Ο Ερρίκος Κίτσλερ καθόλου δεν συγκινήθηκε απ' αυτά τα λόγια. Αδερφέ, μού είπε με θλιμένο και ειρωνικό χαμόγελο, μάταιος ο κόπος σου. Αυτά που μού λες, τα έχω όλα μελετημένα με περισσότερη ωριμότητα από σένα και τα έχω όλα γραμμένα στο χαρτί. Έχω περιγράψει στο χειρόγραφό μου με τα πιο ζωηρά χρώματα τη διεφθαρμένη και βδελυρή εποχή της ειδωλολατρείας. Μπορώ μάλιστα, να καυχηθώ πως οι τολμηρές πινελιές μου είναι άξιες να παραβληθούν με τα καλύτερα έργα των Πατέρων της Εκκλησίας.
Απέδειξα πως οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι είχαν πέσει στην κραιπάλη, παρασυρόμενοι από το παράδειγμα των Θεών τους, που, αν πρέπει να τούς κρίνουμε από τα ελαττώματα που τούς φορτώνουν στη ράχη, μετά βίας ήταν άξιοι να περνούν, έστω, και για άνθρωποι.
Το είπα και το τόνισα, πως ο ανώτερος από τους Θεούς, ο ίδιος ο Ζευς, αν τον εξετάσουμε σύμφωνα με τους νόμους του ποινικού κώδικα του Ανόβερου, ήταν δίκαιο να τον στείλουν χίλιες φορές στα κάτεργα, αν όχι στην κρεμάλα. [...]
*
[...] Να το ομολογήσω, κατάντησα να αισθανθώ κι εγώ κάποια βέβηλη συμπάθεια, σ’ αυτά τα λείψανα της ειδωλολατρείας, αυτά τα ωραία αγάλματα που, πολύ πρωτύτερα από τη γέννηση του Χριστού, ανήκαν πλέον, όχι σε μια θρησκεία νεκρή, αλλά στην τέχνη που ζεί αιώνια. Κάποια μέρα, που ανασκάλιζα στη βιβλιοθήκη μου, τα μάτια μου δάκρυσαν, καθώς διάβαζα την υπεράσπιση των ελληνικών ναών γραμμένη από τον Λιβάνιο.
Ο γέρος Έλληνας εξόρκιζε τους θεοσεβείς βαρβάρους με τις πιο συγκινητικές εκφράσεις να προφυλάξουν από την καταστροφή αυτά τα πολύτιμα αριστουργήματα, που το δημιουργικό πνεύμα των Ελλήνων στόλισε μ’ αυτά την οικουμένη. Παράκληση μάταιη! Τα άνθη του έαρος της ανθρωπότητας, αυτά τα μνημεία μιας περιόδου που δεν θα ξανάρθει πια τα εξαφάνισαν για πάντα οι προσπάθειες του εξολοθρευτικού τους ζήλου...
*
[...] Στα αγάλματα και στους ειδωλολατρικούς ναούς, ο χριστιανός δεν έβλεπε μόνο το αντικείμενο μιας κενής λατρείας και μιας μάταιης πλάνης. Όχι, θεωρούσε αυτούς τους ναούς σαν τα φρούρια του Σατανά και πίστευε ότι οι θεοί, που παράσταιναν αυτά τα αγάλματα, έχουν μέσα τους ζωή πραγματική. Κατά τη γνώμη τους, όλοι αυτοί οι θεοί ήταν δαιμόνια.
Ερρίκος Χάινε, Οι εξόριστοι Θεοί (έκδ. Σμυρνιωτάκης, χ.χ., σσ. 11-12, 13-14, 15).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου