φως το νοερόν, εν τη καρδία σου δεξάμενος...

Όσιε πάτερ Διονύσιε, σύ άλλος Ηλίας ώφθης εν όρεσι διαιτώμενος, έως ού και εν τω Ολύμπω όρει ελθών, έλλαμψας ως αστήρ φαεινότατος· εν μέσω δε δύο αυτού πανυψήλων κορυφών, ένθα ύδωρ κάλλιστον και κρυεόν μετ' ήχου σφοδρού κατέρχεται, τη όψει των ορωμένων θελχθείς, την της ζωαρχικής Τριάδος Μονήν ιδίαις χερσίν έπηξας, και πλήθος των μοναστών συνήθροισας, ήτις εσύστερον μεγίστη παρ' ευλαβών χριστιανών ανωκοδομήθη· εν ή και ημείς νυν οι ευτελείς εστώτες, υμνούμεν τον τρισυπόστατον Θεόν. Αλλ' ώ Πατέρων τρισόλβιε, και ημών αντιλήπτορ μέγιστε, μη ελλείπης πρεσβεύων αεί τον των όλων Κύριον, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

*

Όσιε πάτερ Διονύσιε, εκ βρέφους την αρετήν επιμελώς ασκήσας, εν τω του Άθωνος όρει, εκείθεν απάρας και ετέροις όρεσι, τω κρύει και τω παγετώ πιεζόμενος, μάλλον δε εν τω Ολύμπω της Πιερίας όρει, πολλών ψυχών ωφελείας ένεκα θαυματουργός αναδειχθείς, όργανον γέγονας του Αγίου Πνεύματος· και παρ' αυτού λαβών των θαυμάτων την ενέργειαν, έπεισας τους ανθρώπους καταφρονείν των ηδέων· νυν δε τω θείω φωτί καθαρώτερον ελλαμπόμενος, φώτισον και ημών τας διανοίας, των πιστώς σου τελούντων το μνημόσυνον.

*

Φώς το νοερόν, εν τη καρδία σου δεξάμενος, Όσιε Πάτερ, σκεύος ανεδείχθης σεβάσμιον, και ενδιαίτημα των θεουργών αρετών· Συ γαρ εκ βρέφους τα παρόντα εις ουδέν λογισάμενος, δέδωκας σαυτόν τοις μένουσιν, ως εχέφρων και μεγαλέμπορος· και νυν ως οικονόμος της χάριτος πιστός, το δηνάριον απολαύων των έργων, ευφραίνη συν χοροίς οσίων, Διονύσιε θεόφρον, αεί τη πανυμνήτω παριστάμενος Τριάδι. Αυτήν, υπέρ ημών ικέτευε, ρυσθήναι πειρασμών και θλίψεων, τους τελούντας σου την μνήμην πιστώς.

Την των παρθένων καλλονήν και των πατέρων κλέος, την μόνην Θεοτόκον, και των πιστών αρραγές περιτείχισμα, συνελθόντες, ώ φιλέορτοι, ασματικοίς εγκωμίοις υμνήσωμεν λέγοντες· Χαίροις παρθενομήτορ Αγνή, λυχνία χρυσαυγής και πύλη επουράνιε· χαίροις σκηνή αγιάσματος, η τον Θεόν χωρήσασα εν μήτρα σου πάνσεμνε· χαίροις των ουρανίων ταγμάτων υπερτέρα, απάντων ασυγκρίτως. Διό μητράναδρε Δέσποινα, μη ελλείπης φρουρούσα τους δούλους σου, τους ανυμνούντας σε πίστει και πόθω αεί, και τον τόκον σου προσκυνούντας τον άσπορον.

*

Δι' εγκρατείας τα πάθη του σώματος νεκρώσας, τω νοερώ Πάτερ της ψυχής καθυπέταξας, και απαθεία και φρονήσει αυτήν κοσμήσας, πτέρυξι θείαις, εις ουρανούς ανέδραμες, χάριν δεξάμενος εκ Θεού του ιάσθαι τας νόσους, και παντοία θεραπεύειν αρρωστήματα, και πνεύματα εξ ανθρώπων απελαύνειν πονηρά. Όθεν μοναζόντων χοροί, και ιερέων πλήθη, και χριστιανών η ομήγυρις, γεραίρει την εκ Θεού σοι δοθείσαν χάριν· και νυν πρέσβευε υπέρ των ψυχών ημών.

*

Τω της χάριτος λόγω τω θείω ηρτημένω άλατι, Διονύσιε, τας καρδίας των ανθρώπων φωτίσας, μετέβαλες, και προς επίγνωσιν ήγειρας και δόξαν Χριστού. Όθεν και βαρβάρους έπεισας την αρετήν θαυμάζειν, και τα θεία ευλαβείσθαι δυνάμει Θεού. Τον γαρ λύκον μετεποίησας εις πρόβατον, και εις ημερότητα την θηριωδίαν ημείψω του βαρβάρου, πάντα παραδόξως ενεργούντος του Αγίου Πνεύματος· και νυν εν ουρανοίς μετά δικαίων συναυλιζόμενος, σοφέ, τη Θεία παρεστώς Τριάδι, αίτησαι πειρασμών και θλίψεων ρυσθήναι την Εκκλησίαν, και ημάς εν ειρήνη βιοτεύσαι, και ευρείν το θείον έλεος.

Ευγενίου του Αιτωλού, δοξαστικά στην Μνήμη του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω. Το πρώτο σε ήχο πλάγιο του β΄ εις το Κύριε εκέκραξα του Μικρού εσπερινού.
Το δεύτερο Δοξαστικό σε ήχο β΄, στιχηρό προσόμιο εις τον Στίχον του ίδιου εσπερινού.
Το τρίτο κατά σειράν Δοξαστικό μετά του συνοδού αυτού Θεοτοκίου σε ήχο πλάγιο του β΄, εις το Κύριε εκέκραξα του Μεγάλου εσπερινού.
Το τέταρτο Δοξαστικό της Λιτής σε ήχο β΄και το τελευταίο Δοξαστικό και στιχηρό προσόμοιο εις τον Στίχον του Μεγάλου εσπερινού σε ήχο δ΄.
Όλη η σχετική συγγραφή-ποίημα του οσίου Ευγενίου του Αιτωλού είναι απείρως ανωτέρα και πάνυ μεστή νοημάτων της ετέρας συγγραφής του (παρ’ ημίν νεωτέρου) Γερασίμου του Μικραγιαννανίτου.
Ακολουθίαι του Οσίου πατρός ημών Διονυσίου του εν Ολύμπω του Θαυματουργού (έκδ. Ι. Μ. οσίου Διονυσίου του εν Ολύμπω, 2013, σσ. 76, 77, 80, 84).