για αυτό σάς λέω:«Ζείτε αρμονικά...»[Σελίδα 8· 4-5]
Εμείς πρέπει να εναρμονιστούμε με τους άλλους και με τον κόσμο ἠ οι άλλοι κι ο κόσμος πρέπει να εναρμονιστούν με εμάς (κάτι που δεν παραλείπουμε να απαιτούμε από τους άλλους τις περισσότερες φορές);
Ο Διδάσκαλος φαίνεται να μάς λέει, ότι εμείς πρέπει να εναρμονιστούμε με το εκάστοτε δεδομένο περιβάλλον και να εναρμονιστούμε ακόμη και με τους αντιπάλους μας, πριν να είναι πολύ αργά:
«Εάν ουν προσφέρης το δώρον σου επί το θυσιαστήριον κακεί μνησθής ότι ο αδελφός σου έχει τί κατά σού, άφες εκεί το δώρον σου έμπροσθεν του θυσιαστηρίου, και ύπαγε πρώτον διαλλάγηθι τω αδελφώ σου, και τότε ελθών πρόσφερε το δώρον σου» (Ματθ. 5: 23-25).
Και θα προχωρήσει ακόμη παραπέρα, και θα ζητήσει από τους μαθητές του να αγαπήσουν τους εχθρούς τους και να «εναρμονισθούν» μαζί τους, προκειμένου να «γίνουν τέλειοι, όπως τέλειος είναι κι ο επουράνιος Πατέρας» (Ματθ. 5: 43-48) ή «φιλεύσπλαχνοι όπως φιλεύσπλαχνος είναι κι ο Πατέρας» (Λουκ. 6: 27-28 και 32-36. Έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε πως όπου ο Ματθαίος μιλά για τελειότητα, ο Λουκάς μιλά για φιλευσπλαχνία. [...]). [...]
Τίθεται επίσης το ερώτημα: Πώς μπορούμε να εναρμονιστούμε με κάποιον που θέλει το κακό μας και που προσπαθεί να μάς καταστρέψει ή απειλεί την υγεία μας; Προφανώς δεν πρέπει να υποκύψουμε στον εχθρό και να τον αφήσουμε να κάνει ό,τι θέλει, αλλά πρέπει να αναχαιτίσουμε όλη τη βία που κρύβει μέσα του, χωρίς όμως να κεντρίζουμε ή να προκαλούμε με οποιονδήποτε τρόπο τη βία αυτή.
Πρέπει να τη θεωρήσουμε ως κάτι αφ' εαυτού υπάρχον και να την αφήσουμε να περάσει· δεν υπάρχει άλλωστε μια πολεμική τέχνη που μιλάει για την «εναρμόνιση με τον αντίπαλο» και την εκ μέρους μας αφύπνιση μέσα του μιας συνείδησης, που θα τού επιτρέψει να βγεί από την αναστάτωση μέσα στην οποία βρίσκεται, χωρίς να παρασυρθούμε εμείς από αυτήν;
Το «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος», είναι μια ρήση που δεν ανήκει στους νόμους της αρμονίας. Επίσης η δειλία και η φυγή, αφήνουν το πεδίο ελεύθερο στη βία. «Αν σε χτυπήσει κάποιος στο ένα μάγουλο, γύρισε και το άλλο». Είναι ξεκάθαρο εδώ, ότι ο Διδάσκαλος διδάσκει ότι δεν πρέπει να γυρίσεις το ίδιο μάγουλο, αφού αυτό δεν θα ήταν παρά μαζοχισμός, ή νοσηρή ευχαρίστηση του πόνου. Πρέπει να γυρίσεις το άλλο μάγουλο, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να βρείς έναν άλλο τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος: να αντιτάξεις τη συνείδησή σου κατά της βίας, να κοιτάξεις τον άλλον κατάματα και ήρεμα και να τον αντιμετωπίσεις ως Υποκείμενο, του οποίου αρνείσαι να γίνεις το πειθήνιο αντικείμενο.
Jean-Yves Leloup, Το γνωστικό Ευαγγέλιο της Μαρίας της Μαγδαληνής. Κοπτικό Ευαγγέλιο του 2ου αιώνα μ.Χ. (μτφρ. Αργυρώ Αϊμερίνη-Κουρούση, έκδ. Ενάλιος, Αθήνα 2005, σσ. 84, 88-89).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου