Κάθε έμβιο ον, στην απαρχή του, αποκτά υπόσταση χάρη στο συν-είναι με έναν φέροντα οργανισμό που συγκροτεί σε μικρογραφία τις βιολογικές του ικανότητες. Αν βρεί ό,τι χρειάζεται για να συντηρηθούν και να εξελιχθούν αυτές οι ικανότητες, ένα άτομο, ομοειδές με εκείνο που το έφερε στον κόσμο, αναπτύσσεται με τα λειτουργικά και αναπαραγωγικά χαρακτηριστικά τού είδους του. Έτσι μεταδίδεται η ζωή διαμέσου του χρόνου και του χώρου από τους έμβιους οργανισμούς.
Σε κάθε θηλαστικό, η πραγματικότητα έχει ορίσει ένα πεπρωμένο που, αρχικά, τού επιφυλάσσει τη συνθήκη μιας εξατομικευμένης οντότητας, αδύναμης να επιβιώσει αν είναι απομονωμένη.
Ο σπόρος ενός φυτού μπορεί να μείνει απομονωμένος εκατομμύρια χρόνια, να μεταφερθεί στον χώρο μακριά από το φυτό από το οποίο προέρχεται, κι ωστόσο να διατηρεί ενεργή την ικανότητα αναπαραγωγής ενός ολοκληρωμένου εκπροσώπου του είδους του, αρκεί να συναντήσει τις γεωλογικές και κλιματικές συνθήκες που απαιτεί η ανάπτυξή του.
Το γονιμοποιημένο αυγό ενός εντόμου, ενός ψαριού, ενός βατραχοειδούς, ενός ερπετού, ενός πτηνού μπορεί να επιβιώσει, άλλοτε για μικρότερο χρονικό διάστημα κι άλλοτε για μεγαλύτερο, εν αναμονή των συνθηκών που θα επιτρέψουν την εκκόλαψή του.
Το γονιμοποιημένο αυγό ενός θηλαστικού (άρα και του ανθρώπου) δεν καταλήγει στη δημιουργία ενός βιώσιμου ατόμου αν δεν εμφωλεύσει στα σπλάχνα ενός θηλυκού εκπροσώπου του είδους του, ο οποίος παρήγαγε το θηλυκό μέρος του αυγού για να το γονιμοποιήσει το αρσενικό μέρος, που προέρχεται από ένα αρσενικό εκπρόσωπο του ίδιου είδους. Ο γεννήτωρ, το αρσενικό άτομο, δεν είναι απαραίτητος για την επιβίωση των νεογνών.
Μετά τη γέννησή τους, τα μικρά θηλαστικά πρέπει απαραιτήτως να θηλάσουν. Ανεξαρτήτως αν τα θηλάζει η μητέρα τους ή κάποιος άλλος θηλυκός εκπρόσωπος του ίδιου ή διαφορετικού είδους, που τα υιοθετεί και τα προστατεύει επί αρκετό διάστημα, ή αν την προστασία τους έχει αναλάβει ο άνθρωπος παρέχοντάς τους τροφή και φροντίδα, τα μικρά θηλαστικά, μόλις απογαλακτιστούν, είτε είναι μόνα είτε κοντά σε άτομα ενός είδους διαφορετικού από το δικό τους, μεγαλώνουν και συμπεριφέρονται σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά του είδους τους. [...]
Για να γεννηθεί βιώσιμο, το μικρό του ανθρώπου πρέπει, όπως όλα τα θηλαστικά, να περάσει ορισμένους μήνες συ-ζώντας, εμφωλεύοντας μέσα στη μητέρα του.
Μετά τον τοκετό, κατά τη διάρκεια του οποίου αφήνει τον πλακούντα στα σπλάχνα της και υπάρχει με τον οργανισμό του διαχωρισμένο από εκείνη, υφίσταται μια μεταλλαγή – αναπνέει, κυκλοφορεί το αίμα του, λειτουργεί η πέψη και αυτονομείται η αφόδευση. Ωστόσο, για ένα διάστημα τουλάχιστον διπλάσιο εκείνου της κυοφορίας του, δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς να εξαρτάται από τον θηλασμό, τη θαλπωρή, τις σωματικές φροντίδες και την προστασία που έχει αναλάβει να τού εξασφαλίζει κάποιο ζωντανό πλάσμα.
Φρανσουάζ Ντολτό, Για τη μοναξιά (μτφρ. Ελ. Κούκη, έκδ. Σμίλη, Αθήνα 2008, σσ. 19-21).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου