[...] Ο ποιητής μάς δίνει την απάντηση της κυράς Αφροδίτης, χωρίς προηγουμένως να έχει αναφέρει την ερώτηση του Τανχάουζερ, που προκαλεί αυτή την απάντηση. Μ’ αυτή την έλλειψη, η φαντασία μας κερδίζει έκταση περισσότερο ελεύθερη και μάς αφήνει να εννοήσουμε όλα όσα ο Τανχάουζερ, μπορούσε να πεί και, που θα ήταν ίσως πολύ δύσκολο, να συνοψιστούν σε λίγα λόγια. Παρ' όλη τη μεσαιωνική του απλοϊκότητα και θεοσέβεια, ο παλιός ποιητής βρήκε τρόπο να ζωγραφίσει τα ολέθρια σαγηνεύματα και την αναίσχυντη διαγωγή της κυράς Αφροδίτης.
*Ένας συγγραφέας νεότερος και διεφθαρμένος ήθελε να ζωγραφίσει καλύτερα απ' αυτόν τη φυσιογνωμία αυτού του θηλυκού δαίμονα, αυτής της διαβολογυναίκας, με όλη την ολυμπιακή έπαρσή της και τη μεγαλοπρέπεια του πένθους της, φανερώνοντας μ' όλα ταύτα την ερωτότροπο γυναίκα. Είναι μια εταίρα ουράνια και αρωματισμένη με αμβροσία, είναι μια θεά με τις καμέλιες και σαν να λέμε, μια θεά που τη συντηρούν.
Αν ανατρέξω στις αναμνήσεις μου, ασφαλώς την είχα συναντήσει κάποια μέρα που διάβαινα από την πλατεία Μπρεντά και την είδα να διαβαίνει με βήμα γοργό και χαριτωμένο.
Φορούσε ένα απλούστατο καπελάκι γκρίζο, και ήταν τυλιγμένη από το λαιμό ὠς τις φτέρνες μ' ένα βαρύτιμο σάλι των Ινδιών, που η άκρη του σερνόταν στο λιθόστρωτο. «Δώστε μου τον ορισμό αυτής της γυναίκας», είπα στον ντε Μπαλζάκ που με συνόδευε.
«Είναι μια από εκείνες που τίς συντηρούν», μού απάντησε ο μυθιστοριογράφος. Εγώ υπέθετα ότι ήταν μάλλον δούκισσα. Από τις πληροφορίες ενός κοινού φίλου που συναντήσαμε, μάθαμε ότι και οι δύο είχαμε δίκιο. [...]
Ερρίκος Χάινε, Οι εξόριστοι Θεοί (έκδ. Σμυρνιωτάκης, χ.χ., σσ. 42-43).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου