έπρεπε να συνεχίσω

Αλήθεια έχει σκεφτεί κανείς

αν μπορείς να πείς στο σταυρό:

«θέλεις να γίνουμε φίλοι;» *

[...]

Έπρεπε να συνεχίσω

Γύρισα την πλάτη
κι έπεσα πάνω σε ένα αμήν
που χτυπιόταν στους τοίχους
σαν τυφλή πεταλούδα

Απαιτούσε να το συγχωρήσω
Δεν ξέρω να συγχωρώ

Άρχισε να φωνάζει:
«Η ατιμία χτυπάει κάθε σπίτι
ό,τι είναι να γίνει έγινε
καρπωθήτω»

*

Δεν είμαι φτιαγμένος για τίποτα
και το τίποτα ακολουθώ

Σαν ένα τυφλό χτύπημα γυρίζω
ανάμεσα στους ανθρώπους
διαλέγοντας τον αδύναμο
που σέρνει η αθωότητα σαν σκυλί

*

Ένα σπασμένο παιχνίδι στην άκρη του δρόμου
είναι ο Θεός που χόρτασε και ησύχασε

*

Δύσκολο πολύ να μείνει όρθιο κάτι
πέφτουμε
είναι η μόνη τέχνη που γνωρίζουμε
από την ώρα της γέννας

Γιώργος Κακουλίδης, Περαστικός είμαι και ονειρεύτηκα (έκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2017, σ. 12) και Μην ακούς τον Παράδεισο (έκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2016, σσ. 13, 35, 36), συλλογή όπου στην προμετωπίδα καταγράφεται: «Καθόμουν ολομόναχος σε ένα παγκάκι στον περίβολο του Σισμανόγλειου Νοσοκομείου, κάτω από μια νεραντζιά, όταν ένα χέρι από το πουθενά με άγγιξε στον ώμο» (στο ίδιο, σ. 11). - Από το ίδιο και το motto (ό.π., σ. 28).