69. Δυό χιλιάδες χρόνια μετά τη γέννηση του θεού της αγάπης, αφού έτσι μετράμε, κάθε χρόνος θα είναι ανθηρός ή δεν θα υπάρξει: Ανθηρός έρως είναι η ζωή!
Ανθηρός, παραπλανητικός, αφού η αγάπη είναι περιπλανώμενος θεός.
Χρηστική, αφού το μόνο μέτρο της αγάπης είναι να αγαπάς χωρίς μέτρο.
Από τον πόθο γεννιέται η αγάπη, είναι η σκληρότητα και το καθημερινό της θαύμα.
Αλλά η αγάπη είναι ικανή για δυό πιο μεγάλα ακόμα θαύματα, και πιο σπάνια:
να γεννά τον πόθο εκεί που δεν θα μπορούσε ποτέ να γεννηθεί μόνος του· και
να μην υπακούει στον πόθο εκεί που δεν πρέπει να νικήσει.
*
48. Το περπάτημα σε ψηλά τακούνια κυρτώνει τους γοφούς και κάνει τους γλουτούς να στρογγυλεύουν θαυμάσια. Ηδονικότατα κυρίως για όποιον τούς κοιτά, αλλά και για όποιον το κάνει, και νοιώθει να τεντώνονται και να παίζουν οι μύες μέχρι την κοιλότητα στη μέση της πλάτης.
Αν ταυτόχρονα σφίγγεις τους κοιλιακούς, τότε το άνθος, τεντωμένο από όλες τις πλευρές από τις φυσικές ζώνες του σώματος, ξυπνά και απολαμβάνει κάθε βήμα σαν ελαφριά διείσδυση. Σφιγμένα καλά γύρω του, τα πέταλα του άνθους μου ανταλλάσσουν φιλιά γύρω από την καρδιά του στόχου του, σε όλη τη διάρκεια των περιπάτων μου.
Αλίνα Ρεγές, Το ημερολόγιο του άνθους μου (μτφρ. Άν. Δαμιανίδη, έκδ. Ποταμός, Αθήνα 2008, σσ. 57, 42).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου