εν ώ ειώθασι [=όπου συνηθίζουν] συντρίβεσθαι των ελαιών οι καρποί και οργάνοις τισί και λίθου βάρει το έλαιον εκπιέζεσθαι, και κενήν υδρίαν ελαίου πληρώσαι.

*

[...] θυμήρης δ’ όμως Θεώ ο σκοπός και του ορθού λόγου εχόμενος· ίνα γαρ μη λάθη των μετά ταύτα χρόνων και εξίτηλα τω χρόνω γένηται τα ουτωσί τερατουργηθέντα, δυνάμει του εν σοι ενοικήσαντος αγίου Πνεύματος και ίνα έτι και επίδηλος είη και αυτοίς τοις μη ειδόσιν η ση προς Θεόν οικείωσις και παρρησία, τούτο παρ’ ημίν επινενόηται [...]

[=ευάρεστος δ’ όμως είναι στον Θεό ο σκοπός, και τον ορθό λόγο υπηρετεί. Διότι, για να μη παραμείνουν άγνωστα στους μεταγενεστέρους χρόνους, και ξεθωριάσουν από τον χρόνο, τα κατ' αυτόν τον τρόπο θαυματουργηθέντα με την δύναμι του ενοικήσαντος σε σένα [ενν. Νίκωνα] αγίου Πνεύματος, και ακόμη για να γίνη φανερή, και σ’ αυτούς που δε γνωρίζουν, η δική σου [ενν. Νίκωνα] προς Θεόν οικείωσις και παρρησία, επινοήθηκε από μάς αυτή η γραφή].

Βίος και Πολιτεία και μερική θαυμάτων διήγησις του Οσίου Νίκωνος του Μετανοείτε (νεοελ. απόδ. Γ. Κατσούλα, έκδ. Τήνος, Αθήνα 1997, σ. 147, παραγρ. μ΄ 38-42, σσ. 185, 187, παραγρ. νς΄ 2-4, 21-22, σ. 193, παραγρ. νη΄ 19-20, σ. 237, παραγρ. ξζ΄ 10-14 και σ. 247, παραγρ. οζ΄ 42-48).