«Το πολιτικώς ορθόν είναι η αστυνομία της σκέψης. Τις περισσότερες φορές είναι εσωτερικευμένη. Σου απαγορεύει να πεις αυτό που πιστεύεις πως είναι αλήθεια, αν αυτή η αλήθεια δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που θα θέλαμε να είναι ή σε αυτό που θα έπρεπε να είναι βάσει της κυρίαρχης σκέψης, βάσει του πολιτικώς ή ηθικώς ευκταίου». Τον ορισμό τον δανείζομαι από τον Γάλλο φιλόσοφο André Comte - Sponville.
[...]
Το «πολιτικώς ορθόν» οδηγεί σε ένα είδος πρωτογενούς βλακείας, διότι πολύ απλά αναιρεί τη σκέψη προϋποθέτοντάς την. Η σκέψη στηρίζεται στην αμφιβολία. Και κάθε φορά που την αμφιβολία την υποκαθιστούν βεβαιότητες η σκέψη καταργείται. Ακόμη κι αν αυτές οι βεβαιότητες είναι παράγωγα σκέψης, μιας σκέψης που έχει γίνει και έχει σταματήσει προ πολλού να γίνεται, διότι είναι κατασταλαγμένη.
*
[…] H απολυταρχία της πολιτικής ορθότητας επιβάλλεται ως ιερό ταμπού. Οι ίδιοι που υποτίθεται πολέμησαν την εκκλησία έχουν ενεργοποιήσει τον σκοταδισμό της ενιαίας σκέψης. Και δεν μιλώ για τους φτηνούς επαγγελματίες που σε σέρνουν στα δικαστήρια αν τολμήσεις να αναρωτηθείς μήπως είναι θέμα πολιτισμικής διαφοράς το γεγονός ότι στο Ισλάμ δεν έχει καταργηθεί η θανατική ποινή. Μιλώ για τους καλοπροαίρετους, πλην όμως αφελείς προοδευτικούς, οι οποίοι επειδή έχουν κλείσει τους λογαριασμούς τους με τον χριστιανισμό αρνούνται να τον αποδεχθούν ως στοιχείο της ευρωπαϊκής πολιτισμικής ταυτότητας. Γιατί η ανεξιθρησκία δημιουργήθηκε σε χριστιανικό περιβάλλον και όχι αλλού; Ερώτηση κρίσεως κι αυτή.
Υπάρχει μια προοδευτική αλαζονεία, η οποία θυμίζει τον βολταιρικό Καντίντ. Ο κόσμος μας είναι υπέροχος, είναι ο καλύτερος δυνατός. Δεν αντιλέγω. Γι' αυτό και δεν θέλω ούτε να τον ανατρέψω ούτε να τον καταστρέψω. Ο Καμύ είχε ζήσει τον Β΄ Παγκόσμιο όταν έγραφε ότι το ζήτημα είναι πώς θα συντηρήσουμε τις αξίες του πολιτισμού μας. Είχε ζήσει τη φρίκη και βίωνε το προσωπικό του δράμα με τον πόλεμο στην Αλγερία. Για να το θέσω διαφορετικά: από την Ντοκουμέντα προτιμώ τον Άγιο Πέτρο της Ρώμης και τον Γκόγια. Αυτά τα τελευταία, τουλάχιστον, δημιούργησαν τα πολιτισμικά μου αντισώματα. Με έμαθαν να βλέπω τον κόσμο και να τον σκέφτομαι.
Η προοδευτική αλαζονεία ισοδυναμεί με πολιτισμική αμνησία. Άσε το παρελθόν εκεί που βρίσκεται, στα αρχεία των ιστορικών, σού λένε. Ο δικός μας κόσμος δεν μοιάζει με κανέναν. Φτιάχνουμε τον καινούργιο άνθρωπο, ο οποίος θα μπορεί ακόμη και να διαλέγει το φύλο του. Μαθήματα διεμφυλικής ταυτότητας παρέδωσαν οι χωριάτες του δικού μας υπουργείου Παιδείας.
Ενας άνθρωπος χωρίς φύση, χωρίς μνήμη, πρώτη ύλη για την προοδευτική απολυταρχία.
*
[...] Με ποια επιχειρήματα μπορεί κάποιος να υπερασπίζεται τα σύνορα σε έναν κόσμο όπου η κατάργησή τους θεωρείται ως η ύψιστη ηθική αρχή, η τελευταία ενσάρκωση του καλού; Κατάργηση των γεωγραφικών, των πολιτικών, των πολιτισμικών συνόρων, κατάργηση του συνόρου ανάμεσα στο δημόσιο και στο ιδιωτικό, ανάμεσα στο αρσενικό και στο θηλυκό, στην εφηβεία και στην ωριμότητα. Σύνορα πουθενά, γιατί τα σύνορα απαγορεύουν, κλείνουν, περιορίζουν. Είναι συντηρητισμός ή σκέτη οπισθοδρόμηση να τα υπερασπίζεσαι; Οι απαντήσεις που δίνει είναι ένα κράμα θεωρητικών αρχών, εμπειρικών παρατηρήσεων και ιστορικών αναφορών. Συμπυκνώνω και επεκτείνω. Τα όρια διαγράφουν τη μορφή. Χωρίς μορφή δεν υπάρχει ζωή. Η ζωή γεννιέται από τη στιγμή που ένα μέσα ξεχωρίζει από ένα έξω. Η αντίληψη των ορίων, των συνόρων, συνοδεύει την πορεία των πολιτισμών. Η Ρώμη ιδρύθηκε με το χάραγμα ενός κύκλου από τον Ρωμύλο, η Αθήνα και ο ελληνικός πολιτισμός της πόλης-κράτους δεν θα υπήρχαν χωρίς τα τείχη. Η δημοκρατία γεννήθηκε και υπάρχει χάρη στον ορισμό του δικαιώματος του εκλέγειν και εκλέγεσθαι.
Τάκης Θεοδωρόπουλος, "Μετανάστες και καλοκάγαθοι ιθαγενείς", "Η προοδευτική απολυταρχία" και "Εγκώμιο των συνόρων" εν Καθημερινή (01.01.2017, 16.07.2017 και 11.06.2017). Τρία εκτενή αποσπάσματα του γνωστού συγγραφέα αρθρογράφου με κάποιο ενδιαφέρον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου