οράσεις περί τα 1840

Εφόσον δεν απαρνήθηκες τα πάθη σου,

αλλά ο νους πάει αντίθετα προς την αρετή και την αλήθεια,

δεν θα βρείς ευωδιαστό θυμίαμα στον κόρφο σου.*

ΑΡΘΡΟ 1. Ποτέ πόνος σοβαρός έως τα πολύ προχωρημένα γεράματα· τότε, όχι πόνος, αλλά θάνατος, από αποπληξία, στο κρεβάτι, κατά τον ύπνο, χωρίς κανέναν πόνο ηθικόν ή σωματικόν. Κάθε χρόνο, όχι περισσότερες από τρεις ημέρες αδιαθεσίας. Το σώμα, και ό,τι βγαίνει από αυτό, άοσμο.

[...]

ΑΡΘΡΟ 3. Η mentula, σαν το δάχτυλο που δείχνει, ως προς την σκληράδα, και ως προν την κίνηση· τούτο κατά βούληση. Το σχήμα δύο δάχτυλα του ποδιού, ίδιο πάχος. Όμως ηδονή από mentula μονάχα δύο φορές την εβδομάδα.

Stendhal, Θαύματα ή τα Προνόμια της 10ης Απριλίου 1840 (εισ.-μτφρ. Γ.Π. Σαββίδης, έκδ. Λέσχη, Αθήνα 1987, σσ. 21-22, σ. 39 σημ 2.: mentula (λατ.): πέος, κοιν. ψωλή).

*

Πενήντα επτά χρονών ήταν και ο Σταντάλ στις 10 Απριλίου 1840, όταν, σκαστός στην Ρώμη (via Condotti 48) από την πληκτική Τσιβιταβέκια, συνέταξε με απεγνωσμένο κέφι το «παραχωρητήριο δίπλωμα» (brevet) των προνομίων που τάχα είχε εξασφαλίσει από την Θεότητα -τον God, όχι τον Dieu στον οποίο δεν επίστευε- ως δήθεν εγγύηση για «ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά» γεράματα.* Δεν ήξερε πως τού έμεναν μόλις δύο χρόνια ζωής ή ότι σε λιγότερο από έναν χρόνο (15 Μαρτίου 1841) θα πάθαινε την πρώτη του αποπληξία. [...]

* Στο σημείο αυτό, ο Έλληνας αναγνώστης καλείται να κάνει νοερή σύγκριση των ριζικά διαφορετικών συνθηκών στις οποίες ο δεκατετράχρονος Μακρυγιάννης, στα 1811, έκαμε «τις συμφωνίες με τον άγιο». Π.χ. στην περίπτωση του Σταντάλ, δεν υπάρχουν ανταλλάγματα.

Γ.Π. Σαββίδης, “Σημείωμα του μεταφραστή” (ό.π. σ. 9). -Ωστόσο, διατηρώ αμφιβολίες για το ως άνω τελικό συμπέρασμα του καθηγητή. Ο Σταντάλ ζητά περισσότερα, έστω φανταστικά, ανταλλάγματα. Ο ίδιος.


-----
* To αρχικό motto όμως, εκ του Νείλου του Ασκητή (κεφ. 141), απ' εδωδά ειλημμένο.