προοδευτική ατροφία

Ακριβώς όπως κάποιος για αυτοάμυνα απέναντι σε ένα πολύ ισχυρό φώς σχεδόν τυφλώνεται, και κουφαίνεται έναντι ενός εκκωφαντικού θορύβου, ο άνθρωπος στην κοινωνία του θεάματος, κακοποιώντας και ακρωτηριάζοντας δίχως οίκτο και χωρίς αντίσταση την ίδια του την ανθρωπιά, οφείλει, ως αντιστάθμισμα, πρωτίστως να μειώσει δραστικά τις ικανότητές του να υποφέρει και να απολαμβάνει. [...] Γνωρίζουμε ότι η οικονομική, τεχνική και παραγωγική ανάπτυξη των δύο τελευταίων αιώνων, έπραξε ούτως ώστε η εργασία να εξειδικεύεται συνεχώς, γινόμενη ολοένα και πιο παθητική, επαναλαμβανόμενη και αφηρημένη. Και με αυτό τον τρόπο καθένας να αναπτύσσει στην εργασία του γνώσεις και συμπεριφορές εντελώς καθορισμένες και λειτουργικές, και γενικούς όρους επιβίωσης στους οποίους πρέπει να προσαρμοστεί εις βάρος όλων των άλλων.

Επομένως, η προσωπική ανάπτυξη μέσα στον κόσμο, που στα παιδιά βρίσκεται στο μέγιστο βαθμό, αναστέλλεται και ακρωτηριάζεται κοινωνικά. Παραμένοντας αδρανής, ατροφεί. [...] Όπως το διατύπωσε ένας μεγάλος γιατρός αλλοτινών καιρών, μπορούμε πάντα να ξέρουμε περισσότερα για όλο και λιγότερα, ώσπου να ξέρουμε περισσότερα για όλο και λιγότερα, ώσπου να ξέρουμε τα πάντα από το τίποτα.

Ευνουχισμένος σε νεαρή ηλικία, στο σύνολο των προδιαθέσεων και των ποιοτήτων ήδη από παιδί, περιβαλλόμενος από ένα ψυχολογικό τοπίο εντελώς ενοχικό, ο σύγχρονος άνθρωπος πολύ σύντομα αρχίζει να παλινδρομεί επιτρέποντας να τον εκλαμβάνουν ως ανήλικο, ή ακόμα και σαν ψυχικά ανήλικο.

Και έτσι συμβαίνει πράγματι. Οι αντιφατικές κατηγορίες, οι αυθαίρετες απαγορεύσεις, οι εξευτελιστικές κυρώσεις ξεφεύγουν πέρα από κάθε λογική κι αξιοπρέπεια. Το κάπνισμα ενός τσιγάρου προς απόλαυση απαγορεύεται ολοένα και περισσότερο, διότι είναι κακό για την υγεία, αλλά η εισπνοή του αέρα των σύγχρονων πόλεων γεμάτου από ύπουλο κονιορτό και τα αέρια της βιομηχανίας και των αυτοκινήτων, η εισπνοή ραδιενέργειας και η βρώση χημικών είναι υποχρεωτική, διότι είναι καλό για την οικονομία. [...]

Gianfranco Sanguinetti, Το μουνάκι χθες και σήμερα (μτφρ. Τηλεμ. Δουφεξής – Αντωνόπουλος, έκδ. Bibliotheque du temps perdu, Αθήμα 2018, σσ. 64-65). Κρίμα να έχει τόσα ορθογραφικά και τυπογραφικά σφάλματα το εν λόγω τομίδιο. Τέτοιες αφρόντιστες εκδόσεις θα έπρεπε να πωλούνται κοψοχρονιά. Δυστυχώς είναι ίδιον τον εν λόγω εκδόσεων τα αφρόντιστα τυπωμένα βιβλία. Κρίμα.