η ματαιότητα των φιλέρημων

[...]

Ο οικοδεσπότης των κρυμμένων πηγών, θ' αναστρέφει το φτωχό του κεφάλι
Για να τραγουδήσει τα εγκώμια του πατέρα των δασών· όσο ένας θύσανος
Της μαύρης σμερτιάς θα υψώνει τους κόκκους του για να τούς επιτρέψει ν’ ανασάνουν
Τον αέρα αυτού του κόσμου, όταν το νερό του ήλιου θά 'χει πέσει,
Ώ περιπλανόμενη σκόνη! Ώ κορμί μου, θα ζείς για ν' αγαπάς και να υποφέρεις.

Σαράντα χρόνια.
Για να μάθεις ν' αγαπάς την ευγένεια της Δράσης. Ώ δράση!

Σαράντα χρόνια, σαράντα χρόνια η ματαιότητα των φιλέρημων
Με βασάνισε. Ζητούσα το θάνατό της στις προσευχές μου.
Εγκατέλειψε την καρδιά μου. Ώ θρίαμβε! - ώ θλίψη...
Άρπαξε την νεότητά μου,
Την άσπλαχνη νεότητά μου, τη μόνη γυναίκα που αγάπησα.

Όμως τί με νοιάζει! ήδη, τα χέρια μου, ήδη η πέτρα σάς τραβάει.
Χέρια με φουσκωμένες φλέβες, η μανία να χτίσετε
Σάς αρπάζει, σάς κατέχει πια!

[...]

Τιμή για σένα, τιμή για σένα που γεννήθηκες μέσα στα δάκρυα,
Όπως το Αμήν, και που θα πεθάνεις στην εγκατάλειψη, στη βάση του ναού της αγάπης
Ή του παλατιού της αλαζονείας, έργα των χεριών σου!
Πολύ σύντομα, αύριο, αδελφέ μου, θα μπορέσω να σού μιλήσω
Ενώπιος ενωπίω, χωρίς να κοκκινίζω, όπως μιλούνε οι άνθρωποι,
γιατί
Κι εγώ, κι εγώ θα κάνω το σπίτι
Πλατύ, δυνατό και ήρεμο σαν μια γυναίκα καθισμένη
Σ' ένα κύκλο παιδιών κάτω από την ανθισμένη μηλιά.
Θ' ανοίξω τα παράθυρα της χαρούμενης εκκλησίας
Όλα μεγάλα για τους αγγέλους του ηλίου και του ανέμου.
Εκεί θα ευλογήσω τον άρτο της Κατάφασης,
Αυτού του αιώνιου ναι που έχει μια γεύση
Φωτιάς, σταριού και νερού στα χείλη των αδόλων·
Και όταν η ασχήμια θα πεί: όχι!
Και όταν η γυναίκα και ο θάνατος φωνάζουν: όχι!
Αδελφέ, θα χαιρετήσουμε το μεθυσμένο χώρο της ζωής
Και η λέξη που μάθαμε από τους Ήρωες,
Το συμπαντικό Ναί θ' ανεβεί στα χείλη μας.

Σαράντα χρόνια.
Για να μάθω να μιλώ χωρίς περιφρόνηση για τη γυναίκα. Ώ Αγάπη!

[...]

Για να σού μιλήσω και να καταλάβεις, ώ Μητέρα, θα πρέπει να ξαναγίνω παιδί.
Γιατί τί μπορείς να καταλάβεις σ' αυτό τον κόσμο της Κίνησης,
Ώ ωραία, αυστηρή και αγνή στήλη της εστίας!
Μητέρα! Οι πεπλοσκέπαστες πηγές της Κίνησης βρίσκονται
σ’ ένα τόπο σκοτεινό κι απαγορευμένο
Που το όνομά του είναι Κοιλάς του Χωρισμού. Εκεί,
Μάταια οι κόσμοι κι οι καρδιές αναστενάζουν οι μεν για τις δε.
Κι ό,τι αγγίζει κανένας είναι η απόσταση και η διάρκεια
Του Χωρισμού.
Όποιος ζητάει το κακό τίποτα δεν βρίσκει πουθενά.
Όποιος ζητάει το καλό τίποτα δεν βρίσκει εδώ.
Όποιος βρίσκει εδώ προσκρούει κάπου αλλού σε κλειστές πόρτες.
Γιατί είναι ένας τόπος όπου το μοναδικό ον είναι μόνο
Ενώπιο ενωπίω.

Εκεί αγαπιέται
Εκεί παντρεύεται
Εκεί δοξολογείται.
Και ο τόπος ονομάστηκε από αυτούς που σού μοιάζουν, Τόπος της Σύζευξης
Της Αιώνιας Θηλυκότητας και της
Ζωής.

[...]

Milosz, αποσπάσματα από το εκτενές ποίημα «Nihumim», περιεχόμενο στα Ποιήματα (μτφρ. Τάσος Κόρφης, έκδ. Πρόσπερος Αθήνα 1992, σσ. 54-55, 56-57).