[...] Ὁ μοναχός ἀναχωρεῖ ἀπό τόν κόσμο καί καταφεύγει στήν φύση. Τό φυσικό περιβάλλον γίνεται τό σπίτι του. Τά Μοναστήρια κτίζονται στίς πιό ὡραῖες, τίς πιό παρθένες καί τίς πιό ἀπομονωμένες τοποθεσίες μέ τοπικά ὑλικά (πέτρα, ξῦλο, κ.λ.π.), ἐνῶ ἡ στενή σχέση πού ἀναπτύσσει μέ τήν φύση ὁ μοναχός τοῦ δίνει τήν δυνατότητα νά ἐντάσσει ἁρμονικά τά μοναστηριακά κτίσματα στό περιβάλλον. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ἡ Ἱερά Μονή τοῦ Ἁγίου Διονυσίου, ἡ ὁποία κτισμένη πρίν 500 περίπου χρόνια ἀπό τόν ἱδρυτή της Ἅγιο Διονύσιο τόν ἐν Ὀλύμπῳ, σέ τοποθεσία μοναδικῆς ὀμορφιᾶς στό φαράγγι τοῦ Ἐνιππέα, μέ τοπικά ὑλικά, πέτρα καί ξῦλο, εἶναι ἕνα ἀρχιτεκτονικό μνημεῖο ἁρμονικά καί ἰδανικά ἐντεταγμένο στό φυσικό περιβάλλον καί ταυτίζεται ἀπόλυτα μ’ αὐτό ἀποτελώντας ἀναπόσπαστο μέρος του. Σάν νά φυτρώνη ἕνα δένδρο. Σάν νά διαμορφώνεται μιά ἡφαιστειογενής σχηματική ποικιλία [...].
Μάξιμος Κυρίτσης, καθηγούμενος Μονής Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω (απ' εδωδά ειλημμένο). Εναγωνίως, ο ίδιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου