Σε ένα ιταλικό λύκειο στη Ρώμη, πραγματοποιήθηκε, μεταξύ των μαθητών, έρευνα, ανόητη όπως και οι υπόλοιπες, ρωτώντας τους, αν έπρεπε να επιλέξουν, αν θα προτιμούσαν να είναι πλούσιοι και ανάπηροι ή υγιείς αλλά φτωχοί. Η πλειονότητα προτιμούσε να είναι πλούσια και ανάπηρη, και μια τέτοια αισχρή απάντηση αποδεικνύει ότι ήταν ήδη φτωχοί και ανάπηροι.
Είναι άχρηστο να διαμαρτύρονται για το εκπαιδευτικό σύστημα όταν παράγει τέτοια τερατουργήματα. Τα λυκειόπαιδα αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από ό,τι τούς ζητάνε και τούς προετοιμάζουν να είναι: δουλοπάροικοι. Η κατάργηση της δουλείας, έλεγε ο Leopardi, προήλθε από την κατάργηση της ελευθερίας.
Την τελευταία φορά που οι Ιταλοί ήταν υγιείς και πραγματικά πλούσιοι, δηλαδή κατά την Αναγέννηση, μιλούσαν πολύ ελεύθερα για όλα, συνεπώς και για το μουνάκι· αρκεί να διαβάσει κανείς την ιδιωτική αλληλογραφία των επιφανών ανθρώπων της εποχής.
[...]
Εκτιμά κανείς τη διαφορά μεταξύ εκείνων των ανθρώπων που δημιούργησαν Ιστορία, και εκείνων που, όντας ανίκανοι να το κάνουν, θα περάσουν στην Ιστορία μόνο λόγω μιας πίπας, χωρίς κατάποση και διατηρούμενης στο ψυγείο, από μια εκπαιδευόμενη στο οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου. Αν η πίπα έχει κανονικά ως αποτέλεσμα να μεγαλώσει ό,τι μόλις μια στιγμή πριν ήταν μικρό, αυτή εδώ έδωσε ένα μικρό χτύπημα στη μεγαλύτερη δύναμη του κόσμου.
Gianfranco Sanguinetti, Το μουνάκι χθες και σήμερα (μτφρ. Τηλεμ. Δουφεξής – Αντωνόπουλος, έκδ. Bibliotheque du temps perdu, Αθήμα 2018, σσ. 68-69). Κρίμα να έχει τόσα ορθογραφικά και τυπογραφικά σφάλματα το εν λόγω τομίδιο. Τέτοιες αφρόντιστες εκδόσεις θα έπρεπε να πωλούνται κοψοχρονιά. Δυστυχώς είναι ίδιον τον εν λόγω εκδόσεων τα αφρόντιστα τυπωμένα βιβλία. Κρίμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου