απόφασιν, εάν επέζη, ν’ αποσυρθή εις τον ιδιωτικόν βίον...

[ο Ιμπραΐμ] εφάνη επί της κλιτύος των υψωμάτων

υπεράνω του Αργολικού Κόλπου. Από έν υψηλόν σημείον επί της οδού

διέκρινε την Ύδραν, κ' εκτείνας την χείρα ανεφώνησεν·

«Ά! μικρά Αγγλία, ως πότε θα μού γλυτώσης;».*

Τέλος, αφού αντέστη επί έξ ώρας, και εναντίον 34 πολεμικών πλοίων, πράξις σχεδόν απαραδειγμάτιστος εν τη ιστορία, ο «Άρης» απηλλάγη από τους όνυχας του εχθρού. Εβλάβη πολύ εις το πηδάλιον, την τροπίν και τα άρμενα, αλλά μόλις δύο εκ του πληρώματός του εφονεύθησαν, και επτά επληγώθησαν, εν οίς και ο Δημήτριος Σαχτούρης, εις του οποίου την επιδεξιότητα και το θάρρος ωφείλετο πρωτίστως το κατόρθωμα.

Επί στιγμήν, όταν πάσα ελπίς σωτηρίας εφάνη να εξέλιπε, οι ναύται ήσαν εις την ακμήν ν' ανατινάξωσι το πλοίον εις τον αέρα, και ο φόβος μήπως πράξωσιν ούτω βεβαίως εκώλυσε τους Αιγυπτίους τού να έλθωσιν εγγύτερον.

Επί έξ ώρας θανασίμου αγωνίας, ο Μαυροκορδάτος εκάθητο εις τον θαλαμίσκον, κρατών πιστόλιον, το οποίον θα ηδύνατο να τον σώση από το όνειδος τού να σταλή δέσμιος εις την Κωνσταντινούπολιν· δεν εξεστόμιζε λέξιν, εκτός από καιρού εις καιρόν βραχείαν φράσιν παραστατικήν της ματαιότητος πάσης φιλοδοξίας, και εκφράζουσαν την απόφασιν, εάν επέζη, ν' αποσυρθή εις τον ιδιωτικόν βίον· αίσθημα τόσον παροδικόν όσον και ο κίνδυνος. Αφού συνήντησε τον Κουντουριώτην εις Καλαμάταν, έπλευσαν ομού επί σπετσιωτικής σκούνας διά Ναύπλιον.

Θωμάς Γόρδων, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως (μτφρ. Αλ. Παπαδιαμάντης, έκδ. ΜΙΕΤ, Αθήνα 2015, τ. Γ΄, σσ. 26-27). Ο λόγιος λόρδος σκιαγραφεί τον χαρακτήρα του ‘σπουδαίου’ αυτού Φαναριώτη λίγο νωρίτερα (ό.π, σσ. 12-13): «είχε μεγαλυτέραν μάθησιν, αβροτέρους τρόπους, ήτο πλέον πολύγλωσσος, γλαφυρότερος την γραφίδα και διπλωμάτης».

-----
* Το motto εκ του ιδίου (ό.π., σ. 45).