Η γέφυρα ανάμεσα στο «Ειμί» και στο «ουκ ειμί» ή ανάμεσα στη γόνιμη Κενότητα, την αδημιούργητη Καταγωγή κάθε ανθρώπινης ύπαρξης και στην άγονη Κενότητα, που ο Μπερντιάεφ ονομάζει «το κακό ουδέν», είναι μια εμπειρία το ίδιο προβλέψιμη και συνάμα μη προβλέψιμη, όσο και η εμφάνιση του ουράνιου τόξου, ένα βροχερό μεσημέρι. Είναι σαν να βιώνουμε το Παράλογο και τη Χάρη της ανθρώπινης φύσης, την ίδια στιγμή.
Το ερώτημα δεν είναι πια: «να ζεί κανείς ή να μη ζεί»- που είναι και το πιο ανόητο και διχασμένο ερώτημα που υπάρχει, αλλά το «να ζεί κανείς και να μη ζεί»· γεγονός που μάς εναρμονίζει με την αρχαία εσωτεριστική διδασκαλία αφ’ ενός, και αφ΄ετέρου με την κβαντική φυσική.
[...]
«Αυτοί που Τον ψάχνουν Τον βρίσκουν» (Ευαγγέλιο Μαρίας, 8: 22). Και είναι βέβαια ανώφελο να θυμηθούμε τη φράση: «Δεν θα με έψαχνες, αν δεν με είχες ήδη βρεί». Αυτός ο Ίδιος είναι η Επιθυμία που μάς κάνει να Τον ψάχνουμε και η διάστικτη γραμμή που πρέπει να την κάνουμε ίσια, για να θαμπωθούμε από το Πρόσωπό Του / το Πρόσωπό μας.
Jean-Yves Leloup, Το γνωστικό Ευαγγέλιο της Μαρίας της Μαγδαληνής. Κοπτικό Ευαγγέλιο του 2ου αιώνα μ.Χ. (μτφρ. Αργυρώ Αϊμερίνη-Κουρούση, έκδ. Ενάλιος, Αθήνα 2005, σσ. 108, 109). Απ’ αφορμή τους στίχους 15-22 της 8ης σελίδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου