Κοίταξε το βέλος της Μητρόπολης [του Παρισιού]
που ορθωνόταν αλαζονικό από τη γή προς τον ουρανό,
όχι σαν αίνος μα σαν πρόκληση του ανθρώπου στον Ύψιστο...*
[...] Τής μιλούσε ασταμάτητα για τη γοητεία που ασκούσαν επάνω του οι οριζόντιες γραμμές: πως τα μεγάλα επίπεδα ουρανού και γής στο Λινκολνσάϊρ σήμαιναν γι’ αυτόν την αιωνιότητα της θέλησης. Το ίδιο όπως οι κυρτές νορμανδικές αψίδες της εκκλησίας, έτσι όπως επαναλαμβάνονταν, σήμαιναν τα πεισματωμένα άλματα της επίμονης ανθρώπινης ψυχής, χωρίς κανείς να ξέρει πού οδηγούν. Κι όλα αυτά σε αντίθεση με τις κατακόρυφες γραμμές και τις γοτθικές καμάρες οι οποίες έλεγες υψώνονταν προς τα ουράνια, άγγιζαν την έκσταση και χάνονταν στη θεϊκή απεραντοσύνη [...]
Ντέϊβιντ Χέρμπερτ Ρίτσαρντς Λώρενς (1885-1930), Γιοί και εραστές [1912-1912;] (μυθιστόρημα, μτφρ. Γιούρι Κοβαλένκο, έκδ. Καστανιώτης, Αθήνα 1993, σ. 237).
-----
* Το motto εκ του Μ. Καραγάτση, Η μεγάλη χίμαιρα (έκδ. Εστία, Αθήνα 1985, σ. 10).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου