θεός ή θνητοί;

Λέξεις ταραγμένες, άγνωστος υπόγειος ρυθμός,

άτι το Ποίημα χτυπάει με την οπλή του το χώμα.

Σε λίγο, οι έμμονες ιδέες μαζί του θα τρέξουν

πετώντας.*

Εκτός απο την εικόνα του κειμένου ποιά μπορεί νά 'ναι τα χαρακτηριστικά του προσώπου της Ποιήσεως;

Στον πόλεμο των ονείρων ποιό θα επικρατήσει, τί; Θεός ή θνητοί; θάνατος ή ζωή;

*

Η μεγαλοσύνη του Ομήρου έγκειται (και) στην ονομασία των πάντων του κόσμου Εκείνου με ανάλογη δικαιοσύνη και ισοτιμία.

*

Πάντα η Ποίηση είναι πιο δυνατή από τον Ποιητή. Όσο ταλαντούχος κι αν είναι δεν μπορεί να υποτάξει πλήρως την Ποίηση. Δεν μπορεί, τελικά, να την υπερβεί. Κάτι περισσεύει.

Εκείνη, πολλαπλασιαζόμενη διαρκώς, κρατάει για τους μεταγενέστερους την αναμέτρηση. Την ίδια αναμέτρηση με τους προηγούμενους «μαχητές» και με τα ίδια αποτελέσματα. Ωσάν η Ποίηση να μην έχει απτό χρόνο. Γράφεται, θαρρείς, για το πριν και για το μετά. Άχρονη - και όμως παρούσα.

*

Κυρίως ο ρυθμός στο Ποίημα. Ά, ο ρυθμός και η μουσική του, πόσους δεν ταλάνισαν! Από καταβολής των γραφών, έπος-ωδές-ελεγείες-μπαλάντες-ρίμες αδελφές της μνήμης-αποσπάσματα νεωτερικά. Ρήματα και ουσιαστικά, επίθετα και αντωνυμίες, μετοχές και μακρινά απαρέμφατα, η Γλώσσα, που αναζητάει απελπισμένα την Επικοινωνία, με όλα τα μόρια και όλα τα λάβαρά της όταν κυριολεκτούν ολοκληρώνοντας τις συγγραφικές προθέσεις. Και ο Λόγος οδεύει, ελπίζω, στο άγνωστο μέλλον πανίσχυρος.

*

Ο ρυθμός, το ρίγος κρατάει όρθιο το Ποίημα· δεν καταρρέει. Ο κάθετος άξονας του Ποιήματος, ανάλογα με το τέμπο που ο Δημιουργός προσδίδει στο κεντρικό του θέμα, χαρακτηρίζει και το αποτέλεσμά του.

Μάρκος Μέσκος, Συνηγορία ποιήσεως (έκδ. Κίχλη, Αθήνα 2015, σ. 14 [~ όπου στην λέξη θνητοί απαιτείται ερωτηματικό και όχι κόμμα ως ετυπώθη], 18, 24, 25. -Το motto εκ του ιδίου, ό.π. σ. 15).