Κεφ. ΙΓ΄. Στόχος όλων των κοινωνικών δυνάμεων της καταναλωτικής κοινωνίας του 21ου αιώνα είναι ακριβώς «η πάχυνση της καρδίας» των λαών της οικουμένης. Δυσπιστία, απιστία αλλά και επιθετικός μηδενισμός κατατρώγουν τις ψυχές και ακινητούν όλες τις πνευματικές δυνάμεις των ανθρώπων ώστε να ζούν χωρίς να συνειδητοποιούν τον ιερό σκοπό του βίου και χωρίς να κατορθώνουν να αποκρυπτογραφήσουν διά του Θεού το καταλυτικό, αδυσώπητο αίνιγμα του θανάτου ως εσχάτου καθήκοντος του Ανθρώπου. [...]
*
Κεφ. ΚΒ΄. Ο λόγος περί των ολίγων που συγκροτούν την μερίδα των εκλεκτών, αυτών που θα εισέλθουν στην βασιλεία του Θεού, αντηχεί βαρύς, καταθλιπτικός, σχεδόν απάνθρωπος.
Βέβαια, όσοι κλητοί δεν ανταποκρίνονται στην θεϊκή πρόσκληση, είναι σωστό να μην συμμετάσχουν στους θεϊκούς γάμους αλλά ένας δυσερμήνευτος πόνος τούς περιβάλλει, ο τυφλός, σχεδόν ενστικτώδης πόνος του τετελεσμένου. Πρόκειται για τον σπαραγμό του ανθρώπου καθώς νιώθει να εκπίπτει από την τροχιά που τού χάραξε ο Δημιουργός του.
Πέρα από τα όρια του κόσμου αυτού δεν υπάρχει μετάνοια -ίσως επειδή έχει εξαντληθεί ο ανθρώπινος χρόνος. Αυτό το πάγωμα, η αδράνεια της Δημιουργίας όλης συγκλονίζει. Εξάντληση της Ιστορίας. Άπνοια. Μή-Χρόνος.
Η προετοιμασία των γάμων Θεού και Ανθρώπου είναι η επίγεια ζωή, η επικράτεια του Χρόνου. Η άλλη ζωή, η άχρονη πλέον, είναι η επικράτεια του Θεού. Είμαστε σκιές μέσα στον χρόνο, σκιές βιαστικές, φευγαλέες, καμιά χαρά δεν μπορεί ν’ αντέξει τέτοιον σπαραγμό του όντος που κατευθύνεται στον θάνατό του, στον προθάλαμο της άλλης ζωής, εκείνης που προγεύονται μονάχα όσοι, έχοντας κατανικήσει το φάσμα του κόσμου ετούτου, πιστεύουν στην υπέρβαση της θνητότητάς τους, της χρονικότητας, της φθοράς τους. Το γήρας ακριβώς προειδοποιεί για όλα, οξύνοντας την οδύνη της εγκοσμιότητας, της μετάβασης προς μια «περιοχή» που επιβλέπει μόνο η πίστη, ποτέ η γνώση.
Ανάγκη, λοιπόν, τραγική να κατανικηθεί η εξουσία της λογικής, να εισέλθει ο άνθρωπος σε κατάσταση μετα-λογική, να ζήσει πλέον ως ον μετα-λογικό, για να κατορθώσει, διά της πίστης, να επιζήσει μετά θάνατον. Πάλιν και πολλάκις, ενώπιον του μυστηρίου του θανάτου, υπάρχουμε. Και ο χρόνος καταντά μιά βίωση οδυνηρή, πικρή και αφόρητη. Ο θάνατος αποκαλύπτεται ως γεγονός «λογικό». Το γήρας όμως, όχι. Είναι η κατάχρηση του χρόνου.
Κώστας Τσιρόπουλος, Ανάγνωση του Κατά Ματθαίον Ιερού Ευαγγελίου (έκδ. Ο Μικρός Αστρολάβος, Αθήνα 2007, σσ. 41, 66-68).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου