Κάποτε μερικές λέξεις πονούσαν.
Σκανδάλιζαν, προκαλούσαν αντιδράσεις.
Κάποτε η ευπρέπεια της συμπεριφοράς ήταν μέρος
της κοινωνικής συνθήκης και η γλώσσα συμμετείχε
ενεργά στην τήρησή της. Ανήκω στη γενιά αυτή που πρώτη,
αν δεν κάνω λάθος, ταύτισε την ευπρέπεια με την υποκρισία
και την απρέπεια, ή την αμέλεια της συμπεριφοράς
με την απελευθέρωση των ηθών της.*
[...]
Να χτενίσω τα μαλλιά μου πίσω; Να δαγκώσω ένα ροδάκινο τολμώ;
Άσπρα φανελένια παντελόνια θα φορώ, και στην αμμουδιά θα περπατώ.
Έχω ακούσει τις γοργόνες όταν η μια στην άλλη τραγουδούν.
Ένα τραγούδι για μένα δεν θα πούν.
Τίς είδα πέρα στ' ανοιχτά, αναβάτες των κυμάτων
Να χτενίζουνε την άσπρη κόμη των αφρών που ανεμίζει
Όταν λευκά και μελανά ο αγέρας τα νερά σκορπίζει.
Με κορίτσια του πελάγου που 'χουν πλέξει στα μαλλιά φύκια κόκκινα και καστανά
Μέσα στις θαλασσινές σπηλιές ξεχνιόμαστε
Ώσπου φωνές ανθρώπων μάς ξυπνούν, και βυθιζόμαστε.
T.S. Eliot, Το ερωτικό τραγούδι του Τζ. Άλφρεδ Προύφροκ (μτφρ. Άλκης Άβερμπαχ, έκδ. Κουκούτσι, Αθήνα 2017, σ. 33 – στίχοι 122-131). Μιά ίσως ατυχής εν πολλοίς απόδοσις.
-----
* Το motto ολίγος Τάκης Θεοδωρόπουλος, “Η τυραννία της χυδαιότητας”, εν Καθημερινή σχολιάζοντας την επικαιρότητα της 07.01.2018.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου